En daar zit ik dan. Leeg, verloren, verzonken in gedachten en alleen.
Ik heb mijn plekje op de heide weer opgezocht. Met mijn rug tegen een boomstam staar ik in de leegte. Probeer ik mijn gedachten te ordenen en rust te vinden.
In mijn hoofd spelen de beelden van de afgelopen 2 jaar. Het slechte nieuws, de blogjes, de hoop, de klappen en nu……
Hoe orden je zulke gedachten? Een totale onbegrijpelijke chaos uitzoeken. De vragen die ontstaan maar geen antwoorden kennen. Meestal neemt een briesje wind deze vragen met zich mee en berust ik in het feit dat niet alles een antwoord kent.
Maar vandaag kan het waaien, stormen of kan er een orkaan woeden. De vragen blijven komen en de antwoorden blijven uit.
Kijkende over de vlakte mis ik haar aanwezigheid. Een gehavende boom die zoveel kracht uitstraalde. Die stormen doorstond en bleef vechten tegen de elementen. Ondanks alles bleef ze van een ongekende schoonheid en bood ze me rust. Haar schoonheid en kracht zijn nooit onopgemerkt gebleven. Konijnen vonden hun holletjes tussen haar stevige wortels, vogels bouwde er hun nestjes en herten vonden beschutting bij haar. Ondanks dat ze alleen stond in haar gevecht was ze nooit eenzaam. Ze werd omringd door vrienden.
En nu is de vlakte leeg. De boom die mij zo vaak rust bracht en me inspireerde om mijn gedachten te verwoorden is niet meer. Een lege plek op de heide wordt nu slechts beschenen door een gouden zonnestraal. De kleuren die ontstaan zijn van een ongekende schoonheid. Even lijkt het of de lege plek langzaam tot leven komt. Is het slechts de hoop? Of spelen mijn gedachten met mij en is het alleen het feit dat ik niet kan accepteren dat ze er niet meer is?
Droom of werkelijkheid, het maakt niet uit. Het helpt me nu nog niet.
Wanneer ik om me heen kijk naar de bosrand begint er het mooiste wat ik ooit heb gezien. Langzaam komt het bos tot leven. Stappen de herten weg uit de beschutting van het bos. Van alle kanten lopen ze het open veld op. Ook de andere bosbewoners wagen zich op de heide en verlaten de veiligheid die het bos ze biedt. Langzaam en stil vormen ze een cirkel om de plek waar ze ooit haar kracht en schoonheid uitstraalde.
Ook ik voeg me in de cirkel. En zonder woorden weten we allemaal waarom we hier zijn en wat we doen. We sluiten een hoofdstuk af. Slaan de bladzijde om en moeten verder. Wat we voor ons hebben is een lege pagina. Met een pen in de hand moeten we gaan schrijven. Het volgende hoofdstuk moet ontstaan maar de woorden zijn er nog niet.
Uiteindelijk hoop ik dat het vervolg een sprookje zal zijn. Dat de laatste woorden van dit boek zullen zijn: En ze leefde nog lang en gelukkig…..
Maar voor dat einde geschreven wordt zullen er nog vele woorden geschreven worden. Nog talloze hoofdstukken begonnen en weer afgesloten. Het is nu nog ondenkbaar dat die laatste regel ooit geschreven zal worden. Maar ik koester dat ene stukje hoop dat die regel er ooit eens komt.
Bedenkelijk zet ik mijn pen op het lege vel in het boek. Dan aarzel ik even voor ik begin. Mijn hand begint te bewegen en zonder verder na te denken ontstaat er een eerste zin. De zin waar bijna elk sprookje mee begint. En dan dringt nogmaals het pijnlijke besef tot me door en stromen de tranen rijkelijk over mijn wangen.
Door mijn tranen heen kijk ik naar het vel papier en lees ik de zin nog eens terug…….
ER WAS EENS……..
Abonneren op:
Posts (Atom)
