Nog een weekje......

Het is alweer bijna 3 maanden geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven. Het blogje wat al tijden in mijn hoofd zat. Welke langzaam vorm kreeg. Een vervolg op de blogjes daarvoor en welke ik het liefste nooit had willen schrijven.

Uiteindelijk is het slot geschreven en geplaatst. En na dat blogje had ik er ook even genoeg van. Het schrijven helpt me vaak om mijn hoofd even leeg te maken, maar deze keer was ik echt helemaal op. En bleef er juist een leeg gevoel over. En hoe verwoord je de leegte?

Nu, bijna 3 maanden later stroomt mijn hoofd weer langzaam vol met herinneringen en gedachten en is de tijd gekomen om de draad weer op te pakken en mijn hoofd weer even leeg te tikken.

3 maanden geleden scheen de zon maar was het nog steeds niet echt zomer. 3 maanden geleden waren de bomen nog groen en fris. Nu is het 18 graden en dus eigenlijk nog steeds geen herfst, maar nu zijn de bomen bruin, rood en geel en op een enkel blad na al weer bijna kaal. Het besef dat de tijd niet stil heeft gestaan dringt langzaam tot me door. In gedachten loop ik door het bos, mijn bos, en zie hoe de kleuren van de herfst vorm krijgen in de bomen om me heen. Voor mijn gevoel zit ik in de achtbaan van het leven en raas ik van de ene gekte in de volgende drukte. Het is de hoogste tijd om weer even uit te stappen. Niet in gedachten door het bos te lopen maar de wandelschoenen aan en alles van me af te laten vallen.

Nog een goede week en dan ben ik weer jarig. De 13e van de 11e. Al jaren een excuus voor wie ik ben. Want als je verjaardag bestaat uit het ongeluks- en het gekkengetal, tja, wat kan je dan verwachten. Het is dit jaar weer net als andere jaren. Je nodigt het liefste iedereen uit maar het is altijd maar weer afwachten wie er komen. Jarenlang was er 1 zekerheid. En dat was het telefoontje van tante Jeanne. Het duurde misschien maar 2 minuten, maar elk jaar belde ze weer even op.

Toen ik op de middelbare school zat woonde tante Jeanne op de weg tussen school en huis. Heel soms ging ik in de pauze of na school even een kopje thee drinken. Later toen ik op me zelf ging wonen belde ik haar altijd even op als ze jarig was. Wel zo leuk omdat ik wist dat ze de dag daarna weer naar mij belde om mij te feliciteren. 12 november, dat was de verjaardag van tante Jeanne. 12 november de verjaardag van….. zucht, auw, traan.

Ja lieve Fleur, ik ben nooit op je feestje geweest. En je hebt mij nooit zo gekend zoals we jou hebben leren kennen. De blog van je vader en de strijd die je hebt gestreden hebben ervoor gezorgd dat we jou hebben leren kennen als een geweldige kanjer. Vele vragen zullen nooit beantwoord worden. Maar jij hebt laten zien wat strijden is. Dat het belangrijk is om te genieten. Een schilderij in de huiskamer laat me dat elke dag weer even beseffen.

Volgend weekend mag ik dan weer vieren dat ik jarig ben. Zondag ben ik echt jarig en zal het huis gevuld worden met vrienden en familie. Wie er komen weet ik niet, maar ik koester wie me lief is. Wie komt wil ik omhelzen, wie niet kan omhels ik in gedachten. En zo koester ik het leven en mijn vrienden.

Voor wie zondag niet kan komen vier ik ook zaterdagavond mijn verjaardag.Die dag hoef ik niet meer te bellen naar tante Jeanne. Dat is een aantal jaren geleden al weggevallen uit de standaard rituelen. Dan vier ik het feestje wat jij had moeten vieren Fleur.
Wie er dan ook komen en hoe druk ik dan ook ben, er komt een moment dat ik aan je zal denken. Of een ander het door heeft of niet. Dan hef ik het glas naar jouw schilderij. Dat moment is voor jou. Die minuten stoort niks of niemand mij. Dit jaar en alle volgende. Wie dit weet en ziet doet met me mee, daar ben ik zeker van. Ik had je zoveel meer gegund, en dit is wel het minste wat ik je kan geven.