Kerstgevoel

Het is 25 december 2011. 1ste Kerstdag.

De afgelopen weken waren weer druk, chaotisch en hectisch. Het standaard recept als je in een winkel werkt. Lange boodschappenlijstjes en volle karren staan in file voor de kassa.
Onderweg naar huis zie ik een zee van lichtjes door de ramen schijnen. De kerstbomen zijn in alle pracht opgetogen en complete tuinen zijn versierd. Eenmaal thuis pak ik de volgende lading kaarten van de mat en plof, na een lange dag werken, uitgeput op de bank.

Tot zover gaat alles hetzelfde als andere jaren. Maar op de één of andere manier voel ik het niet. En het gevoel lijkt zover weg dat zelfs de kerstspullen nog boven op zolder staan. Eigenlijk hebben we gewoon de tijd niet genomen om het erbij te pakken. En als we al even de tijd hadden, dan was de behoefte niet om eraan te beginnen.

Dan wordt het langzaam Kerstavond. Traditioneel ga ik dan naar de Kerstmis in de kerk. Het klinkt altijd schijnheilig. Ik kom alleen nog in de kerk voor de rouw- en trouwtjes. En, zoals gezegd, op Kerstavond. Als ik op Kerstavond niet naar de kerk ga, dan heb ik daarna 2 vrije dagen. Ga ik wel, dan heb ik Kerst. Maar ook dit jaar is dat gevoel anders. Meer beladen lijkt het wel. Hopende om dat speciale kerstgevoel te vinden. Eenmaal in de kerk spelen gedachten door mijn hoofd. Wat is het dan wat dit jaar zo anders is? Er is wel het besef van Kerst maar wat is het dan waardoor ik er zo anders naar toeleef als normaal?

Dan komt het eerste pijnlijke momentje. Op een A4-tje waar de liederen op staan, staat een lied welke me kort een rilling geeft. “Dona nobis pacem” Ik spreek geen latijn en heb het ook nooit gestudeerd. Maar van deze woorden weet ik dat het “Geef ons vrede” betekend. Het is nu zo’n 25 jaar geleden dat ik deze tekst heb geleerd. Robert Long zong deze tekst indertijd. En ditzelfde nummer is gespeeld op de uitvaart van een veel te vroeg overleden vriend uit die tijd.

En nu zit ik thuis op de bank. Laptopje op schoot en tik ik deze teksten. Op de televisie heb ik de kerstspecial van “All you need is love” aangezet. De tranentrekker van kerstavond. Gedurende enkele uren zien hoe mensen van over de hele wereld naar Nederland komen om de kerst door te brengen met hun familie en geliefden.

En dan valt alles weer eens op z’n plek. Er is het afgelopen jaar gewoon teveel gebeurd. Teveel om luchtig de Kerst in te stappen en alles maar voor lief te nemen. Gisteren heb ik de avond door kunnen brengen met mijn ouders. Zit ik nu met mijn eee lief op de bank en liggen Thomas en Paula lekker lui in hun mandje of op de bank. Gaan we straks naar mijn schoonouders. Omdat het kan.

Maar mijn gedachten zijn deze dagen meer bij hen die dit niet “gewoon” meer kunnen doen. In iets meer dan een half jaar heeft Monica haar oma, haar nichtje en haar oom verloren. De laatste nog maar 2 weken geleden. Haar tante zit nu thuis, zonder man, zonder dochter.

Mijn neeffie uit Maarssen heeft in dezelfde periode afscheid genomen van zijn schoonvader. Een man die ik heb leren kennen toen ik ceremoniemeester was op mijn neeffie’s huwelijk. Die ik heb leren kennen als een geweldige man, vader, opa en vriend.

Nadat we afscheid hebben genomen van de oom van Monica, kwam diezelfde avond het nieuws dat een oud collega van mij verongelukt was. De beste vriend van Ferry. Ferry, de man van een zeer dierbare vriendin van mij. Een man die ook veel te jong is heengegaan.

En dan Fleur. Een naam die ik nooit voluit genoemd heb in mijn blogjes. Maar die me de afgelopen jaren heeft geïnspireerd. In mijn blogjes van de afgelopen 2 jaar komt steeds een boom terug. De boom van het leven. Zij heeft me opnieuw leren genieten. Opnieuw leren kijken en laten zien wat het is om door te gaan. Doorgaan ondanks alles. En ook zij zal gemist worden deze kerst.

Misschien is dat wel het gevoel, het besef waar ik dit jaar naar op zoek ben geweest. Ik vier de kerst dit jaar met die mensen die het afgelopen jaar heel dicht bij me hebben gestaan. Ik kan dat. En jij? Zit jij deze dagen aan de tafel met hen die je het dierbaarste zijn? Met die mensen met wie je de rest van je leven zou willen delen? Zo ja, kijk ze dan eens diep in de ogen en laat ze weten hoeveel je van ze houdt. Maak van deze kerst dat ene bijzondere momentje waar je beseft dat je het niet voor lief kan en mag nemen. Dat elke kerst die je “compleet” mag vieren speciaal is.

Mijn gedachten zijn bij hen die missen en gemist worden.

Zalig Kerstfeest.