Mijn moeilijkste kerstblog ooit.

En daar zit ik dan weer. Een dag voor de kerst. Een paar uur verwijderd van kerstavond waar ik traditie getrouw naar de kerstmis ga. De lampjes in de kerstboom staan aan en de kerststal heeft weer een mooi plekje gekregen.

Buiten waait de wind om het huis heen en valt de regen met bakken uit de lucht. Niet bepaald het weer welke je deze dagen verwacht en zeker niet de witte kerst waar ik elk jaar weer op hoop.

Maar op de één of andere manier heb ik dit jaar het kerstgevoel weer gevonden. En meer dan de afgelopen jaren waarin er teveel was gebeurd. Dingen die het moeilijk maken om met een goed gevoel de kerst in te gaan. En toch is het me elk jaar weer gelukt om uit alle ellende iets te vinden waardoor ik de kerst meer ben gaan waarderen. En het schrijven van de jaarlijkse kerstblog helpt mij om de gebeurtenissen van het voorbije jaar een plek te geven. En dat gedaan te hebben kan ik met een goed en zuiver gevoel aan de kerstdagen beginnen.

Maar dit jaar kost het me wel erg veel moeite om dit blog te schrijven. Elk jaar gebeuren er wel wat dingen bij de mensen om me heen. Het verlies van een dierbare, de één op de andere tegenvaller krijgen en die steeds weer moeten verwerken of een gedwongen beslissing nemen die tegen al je gevoelens ingaat.
Steeds heb ik deze dingen verwerkt in mijn schrijven om zo die mensen een hart onder de riem te steken en om andere te laten lezen hoe gelukkig ze mogen zijn.
Maar wanneer het goed gaat met de mensen om je heen of je het idee hebt dat ze uit het dal omhoog klimmen, dan kan ik alleen maar blij zijn dat ik daardoor geen stof heb om over te schrijven.
En hoe verwoord je iets in een blog als het een keer niet over een ander gaat? Wanneer je zelf een minder jaar hebt gehad? Durf je jezelf dan bloot te geven?

En dat maakt dit meteen het moeilijkste kerstblog welke ik in al die jaren geschreven heb. Al weken loop ik te tobben en te draaien omdat ik niet weet hoe ik mijn gevoelens moet verwoorden. Want juist nu ons jaar niet zo is gelopen als gehoopt moet ik ook zo sportief zijn om dit verhaal te verwerken in een blog.

Om te beginnen wil ik zeggen dat we het niet slecht hebben. We zijn niet zielig en zo wil ik ook niet dat jullie dit lezen. Ik heb op mijn werk slechts een contract voor 24 uur. Ik moet hopen op de overuren zodat ik deze uit kan laten betalen. Mijn lief heeft nog geen werk kunnen vinden en sinds kort is haar uitkering ook stopgezet. En dat maakt dat we het financieel niet meer zo ruim hadden als eerder.

Dit vraagt de nodige aanpassingen. En de impulsiviteit die ik in mij heb wordt ook zwaar beperkt. Want even een vriendin verrassen op haar verjaardag is er niet bij. Even naar Den Haag heen en weer rijden om voor het eerst sinds jaren op haar verjaardag te komen is dan gewoon te duur.
En wanneer je leest dat iemand zijn of haar vakantie heeft geboekt voor de komende zomer of wanneer iemand de luxe heeft om te twijfelen of ze nog een keer naar het buitenland gaan, dan besef je dat je het met minder moet doen. Zoals het ernaar uitziet zullen de vakanties van ons gewoon in eigen huis plaats vinden. Het is niet anders.

Zo, dat is er uit. En dan nu weer de neuzen de goede kant opzetten. Want ik ben misschien maar een naïeve jongen die altijd het meest positieve eruit probeert te halen, maar dat maakt het voor mij allemaal te dragen. Ik wil niet kijken naar wat ik niet heb en niet kan. Want dat is nou eenmaal zo. Ik verander wat ik veranderen kan en met de rest neem ik genoegen. Er is namelijk ook genoeg wat ik wel heb.

Ik heb een geweldige vrouw die ondanks de moeilijkere tijden aan mijn zijde blijft staan. Samen accepteren we de situatie en blijven hopen en vechten voor betere tijden. En ons grootste geluk is ons kleine ventje. Na elke tegenslag is één blik van hem voldoende om alles weer te vergeten. Want voor hem doen we alles. En zonder dat hij het weet geeft hij er een veelvoud voor terug. En we zijn allemaal gezond.

En dan hebben we even wat minder te besteden. Alsof geld belangrijk is. Ik kan me een kerst herinneren dat ik alleen thuis zat. Joggingbroek en fleece-trui aan en elke foute kerstfilm op tv kijken. Mijn kerstdiner bestond uit boerenkool met worst en heel veel spekjes. Omdat mijn nichtje vond dat ik niet alleen mocht zitten met kerst kwamen mijn ouders, mijn zus, mijn neef en nichtjes even op de koffie met een slagroomtaart. En allen gekleed in joggingbroek en fleece-trui. Deze dagen hebben me hooguit €15,- gekost en het was één van de mooiste kerstdagen ooit.

Het gaat er dus niet om hoeveel je te besteden hebt deze dagen. Of wat je aan spullen hebt. Het gaat er alleen maar om hoe rijk je in je hart bent. Geniet niet van de dure cadeautjes onder de boom of van het uitgebreide kerstdiner. Dat zijn leuke dingen maar hebben geen waarde.
Geniet van de mensen met wie je dit feest mag vieren. Een glimlach kost geen geld maar vindt slechts zijn weg naar de emotie. En in die emotie vind je de echte rijken die op deze aarde leven.

Ik wens iedereen een geweldige kerst en dat jullie allen net zo rijk mogen zijn als mij.

Dansen op de wind van morgen.

Langzaam word ik wakker. Geen haast want ik heb een weekje vrij. Ik stap mijn bed uit en trek mijn ochtendjas aan.
Wanneer ik naar beneden loop is het dagelijkse leven alweer in volle gang. Bram was waarschijnlijk als eerste wakker. Dan pakt hij zijn knuffeltjes en heeft hele verhalen. Even later wordt mama wakker. Staat ze op en krijgt de kleine kletsmajoor zijn eerste fles.

Dit alles speelt zich af terwijl ik nog rustig op één oor lig. En wanneer ik dan beneden kom is Bram alweer druk met zijn speeltjes in de box en zit mama aan een lekker kopje koffie. De brede glimlach en de "haaai" van Bram zorgen ervoor dat ook ik met een glimlach de dag kan beginnen.

Ik stap de keuken in om ook mezelf te voorzien van de nodige koffie. Nog een beetje slaperig draai ik wat rond in de keuken en valt mijn oog op een tekening op de koelkast.

06 nov 09 - voor Frank van Fleur - gefeliciteerd.

Die tekening hangt er nu al 4 jaar en het grootste deel van de tijd kijk je er gewoon langs heen. Maar op een dag als vandaag trekt hij weer even de aandacht. Een strakke cirkel met drie vliegers erin. Al is het een tekening, voor mijn idee lijken ze te dansen op de wind. Dan sluit ik voor eventjes mijn ogen en dwalen mijn gedachten af.

Voor me ligt de heide. Achter me staat een groepje bomen en zit ik weer even lekker beschut. Uit het zicht van iedereen neem ik even de tijd voor mezelf. Een zwakke herfstzon breekt langzaam door de wolken en belicht de talloze kleuren die het bos in de herfst met zich meebrengt. De regen van de nacht heeft druppels achtergelaten op de bomen, de bladeren en op de heide. De zon veranderd de druppels in miljoenen kleine pareltjes.

Ik hoef niet naar een museum om de mooiste schilderijen te zien van de grootste kunstenaars. Een simpele blik in de natuur is voor mij vele malen mooier. Een schilderij welke nooit hetzelfde is. Die wordt geschilderd door hen die na al die jaren nog steeds in mijn fantasie leven. Met het kleinste penseel weten ze accenten te leggen op die dingen waardoor ik mijn rust kan vinden.

Liggend op mijn rug staar ik langs de toppen van de bomen. De wind speelt met de laatste blaadjes die vasthouden aan de dansende takken. Even boven de toppen zie ik een volmaakte cirkel. Het is de zon die nu volledig tussen de wolken is doorgebroken. In deze cirkel spelen drie vliegers met de wind. Ik volg de lijnen naar beneden en zie in mijn gedachten de fantasieën uit mijn hoofd. Een oude man die zich niet vreemd voelt in het bos. Een jong meisje die me nu eens niet bij de hand neemt maar vrolijk lachend haar vlieger laat zweven. En dan de laatste, al bijna een vrouw. Ze staat op de plek die zo herkenbaar is. Waar ooit een prachtige boom stond. Een lege plek die werd beschenen door een gouden zonnestraal. En nu staat ze er zelf. Stralend zoals alleen zij dat kan.

Ik schrik op uit mijn gedachten. Mijn fantasie maakt plaats voor de realiteit van alledag. De tekening op de koelkast is de ware kunst. Tastbaar in plaats van weggestopt achter de hekken in het museum. Gratis te bezichtigen. En met een waarde die alleen ik ken.

Nog 2 dagen en dan mag ik alweer 37 worden. Maar morgen is het jouw dag. Zal ik weer even verdwalen in mijn fantasieën om je te feliciteren. En wanneer ik dan weer terug ben in de realiteit zal ik er eentje drinken op jouw verjaardag. Zoals de afgelopen jaren zal ik een minuutje nemen om aan je te denken.
Het klinkt misschien erg zwaar maar ik zou niet meer weten hoe ik mijn verjaardag kan vieren als ik dat minuutje morgen niet zou hebben.

Maak er een mooie dag van morgen. En weet dat je hier nooit vergeten zal worden.

Een zorgeloze droom

18:30 uur
Mijn werkdag zit er weer op. Ik stap in de auto om mijn weg naar huis te beginnen. De komende drie kwartier gaat mijn weg langs weilanden, bossen en dorpen.

Op de velden kan je zien hoe de boeren hun land hebben bewerkt voor het mais en de andere gewassen. Omgeploegde velden met heuveltjes die strakke lijnen tonen. Een enkele boer is nog druk bezig op zijn tractor. Nog even door nu het nog licht is. En ik rij verder, de ondergaande zon tegemoet.

Na een lange winter is de koude verdreven. De zon wint aan kracht en met een paar enkele buien heeft het voorjaar een sprint ingezet. De bossen die een maand geleden nog een sombere indruk maakte zijn in korte tijd veranderd tot een fris voorjaarsspektakel. Frisse groene blaadjes worden afgewisseld door de volle bloesem in allerlei kleuren.

Het schilderij van de natuur veranderd telkens weer en ik berust me in de gedachten dat hier ware meesters aan het werk zijn. Kunstenaars die elk detail uit weten te lichten en van elk blad een kunstwerk maken.

In de dorpen is vandaag echter een ander beeld te zien. Terwijl de schaduwen langs de huizen langer worden lijkt alles in een rustgevende kille stilte te veranderen.
Eenmaal in Borculo aangekomen weet ik me nog 5 minuten van huis. Hier rij ik bijna dagelijks maar toch is het vandaag net even anders. Langs één weg staan een paar verkeersregelaars klaar om straks de auto's welke gewoon door willen rijden een paar minuten stil te zetten. Aan deze weg licht een veldje. Op dit veldje staat een monument. Normaal spelen kinderen hier een partijtje voetbal of lopen mensen rustig te wandelen. Maar vanavond komen verschillende mensen hier bijeen. Samen bij het monument. De vlag hangt halfstok.

19:15 uur
Thuis. Monica verteld me even hoe haar dag was en hoe Bram vandaag weer meerdere rondjes heeft gedraaid in zijn box. Hij is de afgelopen weken steeds beweeglijker geworden en wanneer je hem op de ene manier neerlegt, dan ligt hij nog geen 10 minuten later lekker andersom. Op het moment dat ik thuis kom ligt hij echter al lekker op zijn kamer te slapen.

19:55 uur
Ik heb mijn eten op en zit op de bank voor de televisie. Alle reguliere uitzendingen zijn afgelopen of onderbroken. Het beeld welke ik zie is van "de Dam" En in tegenstelling tot een paar dagen geleden is deze nu niet feestelijk oranje gekleurd. Deze keer staat het vol met veteranen, burgers en hoogwaardigheidsbekleders. Van een uitbundige stemming is geen sprake. Vlak voor 20:00 uur klinkt de "taptoe" en dan is het 2 minuten stil. "Dodenherdenking"

In deze 2 minuten herdenken we alle slachtoffers die zijn gevallen tijdens oorlogen. Vele van hen hebben gestreden voor onze vrijheid. En nog steeds worden militairen uitgezonden om de vrijheid voor ons en anderen te garanderen.
Ook ik denk aan hen die voor mijn vrijheid hebben gestreden of nog steeds strijden. Zelf heb ik nooit oorlog gekent en besef me dat daar tot op de dood voor gestreden is door andere. Maar dit jaar denk ik ook aan mijn kleine ventje. Geboren in vrijheid ligt hij nu boven te slapen. Hij heeft nog geen idee wat daar voor nodig was. Wij beschermen hem zoals andere ons beschermen. Hij zal opgroeien in de vrede die ons is gegeven.

Wanneer ik nu naar hem kijk zie ik de eenvoud en de onschuld. Geen moeilijke dilemma's en geen kwaad. In deze tijd van crisis klagen we over onze financiën en hoe alles almaar duurder wordt. Geen besef van hoe "rijk" we eigenlijk zijn. In de oorlogsjaren was dat wel anders.

Straks krijgt mijn kleine vent nog een lekkere fles en lees ik hem een verhaaltje voor. Daarna zal hij snel weer verdwalen in een zorgeloze droom. En vannacht zal ik hetzelfde doen. Even geen zorgen of moeilijke vraagstukken die zo moeilijk op te lossen zijn. Gewoon even dromen van het geluk wat we hebben om "VRIJ" te zijn.