Mijn werkdag zit er weer op. Ik stap in de auto om mijn weg naar huis te beginnen. De komende drie kwartier gaat mijn weg langs weilanden, bossen en dorpen.
Op de velden kan je zien hoe de boeren hun land hebben bewerkt voor het mais en de andere gewassen. Omgeploegde velden met heuveltjes die strakke lijnen tonen. Een enkele boer is nog druk bezig op zijn tractor. Nog even door nu het nog licht is. En ik rij verder, de ondergaande zon tegemoet.
Na een lange winter is de koude verdreven. De zon wint aan kracht en met een paar enkele buien heeft het voorjaar een sprint ingezet. De bossen die een maand geleden nog een sombere indruk maakte zijn in korte tijd veranderd tot een fris voorjaarsspektakel. Frisse groene blaadjes worden afgewisseld door de volle bloesem in allerlei kleuren.
Het schilderij van de natuur veranderd telkens weer en ik berust me in de gedachten dat hier ware meesters aan het werk zijn. Kunstenaars die elk detail uit weten te lichten en van elk blad een kunstwerk maken.
In de dorpen is vandaag echter een ander beeld te zien. Terwijl de schaduwen langs de huizen langer worden lijkt alles in een rustgevende kille stilte te veranderen.
Eenmaal in Borculo aangekomen weet ik me nog 5 minuten van huis. Hier rij ik bijna dagelijks maar toch is het vandaag net even anders. Langs één weg staan een paar verkeersregelaars klaar om straks de auto's welke gewoon door willen rijden een paar minuten stil te zetten. Aan deze weg licht een veldje. Op dit veldje staat een monument. Normaal spelen kinderen hier een partijtje voetbal of lopen mensen rustig te wandelen. Maar vanavond komen verschillende mensen hier bijeen. Samen bij het monument. De vlag hangt halfstok.
19:15 uur
Thuis. Monica verteld me even hoe haar dag was en hoe Bram vandaag weer meerdere rondjes heeft gedraaid in zijn box. Hij is de afgelopen weken steeds beweeglijker geworden en wanneer je hem op de ene manier neerlegt, dan ligt hij nog geen 10 minuten later lekker andersom. Op het moment dat ik thuis kom ligt hij echter al lekker op zijn kamer te slapen.
19:55 uur
Ik heb mijn eten op en zit op de bank voor de televisie. Alle reguliere uitzendingen zijn afgelopen of onderbroken. Het beeld welke ik zie is van "de Dam" En in tegenstelling tot een paar dagen geleden is deze nu niet feestelijk oranje gekleurd. Deze keer staat het vol met veteranen, burgers en hoogwaardigheidsbekleders. Van een uitbundige stemming is geen sprake. Vlak voor 20:00 uur klinkt de "taptoe" en dan is het 2 minuten stil. "Dodenherdenking"
In deze 2 minuten herdenken we alle slachtoffers die zijn gevallen tijdens oorlogen. Vele van hen hebben gestreden voor onze vrijheid. En nog steeds worden militairen uitgezonden om de vrijheid voor ons en anderen te garanderen.
Ook ik denk aan hen die voor mijn vrijheid hebben gestreden of nog steeds strijden. Zelf heb ik nooit oorlog gekent en besef me dat daar tot op de dood voor gestreden is door andere. Maar dit jaar denk ik ook aan mijn kleine ventje. Geboren in vrijheid ligt hij nu boven te slapen. Hij heeft nog geen idee wat daar voor nodig was. Wij beschermen hem zoals andere ons beschermen. Hij zal opgroeien in de vrede die ons is gegeven.
Wanneer ik nu naar hem kijk zie ik de eenvoud en de onschuld. Geen moeilijke dilemma's en geen kwaad. In deze tijd van crisis klagen we over onze financiën en hoe alles almaar duurder wordt. Geen besef van hoe "rijk" we eigenlijk zijn. In de oorlogsjaren was dat wel anders.
Straks krijgt mijn kleine vent nog een lekkere fles en lees ik hem een verhaaltje voor. Daarna zal hij snel weer verdwalen in een zorgeloze droom. En vannacht zal ik hetzelfde doen. Even geen zorgen of moeilijke vraagstukken die zo moeilijk op te lossen zijn. Gewoon even dromen van het geluk wat we hebben om "VRIJ" te zijn.
