Mijn moeilijkste kerstblog ooit.

En daar zit ik dan weer. Een dag voor de kerst. Een paar uur verwijderd van kerstavond waar ik traditie getrouw naar de kerstmis ga. De lampjes in de kerstboom staan aan en de kerststal heeft weer een mooi plekje gekregen.

Buiten waait de wind om het huis heen en valt de regen met bakken uit de lucht. Niet bepaald het weer welke je deze dagen verwacht en zeker niet de witte kerst waar ik elk jaar weer op hoop.

Maar op de één of andere manier heb ik dit jaar het kerstgevoel weer gevonden. En meer dan de afgelopen jaren waarin er teveel was gebeurd. Dingen die het moeilijk maken om met een goed gevoel de kerst in te gaan. En toch is het me elk jaar weer gelukt om uit alle ellende iets te vinden waardoor ik de kerst meer ben gaan waarderen. En het schrijven van de jaarlijkse kerstblog helpt mij om de gebeurtenissen van het voorbije jaar een plek te geven. En dat gedaan te hebben kan ik met een goed en zuiver gevoel aan de kerstdagen beginnen.

Maar dit jaar kost het me wel erg veel moeite om dit blog te schrijven. Elk jaar gebeuren er wel wat dingen bij de mensen om me heen. Het verlies van een dierbare, de één op de andere tegenvaller krijgen en die steeds weer moeten verwerken of een gedwongen beslissing nemen die tegen al je gevoelens ingaat.
Steeds heb ik deze dingen verwerkt in mijn schrijven om zo die mensen een hart onder de riem te steken en om andere te laten lezen hoe gelukkig ze mogen zijn.
Maar wanneer het goed gaat met de mensen om je heen of je het idee hebt dat ze uit het dal omhoog klimmen, dan kan ik alleen maar blij zijn dat ik daardoor geen stof heb om over te schrijven.
En hoe verwoord je iets in een blog als het een keer niet over een ander gaat? Wanneer je zelf een minder jaar hebt gehad? Durf je jezelf dan bloot te geven?

En dat maakt dit meteen het moeilijkste kerstblog welke ik in al die jaren geschreven heb. Al weken loop ik te tobben en te draaien omdat ik niet weet hoe ik mijn gevoelens moet verwoorden. Want juist nu ons jaar niet zo is gelopen als gehoopt moet ik ook zo sportief zijn om dit verhaal te verwerken in een blog.

Om te beginnen wil ik zeggen dat we het niet slecht hebben. We zijn niet zielig en zo wil ik ook niet dat jullie dit lezen. Ik heb op mijn werk slechts een contract voor 24 uur. Ik moet hopen op de overuren zodat ik deze uit kan laten betalen. Mijn lief heeft nog geen werk kunnen vinden en sinds kort is haar uitkering ook stopgezet. En dat maakt dat we het financieel niet meer zo ruim hadden als eerder.

Dit vraagt de nodige aanpassingen. En de impulsiviteit die ik in mij heb wordt ook zwaar beperkt. Want even een vriendin verrassen op haar verjaardag is er niet bij. Even naar Den Haag heen en weer rijden om voor het eerst sinds jaren op haar verjaardag te komen is dan gewoon te duur.
En wanneer je leest dat iemand zijn of haar vakantie heeft geboekt voor de komende zomer of wanneer iemand de luxe heeft om te twijfelen of ze nog een keer naar het buitenland gaan, dan besef je dat je het met minder moet doen. Zoals het ernaar uitziet zullen de vakanties van ons gewoon in eigen huis plaats vinden. Het is niet anders.

Zo, dat is er uit. En dan nu weer de neuzen de goede kant opzetten. Want ik ben misschien maar een naïeve jongen die altijd het meest positieve eruit probeert te halen, maar dat maakt het voor mij allemaal te dragen. Ik wil niet kijken naar wat ik niet heb en niet kan. Want dat is nou eenmaal zo. Ik verander wat ik veranderen kan en met de rest neem ik genoegen. Er is namelijk ook genoeg wat ik wel heb.

Ik heb een geweldige vrouw die ondanks de moeilijkere tijden aan mijn zijde blijft staan. Samen accepteren we de situatie en blijven hopen en vechten voor betere tijden. En ons grootste geluk is ons kleine ventje. Na elke tegenslag is één blik van hem voldoende om alles weer te vergeten. Want voor hem doen we alles. En zonder dat hij het weet geeft hij er een veelvoud voor terug. En we zijn allemaal gezond.

En dan hebben we even wat minder te besteden. Alsof geld belangrijk is. Ik kan me een kerst herinneren dat ik alleen thuis zat. Joggingbroek en fleece-trui aan en elke foute kerstfilm op tv kijken. Mijn kerstdiner bestond uit boerenkool met worst en heel veel spekjes. Omdat mijn nichtje vond dat ik niet alleen mocht zitten met kerst kwamen mijn ouders, mijn zus, mijn neef en nichtjes even op de koffie met een slagroomtaart. En allen gekleed in joggingbroek en fleece-trui. Deze dagen hebben me hooguit €15,- gekost en het was één van de mooiste kerstdagen ooit.

Het gaat er dus niet om hoeveel je te besteden hebt deze dagen. Of wat je aan spullen hebt. Het gaat er alleen maar om hoe rijk je in je hart bent. Geniet niet van de dure cadeautjes onder de boom of van het uitgebreide kerstdiner. Dat zijn leuke dingen maar hebben geen waarde.
Geniet van de mensen met wie je dit feest mag vieren. Een glimlach kost geen geld maar vindt slechts zijn weg naar de emotie. En in die emotie vind je de echte rijken die op deze aarde leven.

Ik wens iedereen een geweldige kerst en dat jullie allen net zo rijk mogen zijn als mij.