Het is alweer even geleden dat ik voor het laatst achter het lege witte scherm ging zitten om mijn gevoelens weg te tikken. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik niet het juiste gevoel had. Er moet iets in mijn hoofd blijven hangen, iets zijn wat me niet los wil laten, een trigger. En zodra dat punt er is, dan wil ik het kwijt, wil ik het verwoorden. Dan ga ik zitten en dan lijken de woorden niet meer te stoppen.
En wat maakt dan dat ik hier nu zit? Dat ik de woorden hun werk laat doen en het witte scherm voller en voller maak?
Vanavond "Witte donderdag" was voor het 5e jaar "The Passion" op tv. Echter zat ik niet thuis voor de buis. Deze keer stond ik op het plein in Enschede waar het zich allemaal afspeelde. En ik kan je zeggen dat het erg indrukwekkend was.
Het verhaal over de laatste dagen van Jezus. Zijn weg, de broederschap, het verraad, de liefde en.... de kruisiging.
Een eeuwenoud verhaal in een eigentijds jasje verteld aan de hand van Nederlandstalige liederen.
Wat mij het meest geraakt heeft kan ik niet zeggen. Want de manier waarop elk nummer geplaatst wordt in het verhaal is indrukwekkend.
"Mag ik dan bij jou" vertolkt door Jezus (Jim de Groot) en Petrus (Jeroen van der Boom)
"Wit licht" door Judas (Jeroen van Koningsbrugge) of "Je vecht nooit alleen" door Maria (Shirma Rouse)
Stuk voor stuk geweldig en ik heb daar met kippenvel gestaan. Nee, nog verder, want het was niet alleen de regen die mijn wangen vochtig maakte.
Het is een algemeen verhaal. Een verhaal die in elke taal en in elke kerk hetzelfde is. Een verhaal die vele mensen kennen zoals het is. Maar mijn hoofd gaat verder dan dat. Ik plaats het in het alledaagse. Ik beleef het verhaal in wat ik heb gezien of meegemaakt. Want wanneer Maria het nummer "de Weg" vertolkt op een indringende manier. Dan sta ik met de tranen in mijn ogen en een vriendin in gedachten. Zij die al jaren alleen verder gaat, alleen.
We leefde ons leven om samen te sterven! Heb je voor altijd mijn hart gegeven. Ik draag je bij me tot het licht straks dooft.
En nu ik deze zinnen tik bekruipt mij weer dat zelfde gevoel.
Hij heeft geleden voor ons mensen. Wij moesten leren van zijn slot. Hij is gestorven om onze zonden weg te nemen.
Maar wat zegt ons dat nu nog? Een verhaal van 2000 jaren terug. Leren wij nog steeds? Zijn we dan zonder zonden? En is Jezus echt opgestaan uit de dood?
Op die laatste vraag heb ik mijn eigen antwoord. Iets wat door de jaren voor mij als "waarheid" is geworden. En daar mag je het mee eens zijn of niet.
Want ja, Jezus is opgestaan. Maar niet in vlees en bloed. Hij is opgestaan in ons. En op die manier laat Hij ons elke dag weer een eeuwenoud verhaal herbeleven. Want nog steeds zijn er mensen die moeten lijden. En de enige vraag die wij ons kunnen stellen is of we dat nog steeds zien? Leren we nog steeds van het lijden van een ander? Of zijn we bang om te lijden onder de ellende van een ander en keren we ze de rug?
Want zagen we naast de lijdensweg van Jezus ook het dilemma van Judas? Of de tweestrijd van Pilatus? Of werden we verblind door de grootheid van Hem?
Zien we die man, zittende in een steegje? Die, buiten zijn schuld om, alles kwijtraakte wat hij had? Zien we hem als de zoveelste zwerver of zien we ook zijn lijden nog?
Zien we wanneer iemand gevangen zit in haar eigen leven? Die de keuze heeft gemaakt om een nieuwe start te maken maar nog niet los kan komen van het oude?
En zien we het zieke kind, vechtende, de oneerlijke strijd? Zien we in haar lijden niet de lessen die we moeten leren? De kracht die zij had? Is dat niet van een zelfde grote als de kracht die Hij liet zien toen hij moedig zijn Kruis droeg?
En nee, zelfs wanneer ik dit zo tik, ik ben zelf echt niet Roomser dan de Paus. Want ook ik kijk soms weg van het lijden van een ander. Want niemand is sterk genoeg om al het leed van de wereld te kunnen dragen. Maar ik kijk wel om me heen, ik heb geleerd van sommige en kijk niet altijd weg. Het klinkt zo simpel. Je helpt je medemens toch? Dat is normaal? Maar nee, dat is niet normaal! Al zou het wel zo moeten zijn. Die ene persoon die knielt bij de man in het steegje. Die vriend die luistert naar het verhaal van de gevangen vrouw en haar helpt om de moed niet te verliezen. En de ouders van een Kanjer. Die zijn speciaal, dat zijn de helden, die weten de waarde van het eeuwenoude verhaal.
En dat is dan "mijn passie" Het vertellen van mijn verhaal, mijn gevoel, op mijn manier. Niet het leed van de wereld op mijn schouders nemen maar ook niet blind zijn of het niet willen zien. En daar waar mogelijk te luisteren of te helpen. Ik wil het leven leren. En helaas is de les soms hard en is het lijden van anderen soms zwaar. En ik kan alleen maar hopen dat wanneer het mijn tijd word om te moeten lijden. Dat ik dan net zo moedig en met net zoveel kracht mijn kruis kan dragen.
Hoe dan ook, ik wens jullie allen een vrolijk Pasen.
