Er was eens.....

Het is alweer 4 jaar geleden dat ik een blogje afsloot met deze zin. De zin waar elk sprookje mee begint. Het sprookje waar ik alleen maar op kon hopen. Het sprookje wat ik een ieder gun maar niet voor iedereen is weggelegd.

Die dag, 4 jaar geleden zijn we opnieuw begonnen met schrijven. En met veel moeite ontstond langzaam een nieuw hoofdstuk.
Men zegt wel eens: "waar blijft de tijd" of "wat is de tijd voorbij gevlogen"

Wanneer ik terugdenk aan die ene dag, nu precies 4 jaar geleden dan herinner ik het als de dag van gisteren en bekruipt mij ook het gevoel dat de tijd maar door gaat. Het leven heeft niet stil gestaan. Nieuw leven is ontstaan en we hebben afscheid moeten nemen. En elk afscheid is moeilijk. Maar zelden viel een afscheid mij zo zwaar als die ene dag.

Vaak nog ga ik terug naar mijn plekje in het bos. Die ene plek waar ik mijn verstand kan uitschakelen. Waar ik leef op mijn gevoel en waar ik de rust vind tussen de chaos in mijn hoofd. Een plek waar ik weg kan dromen uit de realiteit en me in kan beelden hoe het had moeten zijn.

En ook vandaag zoek ik die plek weer even op. En starend naar de plek waar ooit een gehavende boom haar pracht liet zien, zie ik nu een gezin lopen. Ze genieten van de dag. Ze genieten van elkaar. Wie niet beter weet zou zeggen dat het zo moet zijn. Een hecht gezin die het geluk laten stralen.

Maar wie het weet ziet de last die ze dragen. Het litteken dat achter is gebleven en welke nooit meer zal verdwijnen.
2 Volwassenen, 2 tieners en een vrolijk lachende kleine meid. Samen lopen ze door het bos en laten de hond uit. Ik zie hoe ze genieten. Het ideale plaatje gevormd door mijn verbeelding. Maar wie naast me zit en kijkt in de realiteit van de dag, die mist die ene tiener.

Voor mij leeft ze weer even. In de warmte van een zonnestraal. In het briesje welke langs hun wangen aait. In de vlinder die met ze mee vliegt en in de fleurige heide waar ik over uit kijk.

Ondanks alles blijf ik geloven in het sprookje. Dat we ooit kunnen schrijven dat ze nog lang en gelukkig leven. Hoe in elk sprookje tegenslagen worden overwonnen en we uiteindelijk leren om te leven met wat we hebben.

Maar de realiteit is geen sprookje welke in een boek past van 100 pagina's. Die niet te verfilmen is in een film van 2 uur. Nee, de realiteit duurt een leven lang.

Ik sta op van mijn plekje en stap weer vooruit mijn eigen leven in. Samen met mijn lief en mijn zoon loop ik verder. Een dromer in het echte leven. En ik zou niet anders willen.

En nog even denk ik terug aan die ene zin die ik 4 jaar geleden schreef. Aan die donkere dag waarna niks meer hetzelfde voor me was. De jaren zijn verstreken en we leven verder met wat bestaat.

Er was eens..... En in hart, hoofd en verbeelding ben je er nog steeds.