En dit jaar gaat het anders!!!!!
Tenminste, dat dacht ik aan het begin van de week. Toen dacht ik nog gewoon een weekje vrij te hebben. Nog even een weekje rustig aan doen voordat langzaam de decemberstress weer toe gaat slaan in de winkels. Weinig plannen gemaakt van tevoren. En op ons gemak die paar dingen doen die we gedaan willen hebben deze week.
Zo zijn we bijvoorbeeld vandaag lekker wezen shoppen in Enschede. Vrijdag ben ik jarig, dan komt de Spaanse brigade weer 2 weken schoenen vullen, is Bram daarna jarig en vervolgens gaan we richting de Kerst. Dus mooi een dagje om ons voor te bereiden op al deze dagen.
Inmiddels ben ik ook aan het aftellen naar zondag. Dan gaan we naar de nieuwste James Bond film kijken. Ik heb de hele collectie hier compleet en als liefhebber was het zien van 007 een must voor in de vakantie.
Eigenlijk bestaat de hele week dus uit relaxen, leuke dingen doen, voorbereiden op de komende weken en mijn verjaardag.
En vandaag. Vandaag..... vandaag.... zucht.... vandaag...
Hey Fleur, gefeliciteerd met vandaag. Jouw dag, jouw verjaardag.
Ik had me nog zo bedacht om er niet teveel mee bezig te zijn dit jaar. Niet dat ik je wil vergeten hoor, integendeel. Ik heb al eens gezegd dat ik mijn verjaardag niet kan vieren zonder dat ik de dag daarvoor het glas heb geheven op de jouwe. En dat glas hef ik met een glimlach. Kijkende naar je schilderij dwaal ik dan even af. Laat me dan maar even, ik droom dan naar een plek waar alleen ik het bestaan van ken. Een plaats die ik niet onder woorden kan brengen. Een plek waar ik jou eventjes ontmoet.
Het klonk me zo makkelijk en simpel in de oren toen ik het tegen mezelf zei. Hef eventjes het glas. Sta even stil bij datgene wat jij mij hebt laten zien, wat je me hebt geleerd en hoe je mij hebt geholpen. Ook al heb je dat nooit beseft of geweten. En daarna gaat de dag langzaam over in de nacht. En begint de 13e vanzelf een keer.
Maar dan is het 11 november. En naarmate de klok langzaam doortikt richting middernacht. Zo langzaam merk ik dat er een onrust binnen in mij ontstaat. Geen vervelende en zeker geen onbekende onrust. Het zijn die gedachten die ik had willen bundelen tot dat ene momentje dat ik voor je schilderij sta met het glas geheven. Maar hoe ik dat ook probeer, het lukte me niet.
En zo zit ik hier dan weer. Net na middernacht. Het is dus 12 november.
Ik heb de laptop maar op schoot genomen en tik elke gedachten in dit blogje. Ik ken mezelf en ik weet dat ik dit van me af moet tikken als ik nog een beetje nachtrust wil hebben. Een haast onbedwingbare drang om mijn hoofd leeg te tikken.
Een deel van die onrust wordt versterkt omdat ik besef dat ik niet héél dicht bij je sta. Dat ik weet dat je ouders, je zus, opa's en oma's en je beste vriendin de komende dag ook weer door moeten. Hoe zullen zij met jou bezig zijn vandaag wetende dat ik al zo onrustig ben. Is dat voor hun dan keer 10? 20?
Ik denk dat daar geen maat op staat, maar het houdt me nu nog even wakker.
Het klinkt allemaal zo zwaar, wanneer ik mijn gedachten hier weg tik. Maar zo voelt het niet. Het is denk ik de mix van emoties die me onrustig maken. Want terwijl de eerste traan al over mijn wang heeft gerold, zo voel ik ook de vreugde die horen bij een verjaardag, de dankbaarheid voor wat je mij gegeven hebt, de liefde van een hecht gezin en het respect voor hoe een ieder die elke dag doorleeft met jou in hun hart.
Lieve Fleur, van harte gefeliciteerd, bedankt en we maken er hoe dan ook een mooie dag van.
Abonneren op:
Posts (Atom)
