08-09-2016 De eerste stap

“Life is what happens to you while you’re busy making other plans” (John Lennon)

Een regel die ik al honderden keren heb geschreven, gehoord of gezegd. Het is zo’n beetje mijn motto geworden, een kompas welke me telkens de juiste richting aan mijn gedachten geeft.

Dingen gebeuren nou eenmaal. Het maakt niet uit hoe je alles onder controle wilt houden, hoe je dingen plannen wilt of hoe je het liefste wilt dat ze gebeuren. Er is zoveel wat we niet in de hand hebben, wat niet gestuurd kan worden. En dat is niet erg, de vraag is hoe we dan verder gaan. De keuze om niet te blijven hangen in hoe het had kunnen zijn maar doorgaan met wat is. Het lijkt zo’n makkelijke keuze. Helaas is de praktijk niet zo zwart wit.

Maar die ene zin, die houdt me scherp. Die verteld me om door te gaan, me aan te passen en er telkens weer het beste van te maken.

Dit alles is slechts een inleiding op een keuze die ik moet maken. Eén die in het niets valt bij de grote problemen en de grote veranderingen die je in een leven tegen kan komen. Waarschijnlijk ook iets waar velen van denken: waar maak je je druk om?

Het is nu een paar weken terug dat ik samen met Monica en Bram een wandeling ben gaan maken in het bos. Een druilerige dag midden in de week. Nadat we eerst hadden gekeken bij “de Eik van Bram” reden we door naar mijn vertrouwde stukje bos.
Wanneer ik de auto parkeer bekruipt mij al zo’n heerlijk gevoel. Want hier kan niks en niemand mij raken. Hier ben ik op mijn best. Het lijkt of alle ellende van de wereld hier niet bestaat. En gedachten en kwellingen die nog spoken door mijn hoofd krijgen hier een plek. Op nog geen tien minuten lopen vanaf de parkeerplaats ben ik op de plek die mij tot rust kan brengen. Waar de haastige tijd geen grip op mij heeft en waar de natuur mij helpt om de ergste dingen te relativeren. Ik ben er bijna…

Alleen al dat idee zorgt ervoor dat ik de regen van die druilerige dag niet voel. We lopen over een smal pad tussen de bomen door, heuveltje over en komen bij het ven. Hier is door de jaren veel veranderd. Het ven ligt er nog steeds en de route langs de linkerkant is slechts veranderd doordat de natuur niet stil staat in de jaren. Bomen zijn gegroeid en de takken hangen wat verder over het pad dan voorheen.
Hoe anders is dat wanneer je het pad volgt langs de andere zijde. De ooit zo grote bomen wiens takken het oppervlak van het water aaide. Die bomen zijn er niet meer. In plaats daarvan is er jonge aanplant. Bomen zo jong dat de meeste mensen er nog overheen kunnen kijken. Een verandering waar ik even aan moest wennen, maar welke wel een mooi open beeld geeft op het ven. De zon heeft er nu vrij spel en zorgt voor een magische aanblik. Van de frisse lente kleuren tot de veelkleurige herfst.

Voorbij het ven is het pad weer wat breder. De jonge aanplant maakt weer plaats voor de bomen die mij als kind al voorbij zagen komen. De stille getuigen die al mijn bezoekjes hier hebben meegemaakt. Ze zagen hoe ik hier in de kinderwagen lag terwijl mijn ouders me duwden. Hoe ik met de crossfiets de paden onveilig maakte. Wanneer ik samen met mijn vrienden de verse bramen afschoot door een blaaspijp. En nu zien ze me lopen met mijn gezin. En ik hoop dat ze de liefde voelen die ik in mijn hart koester. De liefde voor mijn vrouw, mijn zoon en voor hun, voor deze plek. De oude bomen van het bos, die mij op zagen groeien tot wie ik nu ben. Ze kennen mijn leven, ze voelden mijn pijn. Mijn god, wat hou ik van deze plek.

Even verder loopt er weer een smal pad. Een stukje de heuvel op. Al lijkt het voor Bram de zwaarste beklimming ooit. En dan weer naar beneden. Naar de plek waar ik het meeste geniet. “De heide”

Ook deze plek is door de jaren heen veranderd. De mooiste veranderingen zijn die van een levende natuur. Hoe alles groeit en bloeit. Maar ook hier hebben mensenhanden hun sporen achtergelaten. De grootste verandering was bijna 4 jaar geleden. Die dag was ik ook niet alleen. Samen met Monica, onze ouders en de beste vrienden die een mens zich kan wensen liepen we hetzelfde pad. De bomen zagen een gelukkige man. Trots op zijn gezelschap en met zijn hoofd in de wolken. De getuigen van mijn leven waren tevens getuigen op mijn trouwdag.

Maar eenmaal over de laatste heuvel strekte een kale vlakte zich voor ons uit. Om deze plek te verjongen was de heide verwijderd door mensenhanden. Wat rest is een zanderige kale vlakte. Her en der waren er wat jonge bomen geplaatst. Een kleine rilling liep er door mijn lichaam bij de aanblik van dit alles. Maar zo magisch deze plek, welke mij steeds laat relativeren. Die me de in de natuur laat zien wat parallel loopt in mijn leven. Die magie greep me en zag het nieuwe begin. Het begin van het huwelijk, van een ongeboren kind en van de heide.
Zoals ik erop vertrouwde dat alles goed zou gaan met mijn gezin, zo vertrouwde ik dat het ook met de heide goed zou komen.

Midden op de heide staat een groepje bomen. Voldoende om beschutting te bieden aan hen die stilte en geborgenheid zoeken. Een plek voor een denker die ongestoord zijn gedachten wil ordenen. Voor het ouder wordende kind die hoog in een boom wil dromen. “DE PLEK” voor mij.

Hier heb ik uren doorgebracht. De plek waar je me kan vinden wanneer alles me teveel wordt maar waar ik niet gevonden wil worden. Waar een uur voelt als een minuut en andersom. Vanwaar ik een boom zag staan die in al haar kracht stormen doorstond. Die beschadigd raakte en vervolgens verdween uit mijn levende schilderij. Vanwaar ik kinderen zie spelen die hier niet meer zijn. Waar mijn opa waakt. Dit is voor mij de hemel en ik alleen kan deze taferelen zien. Dit is “MIJN PLEKKIE”

En dan ben ik weer terug op een druilerige donderdagmiddag. Samen met Rex, de buurhond, loop ik vooruit. Monica en Bram kort achter mij aan. Een eerste glimp stemt mij vrolijker dan de voorgaande jaren. Ik zie een paarse gloed die ontstaat wanneer de waterige zon de jonge heide streelt. Het heeft bijna 4 jaren geduurd voor ik weer mocht genieten van dit beeld. Met frisse zin stap ik verder. Ik stap uit de bosrand de heide op.

Maar nog maar amper 3 stappen verder sta ik als aan de grond genageld. Mijn maag draait zich om en even lijkt het of al het bloed uit mijn hoofd wegzakt. Een rilling, -stilte- Het duurt even voor ik besef wat mijn ogen zien. Of moet ik zeggen wat ze niet zien? Niet bewust van mijn ontdekking lopen Bram en Monica langs me heen. En op dat moment mompel ik: “MIJN PLEKKIE!!!”

Het groepje bomen is verdwenen, weggevaagd, gerooid. Mijn toevluchtsoord, veilige haven, mijn denkbeeldige arm om me heen. Weg…. De plaats waar alles in mijn hoofd de juiste plek vond creëert ineens chaos. Die ene plek die zoveel waarde heeft dat een miljardair nog tekort zou komen. Verdwenen….

Waar de natuur mij telkens hielp te relativeren, die mij beelden liet zien waardoor alles begrijpelijk werd heeft een rommel achter gelaten. En even weet ik niet meer hoe ik dit moet plaatsen. Ik wil nog niet geloven dat de natuur mij hier iets wil laten zien. Dwingt ze mij om anders te kijken? Om een andere invalshoek te zoeken? Ik leef niet in het verleden, ik laat los wat is geweest en ga verder. Maar ik wil weten waar ik vandaan kom, wie mij hebben geholpen om te zijn wie ik nu ben! Ik zoek de schimmen uit mijn jeugd, ik heb ze nodig en ze waren hier. Waar is mijn houvast, mijn gids, waar?

Sinds mijn laatste bezoekje voel ik een leegte. Meer en meer besef ik hoeveel die plek voor mij betekende. Het knaagt aan me. Ik ben verdwaald in mijn gedachten. Of ik stuurloos door moet gaan. Ik zoek de weg terug maar wie helpt me? Niemand kan me helpen. Chaos. Ik zoek een kompas, een kompas,

Een kompas!!!!!

“life is what happens to you while you’re busy making other plans”

En dus moet ik door. Ik moet op zoek. Maar wat moet ik zoeken? Zoek ik gewoon een ander plekje op mijn geliefde heide? Zoek ik opnieuw naar beschutting, bescherming en rust? Of moet ik opnieuw op zoek naar mezelf?
Ik weet dat ik het ga vinden ook al weet ik nog niet wat ik zoek. De magie van dit speciale bos heeft me nog nooit in de steek gelaten. Al duurt het een uur, een week, een maand of langer. Ik weet dat het weer komt. Maar voor het eerst in mijn leven heb ik geen idee waar ik moet beginnen.

En dus begin ik zoals alles in beweging komt. Parkeer ik straks mijn auto op die ene plek. En dan zet ik, in gezelschap van Rex, gewoon de eerste stap.