Heimwee naar de toekomst

Ik verlang naar het verleden. Toen normaal niet nieuw was maar gewoon.

Die tijd dat ik het verstand even op nul kon zetten. Alle gedachten kon laten varen om even aan niks te denken.

Waar onbelangrijke dingen in het leven nog heel belangrijk leken.

Maar die dagen liggen alweer even achter ons. 

Want al ben ik nog gezond, er zit een virus in mijn hoofd. Soms bewust vaak onbewust. Bij alles wat ik doe of zie is het aanwezig. Ik zou zo graag gewoon mijn werk doen. Niet steeds over mijn schouder willen kijken of ook een ander zich aan de regels houdt. Het gaat nu even niet, het kan nu even niet, het mag nog even niet. 

En het virus zit niet alleen in mijn hoofd. Je merkt dat bijna iedereen eraan denkt. Het virus zit ook op TV. In vele programma’s komt het naar voren. Maar je hoeft er niet naar te kijken, hoor ik mezelf zeggen. Maar wanneer ik dan wat anders aanzet of wanneer ik de beeldbuis helemaal uitzet. Zelfs dan zegt een virusje in mijn hoofd: “Dat doe je alleen maar vanwege mij” 

En dat noemen ze dan “het nieuwe normaal” ? Hoezo normaal? Of anderhalve meter samenleving. Want mijn haar is nog niet lang genoeg.

Maar ik weiger om een pessimist te worden. Na alles wat ik nu niet kan en mag. Al verlies ik alles maar nooit mezelf. 

Ik blijf vooruit kijken. Want ooit wordt het nieuwe normaal weer het echte normaal. Het normaal waar duizenden in oranje gehulde mensen op het Museumplein staan te dansen en mensen slenteren langs kleedjes met speelgoed. Wanneer een peleton fietsers de kuiten laat branden op de kasseien tussen Parijs en Roubaix. De eerste zondag dat ik Max Verstappen weer in actie zie bij een race waar de uitslag nog niet van bekend is. Die zomerse dag op het terrasje met vrienden waar we proosten op het leven. En de eerste knuffel.

 

Een simpele knuffel. Er hoeft niet eens aanleiding voor te zijn. Niet om troost te bieden. Niet om uitbundig iets te vieren. Niet uit mededogen of wat dan ook. 

Die eerste knuffel, als het weer mag. Die ga ik de rest van mijn leven herinneren. 

Die dag, al is hij misschien nog heel ver weg, die dag, die komt.

Ik heb nu al heimwee naar de toekomst.

19-03-2020: Hoe groots de wereld is.

Liep je ooit, gehaast op weg, naar iets waarvan je dacht dat het echt belangrijk was?

Zag je toen, om je heen, of was je met je gedachten bij iets anders?

Nam je alles, de wereld om je heen, de natuur, het leven, nam je het voor lief?

Dacht je dat je sterker was, je alles kon beheersen, je was het middelpunt van jouw bestaan.

Werd je leven ingehaald, in 2020, toen er ineens heel veel veranderde?

Toen je niet meer gehaast op weg mocht, en ooit belangrijke dingen in het niets vielen met?

Toen je gedachten werden gevuld met iets waar je eerder nog nooit aan had gedacht?

Leek de wereld te stoppen, sloeg de lang genegeerde natuur terug en was het leven ineens niet meer vanzelfsprekend?

Voelde je de onmacht, viel het even uit je handen en was het middelpunt je ontglipt?

Zag je ooit hoe een vogeltje zijn nestje bouwt? Druk vliegend om takje voor takje een warm plekje te maken.

Zag je ooit een bloem ontstaan? Van het sprietje wat net boven de grond uitkomt tot aan de bloem in al haar kleurenpracht.

Had je ooit de rust? De tijd om zo stil in het bos te gaan zitten dat een ree je niet vermoed en onbedreigd het open veld op loopt.

Nam je ooit de tijd? Om gras te zien groeien.

En daar zit je dan, gedwongen door de omstandigheden, in je zelfgemaakte kantoortje in je huis. Starende naar een laptop met je smartphone binnen handbereik. 

Tegenover je zit niet je collega waarmee je na werktijd nog een drankje zou gaan drinken. Naast je staat niet de chef te kijken hoe je werk vordert. En om 10:00 uur slinger je de Senseo aan in de keuken en mis je de gesprekken met je collega’s.

En op het moment dat je beseft hoe klein je wereld ineens nog maar is zak je achteruit in je stoel en staar je uit het raam. Had je die boom al eens zien staan? En zie je hoe de lente gewoon begint? Hoe een vogel daar zijn nestje maakt? Zie je hoe langzaam de bloemen boven de grond uitkomen en er de mooiste kleuren ontstaan? Neem gewoon eens de tijd om het gras te zien groeien.

In deze tijden besef ik me weer eens hoe nietig we zijn. Dat de krachten om ons heen zoveel sterker zijn dan we soms denken of willen weten. Waar we de invulling van de dag moeten aanpassen of soms zelfs stil moeten leggen. Daar gaat de natuur gewoon door. Die heeft ons niet nodig om te overleven. En waar de natuur het zwaar heeft zijn vaak de mensenhanden de oorzaak. 

In deze periode van onrust, onzekerheid en angst. Geniet dan even van de natuur. Voel haar kracht en recht je rug. Zie waar je nooit de tijd voor nam. Zie de mensen om je heen en help elkaar als het kan. Zie wat we door de jaren zijn verloren en hou het vast om nooit meer te vergeten.

De wereld om ons heen is groter dan je denkt.