2021, we zijn begonnen. Een nieuw jaar, een nieuwe start, een nieuwe kans.
Aan het einde van een jaar blik ik altijd even terug en al meerdere keren heb ik mijn gedachten gedeeld in een blog. En ook dit jaar kijk ik over mijn schouder, zie wat achter me ligt, probeer ik te begrijpen wat er is gebeurd en, als het goed voelt, deel ik dit alles met jullie.
Al een aantal weken spoken de beelden van het afgelopen jaar door mijn hoofd. Het is druk in mijn bovenkamer en het wegtikken helpt mij om de rust te laten wederkeren.
Maar wat moet ik tikken? Want de drukte is chaotisch, gedachten spreken elkaar tegen. Rusteloosheid lijkt het te gaan winnen van mijn vermogen om het van me af te schrijven.
Uiteindelijk weet ik dat de oplossing voor mij begint bij een wit scherm en een toetsenbord. Gaan zitten en mijn vingers op de toetsen te laten spelen. Maar al twee weken staar ik regelmatig naar het scherm en komt er niks.
Nu is het net anderhalf uur in het nieuwe jaar en doe ik nog een poging. Bedenk ik nogmaals wat ik heb ervaren in 2020 en kom tot de conclusie dat we het ergens zijn kwijtgeraakt. We gingen van “normaal” naar het “nieuwe normaal” waar niks normaal meer was. Gewoon bestaat nu even niet. Niet gewoon op vakantie, niet gewoon naar een evenement of stadion. Gewoon even niet.
Ik zag saamhorigheid ontstaan waar we ondanks alles elkaar konden vinden en helpen. Saamhorigheid die deels weer opging in de rook toen de zomer begon. En uit die rook kwam de onenigheid. Want is dit wel allemaal nodig? Is de kuur niet erger dan de kwaal? Kan je zeggen dat de maatregelen niet de oplossing zijn wanneer de zorg overbelast raakt? Waar de ene ziekte in de wacht moet worden gezet vanwege een andere? En wie kan en mag bepalen welke van de ziektes voorrang hoort te krijgen?
Door het jaar heen blijkt dat deze vragen op meerdere manieren beantwoord worden. Verschillende meningen die verschillende oplossingen met zich meebrengen. Meningen en oplossingen die stuk voor stuk onderbouwd worden door medische studies, reacties van huisartsen en wetenschappers die ook iets hebben onderzocht of uit ervaring weten te vertellen.
Ik denk dat de oplossing het dragen van een feesthoedje is terwijl ik mijn voeten week in kokosolie van 27,8 graden celcius en tegelijkertijd een operanummer fluit. En er zal vast wel ergens een studie te vinden zijn op internet die deze absurde theorie onderbouwd.
En wanneer iemand zijn of haar waarheid heeft gevonden, dan delen we dit massaal op de socials. En daar reageren we dan ook even fel wanneer die waarheid niet overeenkomt met je eigen.
Op zoek naar de waarheid zijn we elkaar kwijtgeraakt!
Ik zie hoe het eigen gelijk de overhand heeft gekregen. Rekening houden met is ondergeschikt geworden. Op mijn werk is het dragen van een mondkapje verplicht. En ondanks dat het, in mijn ogen, een kleine moeite is. Of je het er mee eens bent of niet, zijn er altijd mensen die het weigeren om te doen. Wanneer ik slechts vraag of ze een kapje wel of niet kunnen verdragen krijg ik een preek. “Ik” verplicht ze niks, maar ik moet wel aanhoren wat ze ervan vinden, dat het allemaal onzin is en dat de wet niet klopt of wat dan ook.
Ik weet niet wat de oplossing is. Ik weet wel waar ik me het prettigste bij voel en ik zit niet te wachten op elke mening van een ander. Ik heb genoeg, ongevraagde, theorien gehoord die ergens op een internetsite onderbouwd zijn.
“Patch Adams” is een van de beste films die ik ken. Richting het slot van de film staat Patch terecht voor het uitvoeren van zorg zonder licentie. Eén zin die hij in dat pleidooi gebruikt is als volgt:
If we’re gonna fight a disease, let’s fight one of the most terrible diseases of all: indifference!
Onverschilligheid. De waarheid verloren. Uit elkaar gegroeid. Onbegrip.
Zomaar een paar woorden die onderdeel zijn van 2020.
Ik weet dat dit wel een erg donker beeld geeft van mijn gedachten. Gelukkig zie ik ook de mensen die nog steeds voor een ander klaar staan. Zie ik de vriendschappen die juist dit jaar zijn ontstaan en voel ik de liefde en warmte die vele harten uitstralen en, gelukkig, aanstekelijk werken. Ook dat is 2020 maar sneeuwt onder in de lawine van het nieuws en het geschreeuw op de socials.
Ik sluit een jaar af, laat hem achter en leer mijn lessen.
Ik kijk voorruit naar het komende jaar waarin ik hoop dat we elkaar weer vinden. Waar we begrip hebben voor elkaars mening. Waar we beseffen dat we vrijheid van meningsuiting hebben. Maar ook weten dat die mening wordt gevormd door naar iedereen te luisteren en niet door te schreeuwen.
Mijn vrouw vroeg net na middernacht aan Bram (8jr) wat hij wenste voor het nieuwe jaar. Zijn antwoord was heel simpel maar misschien wel de enige juiste wens.
HET BESTE
En dat wens ik jullie dan ook voor het komende jaar.
Op naar een beter 2021.
