Nog een paar nachtjes slapen, een paar dagen werken en dan is het weer zover. KERSTMIS.
Vorig jaar was ik alleen. Nee, niet eenzaam, niet zielig, maar wel alleen. Een jaar welke mij de mogelijkheid heeft gegeven om na te denken. Meer dan eens heb ik de tv uitgezet en ben ik languit op de bank gaan liggen. En zo heb ik regelmatig na kunnen denken over van alles en nog wat.
Langzaam heb ik op die manier mezelf weer beter leren kennen. Heb ik weer geleerd te kunnen genieten van de kleine dingen. En zo langzaam maar zeker vormden zich woorden in mijn hoofd. Woorden welke hun plaats vonden in zinnen. Zinnen werden blogjes en deze blogjes deel ik met jullie.
Zo heb ik vorig jaar ook een blog geplaatst op mijn hyves over de kerst. En ook dit jaar laat ik mijn gedachten weer gaan over het kerstgevoel.
Zittende op de bank kijk ik om me heen en zie ik hoe ik de kamer weer heb versiert. De kerstboom staat weer in de kamer en de lampjes zijn weer opgehangen. Met een kaarsje op tafel komt er weer een heerlijke rustgevende sfeer in huis. “Vrede op aarde” begint bij een vredig huisje.
En langzaam gaan mijn gedachten naar alles wat er om me heen gebeurd. Wat ik hoor en zie. Wat mooi is en wat eeeeeeeh……… Ach, laat ik het maar gewoon zeggen, wat ZWAAR KLOTE is.
In de winkel zie ik weer eens terug waar de kerst begint. Lange boodschappenlijstjes en volle winkelwagens. Luxe cadeaus en mooie kleren. Uiteindelijk zal dit alles ontaarden in een gezellig samenzijn. Eten met vrienden of familie. Cadeautjes onder de boom.
En op een avond als vandaag vraag ik me dan weer even af of ze wel beseffen hoe gelukkig ze zijn? Hoe gezegend? Of nemen ze de kerst maar voor lief. Stressen ze ruim een week van tevoren al of ze alles wel goed geregeld hebben? Of ze wel kunnen slagen voor de cadeaus? En als de kerst dan daar is, is het dan echt gezellig of zitten ze er alleen maar omdat het zo hoort? Omdat ze dat namelijk elk jaar zo doen?
Want zo vanzelfsprekend is het allemaal niet. Ik ben me langzaam gaan beseffen hoeveel geluk ik heb. Dat ik me niet verplicht hoef te voelen om naar mijn ouders te gaan. Dat ik mijn kerst niet vol hoef te plannen met bezoekjes. Dat ik simpelweg gezond ben.
En juist omdat ik aan niemand wat verplicht ben, geniet ik des te meer van de aanwezigheid van mijn vrienden en familie. Ik hoef geen uitgebreide 6 gangen diners. Vorig jaar heb ik een geweldige kerst gehad. Op 1ste kerstdag kwamen mijn ouders en mijn zus en het hele gevolg op de koffie. Fleecetrui en joggingbroek. En alleen maar omdat een paar kleine meiden vonden dat hun oom Frank niet alleen mocht zitten met kerst. Niet omdat het moet, maar puur vanuit hun hart.
Maar ook ik doe mee aan de tradities van de kerst. Heb de boom staan en de lampjes hangen. Ook dit jaar zal ik op kerstavond naar de mis gaan in de kerk. Zal ik bidden voor diegene die een gebedje kunnen gebruiken. Geloven dat ziektes overwonnen zullen worden. Hopen dat kinderen kind mogen zijn. En zij de liefde mogen voelen die de liefde zolang niet gevoeld hebben. Zal ik me weer even bedenken dat ook ik gelukkig mag zijn.
En dan is het voor mij pas Kerst. Nadat ik dit alles de revue heb laten passeren denk ik 2 dagen dat alles goed is. Dat alles goed zal komen. Laat mij dan maar even in die waan!!!
Vier deze dagen zoals je dit het liefste doet. Besef voortijd nog even hoe gelukkig je bent. En dan rest mij alleen nog om jullie allen de mooiste kerst te wensen die er kan bestaan.
http://www.youtube.com/watch?v=81cSVv4YxSQ
19-12-2009
22-11-2009
Alleen, maar mooi....
Al een aantal maanden geleden zat ik in het bos. Op mijn plekje.
Ja, ik heb een eigen plekje. Ik kom er niet vaak maar als ik er kom, dan doe ik dat met een rede. Een gevoel welke me vasthoudt. Vragen die niemand kan beantwoorden behalve ikzelf. En zelfs ik weet soms de antwoorden niet.
Op die momenten zoek ik mijn plekje weer eens op. Beschut van de bewoonde wereld en uit het zicht van andere laat ik de vragen op me afkomen. Denk ik na terwijl ik staar over het veld. En kom tot rust.
Waar ik de antwoorden kan vinden, maak ik mijn keuzes. En is die keuze dan gemaakt, dan kom ik er zelden op terug. En heb ik geen spijt als het de verkeerde was. Nee, dat hoort erbij, en zo zal het dan ook zijn.
De vragen die geen antwoord kennen worden meegenomen door de wind. Het zijn die vragen in het leven die iedereen wel eens bezighoudt. Waarom? Waarom ik? Waarom nu? Het zal z’n redenen wel hebben. Dus waai maar lekker met de wind mee en maak mijn hoofd weer even leeg.
En daar zat ik dan, 32 jaar en in mijn boom geklommen. Een paar meter boven de grond laat ik de rust weer tot mij komen. En terwijl ik om mij heen kijk zie ik steeds weer nieuwe dingen. En zo ook een beeld welke mij tot vandaag niet los kon laten. Een boom. Gedachten spelen door mijn hoofd en het beeld vormt langzaam woorden. Ik weet dat deze woorden ooit veranderen in een stukje tekst.
Nu maanden verder heb ik al verschillende blogjes geschreven, maar telkens komt het beeld weer terug van die ene boom. En telkens vormen de woorden niet de juiste zinnen en verdwijnen ze weer in het niets. Het past nog niet in mijn omgeving. Tot nu….
Nu is er een aanleiding gekomen. Een verhaal waarin de mijne past. Waar de boom haar plek gaat vinden. Eindelijk komt ze tot haar recht.
Daar staat ze dan. Alleen.
In dit bos staan honderden bomen. De één nog hoger dan de andere. Al jaren zijn ze samen en groeiden ze uit tot deze mooie plek. Een plek waar dieren schuilen. Maar ook een plek waar ik kan opgaan in dat wat ik zo mooi vindt. Hier is er rust en vrede. Hier moet toch alles goed zijn?
In het bos is een open plek. Zittende aan de rand kijk ik uit over de heide. Soms als het heel rustig is zie je hier een ree lopen. Ook zij voelt zich veilig tussen de bomen en zoekt haar plekjes zorgvuldig uit. Konijnen steken het veld over. Het geruis van de wind laat de bladeren zingen. Muziek die feilloos aangevuld wordt door het gezang van de vogels.
Dan vliegt er een vogel over. Ze laat zich dragen door de wind en land midden op het open veld in een boom.
Daar staat ze dan. Alleen.
Deze boom geeft niet de beschutting van een bos. De natuur heeft schijnbaar besloten dat zij het alleen heeft moeten doen. Tussen de andere bomen had ze beschut gestaan. Had ze kunnen meegroeien met de rest. Maar nee, dit was niet haar lot.
Van jongs af aan kreeg ze het zwaar te voorduren. Vocht ze alleen tegen de stormen en droeg ze alleen de sneeuw welke in de winter haar takken verzwaarden. Ze werd niet gezien door de dieren omdat ze geen beschutting bracht. Ze voerde alleen haar eigen strijd.
En nu na jaren van storm, sneeuw, regen, wind en eenzaamheid staat ze daar. Als ik achter me kijk zie ik de bomen van het bos bij elkaar staan. Groen, ja dat zijn ze. Maar vooral in de toppen. De stammen zijn leeg of verdort. Samen staan ze mooi, maar alleen zijn ze te kaal.
Dan kijk ik weer terug naar haar en zie hoe perfect volmaakt ze is geworden. In al haar kracht laat ze zien dat ze het alleen gered heeft. En zonder twijfel is ze de mooiste van allemaal. Vogels vinden haar volle takken en bouwen hun nestjes. Konijnen graven hun holletjes tussen de stevige wortels die ze heeft gekregen. Ik sta op en loop naar haar toe. Eenmaal bij de stam gekomen ga ik weer zitten.
Niet iedereen is dus voor altijd alleen. Wie vertrouwen houdt zal blijven groeien. En niet alleen aan de toppen. Nee, volledig groeien. Al staat ze hier weg van de rest, ze is allang niet meer alleen. Met mijn rug tegen haar krachtige stam sluit ik mijn ogen. Ik voel hoe de rust die ik hier toch al vond nog sterker wordt. Dan bedenk ik me dat we hier nu samen zijn en fleur ik even helemaal op.
31-10-2009
De kracht van de herfst
De zon komt langzaam op aan de horizon. Op het gras zit een dun laagje rijp. De nevel hangt in kleine plukken boven de velden. De zon zit nog achter de bomen en straalt een mooie rode gloed over het langzaam ontwakende landschap.
Zo zie ik de ochtend die de nacht verdrijft. Aan de andere horizon zie ik hoe de nacht langzaam verdwijnt terwijl de bomen langzaam kleur beginnen te krijgen. De eerst nog zwart beschaduwde wereld komt tot leven en de laatste groene bladeren worden afgewisseld door de al rood en bruin gekleurde vallende. De herfst is weer in z’n volle kracht begonnen.
Dit beeld zie ik voor me terwijl ik op weg ben naar mijn werk. Zoals de dag geleidelijk aan kracht begint te winnen, zo voel ook ik me met de minuut beter. Wat is het toch een heerlijk gevoel om kracht te kunnen putten uit zo’n simpel beeld. Het beeld van de constant veranderende natuur. Het beeld van mijn schilderij.
En zo simpel als het beeld soms is, zo complex is de natuur zelf. En voor wie het wil en kan zien is ook het leven even complex als de natuur. De kunst is om ook hier het eenvoudige beeld te kunnen zien.
In de herfst sterft er langzaam een stukje natuur. De ooit zo krachtige groene bladeren vallen nu moedeloos op de grond. Een enkel blad houdt angstvallig vast aan het leven. Maar het leven is niet meer aan hem besteed. Zijn tijd is op. De wind steekt op, de regen valt en een koude herfststorm laat ook dit laatste blad beseffen dat het geen nut meer heeft om zich te verzetten.
En dan het leven. Want ook wij houden soms vast aan dingen die er niet meer zijn. Blind zijn we om te zien wat er om ons heen gebeurd en ontkennend blijven we geloven dat we ons wel vast kunnen houden. Vrienden komen als de bladeren in de lente. En gelukkig blijven vele van deze in stand. Maar zonder goede voeding en verzorging kan een vriendschap eindigen in het vallende blad in de herfst. Ook al willen of kunnen we niet zien waar het fout is gegaan. Soms is het angstvallig vasthouden slechts een kwestie van tijd. En een laatste krachtige windstoot is nodig om ons erbij neer te leggen. Een enkel bruin blaadje welke zal vergaan tot er na maanden niks meer over is. Het klinkt zo deprimerend, maar het gebeurd zo vaak. We willen het alleen niet zien.
De takken aan de bomen kijken treurig naar beneden. Ze voelen zich leeg en koud zonder al de bladeren om zich heen. Ze worden gezien en niet beschermd. Maar stevig als ze zijn houden ze zich vast aan de stam. De wind laat ze zwieren. Ze dansen op het ritme van de regen. Wetend dat het voorjaar hun weer zal bekleden met de frisse nieuwe bladeren. Ze weten dat het weer gaat komen, en de hoop geeft hun de kracht om zich vast te houden aan de stam.
Maar soms steekt de storm dan op. Rukwinden gaan tekeer. En ook takken zullen breken. Genadeloos worden ze van de stam gerukt en waar niemand het verwachtte zullen ze vallen.
Mensen zijn als de takken die stevig in het leven staan zoals de tak zich stevig vasthoudt aan de stam. We bevinden ons het liefste tussen de vrienden als een tak tussen de bladeren. En ook wij voelen ons naakt en bekeken zodra we alleen zijn. Ook wij kijken dan treurig om ons heen. Krachtig zijn de mensen die weten dat ook hier weer een eind aan zal komen. En hoe veilig we ons ook wanen terwijl we ons vasthouden aan de stam. Zo genadeloos kan de wind soms toeslaan. Worden we plots uit het leven gerukt. We willen het niet zien of horen. En ik betwijfel of er mensen zijn die dit hier willen lezen. Maar het gebeurd helaas.
Dus voel je je eenzaam en verlaten? Troost je dan dat er altijd mensen voor je zijn. De takken om je heen willen je niet verlaten en de bladeren komen weer terug. Put je kracht uit deze gedachten en houdt de hoop levende. Want alleen met die gedachten wapen je jezelf tegen de krachtige windstoten die genadeloos willen toeslaan. Garanties zullen er nooit zijn maar geloven kan altijd. Hopen dat de lente komt is geen verspilde tijd. En de krachtigste bron in dit leven is de liefde die er altijd zal zijn.
Ook ik sta in het leven en hou me vast aan de stam. De basis waar alles om me heen uit voorkomt. Helaas zie ook ik hoe de bladeren vallen en hoe al menig tak is weggewaaid.
Ik zal blijven hopen en geloven dat de takken om me heen nog even blijven hangen. En ik weet dat er altijd weer tijden zijn of komen dat ik omgeven ben door de meest frisse en felgroene bladeren die er op de wereld bestaan.
En zo zal ik blijven kijken en kracht blijven halen uit die complexe natuur. En hoe moeilijk het soms ook is, proberen om het grote geheel te zien en te genieten van de eenvoud.
Zo zie ik de ochtend die de nacht verdrijft. Aan de andere horizon zie ik hoe de nacht langzaam verdwijnt terwijl de bomen langzaam kleur beginnen te krijgen. De eerst nog zwart beschaduwde wereld komt tot leven en de laatste groene bladeren worden afgewisseld door de al rood en bruin gekleurde vallende. De herfst is weer in z’n volle kracht begonnen.
Dit beeld zie ik voor me terwijl ik op weg ben naar mijn werk. Zoals de dag geleidelijk aan kracht begint te winnen, zo voel ook ik me met de minuut beter. Wat is het toch een heerlijk gevoel om kracht te kunnen putten uit zo’n simpel beeld. Het beeld van de constant veranderende natuur. Het beeld van mijn schilderij.
En zo simpel als het beeld soms is, zo complex is de natuur zelf. En voor wie het wil en kan zien is ook het leven even complex als de natuur. De kunst is om ook hier het eenvoudige beeld te kunnen zien.
In de herfst sterft er langzaam een stukje natuur. De ooit zo krachtige groene bladeren vallen nu moedeloos op de grond. Een enkel blad houdt angstvallig vast aan het leven. Maar het leven is niet meer aan hem besteed. Zijn tijd is op. De wind steekt op, de regen valt en een koude herfststorm laat ook dit laatste blad beseffen dat het geen nut meer heeft om zich te verzetten.
En dan het leven. Want ook wij houden soms vast aan dingen die er niet meer zijn. Blind zijn we om te zien wat er om ons heen gebeurd en ontkennend blijven we geloven dat we ons wel vast kunnen houden. Vrienden komen als de bladeren in de lente. En gelukkig blijven vele van deze in stand. Maar zonder goede voeding en verzorging kan een vriendschap eindigen in het vallende blad in de herfst. Ook al willen of kunnen we niet zien waar het fout is gegaan. Soms is het angstvallig vasthouden slechts een kwestie van tijd. En een laatste krachtige windstoot is nodig om ons erbij neer te leggen. Een enkel bruin blaadje welke zal vergaan tot er na maanden niks meer over is. Het klinkt zo deprimerend, maar het gebeurd zo vaak. We willen het alleen niet zien.
De takken aan de bomen kijken treurig naar beneden. Ze voelen zich leeg en koud zonder al de bladeren om zich heen. Ze worden gezien en niet beschermd. Maar stevig als ze zijn houden ze zich vast aan de stam. De wind laat ze zwieren. Ze dansen op het ritme van de regen. Wetend dat het voorjaar hun weer zal bekleden met de frisse nieuwe bladeren. Ze weten dat het weer gaat komen, en de hoop geeft hun de kracht om zich vast te houden aan de stam.
Maar soms steekt de storm dan op. Rukwinden gaan tekeer. En ook takken zullen breken. Genadeloos worden ze van de stam gerukt en waar niemand het verwachtte zullen ze vallen.
Mensen zijn als de takken die stevig in het leven staan zoals de tak zich stevig vasthoudt aan de stam. We bevinden ons het liefste tussen de vrienden als een tak tussen de bladeren. En ook wij voelen ons naakt en bekeken zodra we alleen zijn. Ook wij kijken dan treurig om ons heen. Krachtig zijn de mensen die weten dat ook hier weer een eind aan zal komen. En hoe veilig we ons ook wanen terwijl we ons vasthouden aan de stam. Zo genadeloos kan de wind soms toeslaan. Worden we plots uit het leven gerukt. We willen het niet zien of horen. En ik betwijfel of er mensen zijn die dit hier willen lezen. Maar het gebeurd helaas.
Dus voel je je eenzaam en verlaten? Troost je dan dat er altijd mensen voor je zijn. De takken om je heen willen je niet verlaten en de bladeren komen weer terug. Put je kracht uit deze gedachten en houdt de hoop levende. Want alleen met die gedachten wapen je jezelf tegen de krachtige windstoten die genadeloos willen toeslaan. Garanties zullen er nooit zijn maar geloven kan altijd. Hopen dat de lente komt is geen verspilde tijd. En de krachtigste bron in dit leven is de liefde die er altijd zal zijn.
Ook ik sta in het leven en hou me vast aan de stam. De basis waar alles om me heen uit voorkomt. Helaas zie ook ik hoe de bladeren vallen en hoe al menig tak is weggewaaid.
Ik zal blijven hopen en geloven dat de takken om me heen nog even blijven hangen. En ik weet dat er altijd weer tijden zijn of komen dat ik omgeven ben door de meest frisse en felgroene bladeren die er op de wereld bestaan.
En zo zal ik blijven kijken en kracht blijven halen uit die complexe natuur. En hoe moeilijk het soms ook is, proberen om het grote geheel te zien en te genieten van de eenvoud.
Abonneren op:
Posts (Atom)
