De kracht van de herfst

De zon komt langzaam op aan de horizon. Op het gras zit een dun laagje rijp. De nevel hangt in kleine plukken boven de velden. De zon zit nog achter de bomen en straalt een mooie rode gloed over het langzaam ontwakende landschap.

Zo zie ik de ochtend die de nacht verdrijft. Aan de andere horizon zie ik hoe de nacht langzaam verdwijnt terwijl de bomen langzaam kleur beginnen te krijgen. De eerst nog zwart beschaduwde wereld komt tot leven en de laatste groene bladeren worden afgewisseld door de al rood en bruin gekleurde vallende. De herfst is weer in z’n volle kracht begonnen.

Dit beeld zie ik voor me terwijl ik op weg ben naar mijn werk. Zoals de dag geleidelijk aan kracht begint te winnen, zo voel ook ik me met de minuut beter. Wat is het toch een heerlijk gevoel om kracht te kunnen putten uit zo’n simpel beeld. Het beeld van de constant veranderende natuur. Het beeld van mijn schilderij.

En zo simpel als het beeld soms is, zo complex is de natuur zelf. En voor wie het wil en kan zien is ook het leven even complex als de natuur. De kunst is om ook hier het eenvoudige beeld te kunnen zien.

In de herfst sterft er langzaam een stukje natuur. De ooit zo krachtige groene bladeren vallen nu moedeloos op de grond. Een enkel blad houdt angstvallig vast aan het leven. Maar het leven is niet meer aan hem besteed. Zijn tijd is op. De wind steekt op, de regen valt en een koude herfststorm laat ook dit laatste blad beseffen dat het geen nut meer heeft om zich te verzetten.

En dan het leven. Want ook wij houden soms vast aan dingen die er niet meer zijn. Blind zijn we om te zien wat er om ons heen gebeurd en ontkennend blijven we geloven dat we ons wel vast kunnen houden. Vrienden komen als de bladeren in de lente. En gelukkig blijven vele van deze in stand. Maar zonder goede voeding en verzorging kan een vriendschap eindigen in het vallende blad in de herfst. Ook al willen of kunnen we niet zien waar het fout is gegaan. Soms is het angstvallig vasthouden slechts een kwestie van tijd. En een laatste krachtige windstoot is nodig om ons erbij neer te leggen. Een enkel bruin blaadje welke zal vergaan tot er na maanden niks meer over is. Het klinkt zo deprimerend, maar het gebeurd zo vaak. We willen het alleen niet zien.

De takken aan de bomen kijken treurig naar beneden. Ze voelen zich leeg en koud zonder al de bladeren om zich heen. Ze worden gezien en niet beschermd. Maar stevig als ze zijn houden ze zich vast aan de stam. De wind laat ze zwieren. Ze dansen op het ritme van de regen. Wetend dat het voorjaar hun weer zal bekleden met de frisse nieuwe bladeren. Ze weten dat het weer gaat komen, en de hoop geeft hun de kracht om zich vast te houden aan de stam.
Maar soms steekt de storm dan op. Rukwinden gaan tekeer. En ook takken zullen breken. Genadeloos worden ze van de stam gerukt en waar niemand het verwachtte zullen ze vallen.

Mensen zijn als de takken die stevig in het leven staan zoals de tak zich stevig vasthoudt aan de stam. We bevinden ons het liefste tussen de vrienden als een tak tussen de bladeren. En ook wij voelen ons naakt en bekeken zodra we alleen zijn. Ook wij kijken dan treurig om ons heen. Krachtig zijn de mensen die weten dat ook hier weer een eind aan zal komen. En hoe veilig we ons ook wanen terwijl we ons vasthouden aan de stam. Zo genadeloos kan de wind soms toeslaan. Worden we plots uit het leven gerukt. We willen het niet zien of horen. En ik betwijfel of er mensen zijn die dit hier willen lezen. Maar het gebeurd helaas.
Dus voel je je eenzaam en verlaten? Troost je dan dat er altijd mensen voor je zijn. De takken om je heen willen je niet verlaten en de bladeren komen weer terug. Put je kracht uit deze gedachten en houdt de hoop levende. Want alleen met die gedachten wapen je jezelf tegen de krachtige windstoten die genadeloos willen toeslaan. Garanties zullen er nooit zijn maar geloven kan altijd. Hopen dat de lente komt is geen verspilde tijd. En de krachtigste bron in dit leven is de liefde die er altijd zal zijn.

Ook ik sta in het leven en hou me vast aan de stam. De basis waar alles om me heen uit voorkomt. Helaas zie ook ik hoe de bladeren vallen en hoe al menig tak is weggewaaid.
Ik zal blijven hopen en geloven dat de takken om me heen nog even blijven hangen. En ik weet dat er altijd weer tijden zijn of komen dat ik omgeven ben door de meest frisse en felgroene bladeren die er op de wereld bestaan.

En zo zal ik blijven kijken en kracht blijven halen uit die complexe natuur. En hoe moeilijk het soms ook is, proberen om het grote geheel te zien en te genieten van de eenvoud.