De regenboogvlinder

Daar zit ik weer eens. In die oude versleten stoel. Een stoel die soms een klein wonder verricht. Die me rust geeft en waar verhalen ontstaan.

Al een week weet ik mijn draai niet te vinden. Ben ik niet mezelf. En vandaag kwam de genadeslag. Het zwaard wat al een tijdje boven ze hing is gevallen. Het oordeel is geveild. En wie verliest van het zwaard voelt zich verslagen. Zo was het in de middeleeuwen al, en zo is het nu ook.

Normaal gesproken weet ik mijn gevoelens wel uit te drukken. Niet direct maar op mijn eigen manier. De natuur is mijn steun. Elk blaadje, elke sneeuwvlok en elke zonnestraal geven mij de kracht en de mogelijkheid om elke tegenslag te relativeren.

Maar deze week was anders. Alles in de natuur sprak mijn gevoelens tegen. Waar in de natuur alles weer begint te leven viel in de realiteit langzaam alles uit elkaar. Al deed ze nog zo haar best, ik kon de schoonheid domweg niet zien.

De dagen werden langer en mijn gevoel steeds donkerder. En vandaag schoof het laatste stukje grond onder mijn voeten vandaan. Totale leegte werd mijn deel.

Een grote witte enveloppe bleek uiteindelijk het antwoord. Alsof het zo moest zijn werd deze mij via via overhandigd. De inhoud was in eerste instantie niks meer dan het pijnlijke besef dat ik niet droomde. Dat alles zich afspeelde in de keiharde realiteit. Maar nadat ik meerdere malen heb zitten staren naar de inhoud werd het me langzaam dragelijker gemaakt.

Wie mijn eerdere blogjes heeft gelezen weet wat ik bedoel met “mijn schilderij”. Het is de telkens veranderende natuur. Een natuur die niet veranderd omdat de natuur dat nou eenmaal doet. Nee, mijn natuur wordt geschilderd door een kleine meid. Eén die me telkens de schoonheid laat zien door met haar penselen de mooiste kleuren in te tekenen. Van het felste groen van een jonggeboren blad tot het diepste zwart van een oplichtende sterrenhemel.

Uit de enveloppe kwam eerst een kort briefje: “Zoals beloofd” en werd gevolgd door een schilderij. Niet een spreekwoordelijke maar gewoon één voor aan de muur. En waar ik dit nooit zo heb beleefd bracht dit schilderij mij dezelfde rust. De rust om na te denken. Om te beginnen met relativeren. Om deze harde realiteit ooit een plek te kunnen geven.

Het schilderij kwam zonder beschrijving. Geen A4-tje waarop de kunstenaar zet wat ze ermee heeft bedoeld of wat haar inspiratie was. En in de uren dat ik naar het schilderij heb kunnen staren ging mijn eigen fantasie weer met me op de loop. De kleuren hebben hun weg gevonden in de vormen. De vormen beschrijven een simpel tafereel. Een blauwe lucht, een witte wolk. Een felle zon. Een regenboog en een vlinder. Ineens zie ik hoe achter de wolken de zon weer schijnt. Hoe ik de regenboog kan bewandelen naar mijn dromen. En hoe een vlinder haar weg heeft gevonden in de blauwe lucht.

Het schilderij kwam zonder een naam.
Maar vanaf vandaag zijn zowel de maakster als het schilderij mijn “REGENBOOGVLINDER”

En de Fleurige kleuren geven weer wat warmte in mijn hart. En wanneer ik nu naar buiten kijk besef ik dat de natuur me nooit tegen wilde spreken. Ik wilde het alleen niet zien.

De tijd gaat door

Wanneer de nacht is gevallen en de wereld lijkt te slapen kruip ik in mijn oude vertrouwde en versleten stoel. Met de ene kat op schoot en de andere naast me in haar hangende mandje is de rust compleet. Mijn lief is al vertrokken naar droomland en ik, ik laat mijn gedachten weer eens de vrije loop.

Woorden en beelden spelen door mijn hoofd en langzaam vormen de beelden de mooiste plaatjes en de woorden zoeken hun plaats in de zin van dit alles.

Ik bedenk me hoe de nacht is begonnen om morgen weer plaats te maken voor een nieuwe dag. Het zwart zal weer verdwijnen als de zon weer opkomt aan de horizon. En al wordt het weer licht, niemand kan je garanderen dat de hemel blauw zal zijn en de zon non-stop zal schijnen. Regen, wind en koude kunnen de lichte dag vergrauwen. Maar toch is het nog steeds licht. En zo gaat de tijd steeds door.

Zo maakt ook nu de lente weer haar opwachting. Nadat de bomen hun bladeren hebben losgelaten en de sneeuw de wereld heeft bedekt onder een smetteloze witte deken komen de eerste knoppen weer aan de bomen. Snijdende gure wind en ijzige vrieskou maken hun plaats weer voor zonnige warme dagen. Waar ik het hele jaar door kan genieten van elk detail welke de natuur me laat zien weet ik ook dat menig mens weer verlangt naar de komende zomer. En is de lente voor hun het eerste teken om weer te ontwaken uit hun somberheid. En zo gaat de tijd steeds door.

Hoe zeer ik kan genieten van een flinke storm in de herfst, en van besneeuwde koude dagen in de winter, ook ik voel hoe de lente mij een ongekende kracht geeft. Hoe wonderlijk is het om te zien hoe de wereld langzaam opnieuw lijkt te gaan leven. Hoe het na een lange koude en gure tijd de kracht weer heeft gevonden en ontwaakt. En zelfs al regent het in de lente en onweert het soms in de zomer, toch laat de natuur mij zien dat ze weer krachtiger en mooier is dan het voorgaande jaar. En zo gaat de tijd steeds door.

En eens te meer leert de natuur mij te relatieveren wat er om me heen gebeurt. Zie ik hoe iemand die alles tegen lijkt te hebben ook steeds weer de kracht vindt om verder te gaan. En na elke donkere, koude periode komt voor haar de lente. Vindt ze weer de kracht om zoveel mogelijk te doen. Ook al is de dag niet altijd even zonnig en de zomer niet altijd even warm. En zoals mijn “schilderij van de natuur” steeds weer wordt ingekleurd, zo pakt ook zij haar kwasten weer in de hand en gaat de tijd steeds door.

Het zijn die krachten die ik niet kan en ook niet wil begrijpen. Ze bestaan en dat is voor mij genoeg. Genoeg om van te leren en genoeg om van te leven.

Achterover geleund zit ik hier. In de rust die niet alleen om me heen is. Nee, soms geeft het besef van tijd en kracht een ongekende rust welke diep in mij is genesteld. Als ik dan eventjes mijn ogen sluit draait de wereld langzaam door. Maar toch lijkt de tijd nu even stil te staan.