De tijd gaat door

Wanneer de nacht is gevallen en de wereld lijkt te slapen kruip ik in mijn oude vertrouwde en versleten stoel. Met de ene kat op schoot en de andere naast me in haar hangende mandje is de rust compleet. Mijn lief is al vertrokken naar droomland en ik, ik laat mijn gedachten weer eens de vrije loop.

Woorden en beelden spelen door mijn hoofd en langzaam vormen de beelden de mooiste plaatjes en de woorden zoeken hun plaats in de zin van dit alles.

Ik bedenk me hoe de nacht is begonnen om morgen weer plaats te maken voor een nieuwe dag. Het zwart zal weer verdwijnen als de zon weer opkomt aan de horizon. En al wordt het weer licht, niemand kan je garanderen dat de hemel blauw zal zijn en de zon non-stop zal schijnen. Regen, wind en koude kunnen de lichte dag vergrauwen. Maar toch is het nog steeds licht. En zo gaat de tijd steeds door.

Zo maakt ook nu de lente weer haar opwachting. Nadat de bomen hun bladeren hebben losgelaten en de sneeuw de wereld heeft bedekt onder een smetteloze witte deken komen de eerste knoppen weer aan de bomen. Snijdende gure wind en ijzige vrieskou maken hun plaats weer voor zonnige warme dagen. Waar ik het hele jaar door kan genieten van elk detail welke de natuur me laat zien weet ik ook dat menig mens weer verlangt naar de komende zomer. En is de lente voor hun het eerste teken om weer te ontwaken uit hun somberheid. En zo gaat de tijd steeds door.

Hoe zeer ik kan genieten van een flinke storm in de herfst, en van besneeuwde koude dagen in de winter, ook ik voel hoe de lente mij een ongekende kracht geeft. Hoe wonderlijk is het om te zien hoe de wereld langzaam opnieuw lijkt te gaan leven. Hoe het na een lange koude en gure tijd de kracht weer heeft gevonden en ontwaakt. En zelfs al regent het in de lente en onweert het soms in de zomer, toch laat de natuur mij zien dat ze weer krachtiger en mooier is dan het voorgaande jaar. En zo gaat de tijd steeds door.

En eens te meer leert de natuur mij te relatieveren wat er om me heen gebeurt. Zie ik hoe iemand die alles tegen lijkt te hebben ook steeds weer de kracht vindt om verder te gaan. En na elke donkere, koude periode komt voor haar de lente. Vindt ze weer de kracht om zoveel mogelijk te doen. Ook al is de dag niet altijd even zonnig en de zomer niet altijd even warm. En zoals mijn “schilderij van de natuur” steeds weer wordt ingekleurd, zo pakt ook zij haar kwasten weer in de hand en gaat de tijd steeds door.

Het zijn die krachten die ik niet kan en ook niet wil begrijpen. Ze bestaan en dat is voor mij genoeg. Genoeg om van te leren en genoeg om van te leven.

Achterover geleund zit ik hier. In de rust die niet alleen om me heen is. Nee, soms geeft het besef van tijd en kracht een ongekende rust welke diep in mij is genesteld. Als ik dan eventjes mijn ogen sluit draait de wereld langzaam door. Maar toch lijkt de tijd nu even stil te staan.