Tijd voor het Kerstblogje

Voor het derde jaar op rij zit ik hier weer. De afgelopen 2 jaar heb ik een op mijn hyves een kerstblog geplaatst en alsof het voor mij bij de traditie gaat horen, hier is hij dan weer:

EN TOEN KWAM DE KERST deel III

En ja, daar zit ik dan weer. Op die oude versleten stoel in de hoek van de kamer. Voeten omhoog, laptop op schoot. De kamer wordt rond deze tijd weer verlicht door de diverse kerstlampjes. Een kleine kerstboom siert het midden van de kamer. En omdat het boompje klein is zijn ook de slingers en de ballen van een wat kleiner formaat. Op één bal na dan, want wat is een kerstboom in dit huis zonder mijn “Knabbel en Babbel kerstbal”?

En naast al deze versiering staat het belangrijkste dit jaar opgesteld in de nieuwe kast. De kerststal!
Niet een supermoderne stal. Geen onbeschadigde beeldjes. Nee, bij mij staat een stuk gevoel in de kast. Een stal die al jaren in de familie zit. Een stal die menigeen allang vervangen zou hebben. Maar ik niet. Ik zet hem elk jaar weer neer. Elk beeldje zorgvuldig geplaatst op zijn eigen plek. En met elk beeldje zet ik een stukje kerstgevoel neer. Een stukje besef. Een stukje waarde.

En dan staan ze allemaal, op één na. Het laatste beeldje zet ik eigenlijk nooit zelf neer. Ook dit is een traditie die door de jaren is ontstaan. Want het kindje Jezus laat ik altijd neerzetten door iemand die me lief is. En daarom mocht mijn lief ook dit jaar weer het laatste en het mooiste stukje gevoel neerzetten in de stal.

De kamer is er klaar voor, en ook ik kom langzaam in de stemming. Al weet ik dat de komende dagen me nog niet de rust zullen bieden die ik graag zal hebben. Werken in een supermarkt op de dagen voor kerst zullen alles behalve rustig zijn. Nog 4 dagen omgeven door gestreste mensen die alles perfect willen regelen voor de kerstdiners. Mensen die niet tegen de drukte kunnen en toch aansluiten in de lange rijen bij de kassa. Klagende over van alles en nog wat. Mensen, waar hebben we het over. Kerstverlichting, een duur stukje vlees liggende op je mooiste servies en proberen niet te morsen op dat dure tafelkleed. BIJZAKEN.

Uiteindelijk moet kerst toch gaan om delen? Het delen van de liefde, delen van gezelschap, van vreugde en verdriet. Delen van eten, of dat nou een ossenhaastournedos is of een simpele gehaktbal.

Misschien denk ik wel teveel na over sommige dingen om simpel met vrienden en familie aan een tafel te gaan zitten omdat het gewoon kerst is. Denk ik in de dagen voor en tijdens de kerst aan de mensen die niet het geluk hebben wat ik heb.
Want hoe viert iemand de kerst die in het afgelopen jaar de meest dierbare in haar leven is verloren? Onverwacht alleen, en dan komt de kerst. Natuurlijk zal ze de kerst wel doorkomen, alleen of opgevangen door de mensen die al het hele jaar voor haar klaarstaan. Maar toch, in je hart weet en voel je dat dit niet de kerst is die ze zichzelf had toegewenst.

Het houdt me bezig en ik weet dat ik ergens voor of tijdens de kerst stilletjes een traan zal laten. Ondanks dat ik mijn geloof vooral in mijn hoofd en op mijn eigen manier beleef zit ik, traditiegetrouw, op kerstavond weer in de kerk. In een moment van stilte sluit ik dan mijn ogen en gaan mijn gebeden naar hen uit die het afgelopen jaar hebben verloren. Naar hen waarvan ik weet dat ze nog een zware tijd voor de boeg hebben. En deze gebeden, dit besef op kerstavond geeft voor mij het enige kerstgevoel waarvan ik weet dat het puur en onvervalst is. Dan kan de kerst voor mij echt beginnen.

Vandaag heb ik nog even de rust gezocht. Glijdende over besneeuwde wegen ben ik samen met een vriendin en Monica naar het bos gegaan. Mijn bos op zoek naar mijn plekje. Gehuld onder een witte deken met een mysterieuze mist tussen de bomen heb ik weer genoten van hoe mooi de wereld is. Ineens versnel ik mijn pas, loop even weg bij de twee dames die mij vergezellen. Even snel om een paar tellen alleen te kunnen staan op mijn plekje. Eenmaal daar kijk ik naar de boom die al enige tijd een belangrijk verhaal met zich meedraagt. En zelfs nu haar takken alle kracht nodig hebben om de sneeuw te kunnen dragen blijft ze van een ongekende schoonheid. Langzaam voel ik hoe een enkele traan over mijn wang stroomt en ik weet weer dat dit echt mijn paradijs is. Hier komen alle verhalen op zijn plaats, hier maak ik mijn keuzes en denk ik na, hier vind ik mijn rust. Hier hangt iets magisch wat me telkens weer weet te ontroeren.

Opgeladen en klaar voor de komende drukke dagen tik ik nu dit blogje. Wens ik iedereen alvast de mooiste kerst die ze zich kunnen wensen. En vraag ik aan iedereen om even na te denken. Wanneer je in de winkel staat in de drukte, blijf dan lachen. Erger je niet aan de kleine dingen in deze tijd, maar denk eens aan hen die echt wat verloren hebben, die rede hebben tot klagen. Luister naar ze en verlicht hun pijn. Want dat is waar het deze dagen om zou moeten gaan. Mijn kerstwens is dan ook dat niemand dit vergeet. Een wens die helaas nooit helemaal werkelijkheid zal worden. Maar ik begin bij mezelf………