Alleen, maar mooi...... (deel 3)

Vandaag is de langste dag van het jaar. Althans, dat zegt men als de zon heel vroeg opkomt en pas heel laat weer ondergaat. Uiteindelijk duurt ook deze dag gewoon 24 uur. En wat is nou een dag op een mensenleven?

Ik denk dat deze vraag niet beantwoord kan worden. Er zijn nou eenmaal dagen die je het liefste snel vergeet. Waar 24 uur te lang is. En dan heb je dus ook de dagen die je het liefste vast wilt houden. Waar je uit alle macht probeert om de tijd stil te zetten om eindeloos te kunnen genieten van wat die dag je brengt.

Dan dwalen mijn gedachten af naar mijn plekje op de heide. In mijn verbeelding staar ik naar haar. Aangetast door de tijd staat ze in al haar kracht te stralen. Het mooie voorjaar heeft ervoor gezorgd dat ze nog groter, voller en krachtiger is dan ooit te voren. Leunende tegen een boomstronk zit ik me te verbazen over de kracht die ze uitstraalt.

Maar wie beter kijkt die ziet de pijn. Een flinke herfststorm heeft haar al aangetast en één van haar takken doen breken. Maar door haar totale plaatje vergeet je soms dat die tak er niet meer zit. Verborgen tussen de blaadjes en de andere takken is de wond te zien. Maar je kijkt er liever niet naar. Het is beter genieten van wat een schoonheid er nog staat dan te kijken naar wat er verloren ging.

Bleef het maar bij een zware storm. Bij een afgebroken tak. Konden we de tijd maar stilzetten. Genieten van de schoonheid en negeren wat er verder is. Als negeren de remedie was tegen alles wat er verder is, dan begon ik nu direct. Helaas.

Op een afstand lijkt alles zo mooi, de takken, de bladeren en de dieren eromheen. Maar heel dichtbij zie je dat het mis is. Onder de bast kraakt ze. Rot ze langzaam weg. Het is niet de grond waarop ze staat, die is stevig en goed gevoed. Waar het dan door komt weet niemand. Het zit er en is niet te stoppen.

Wetende dat er ooit een einde komt aan haar bestaan kan ik voor mijn gevoel niet meer stoppen met kijken. Wil ik de tijd stopzetten en eindeloos genieten. De zomer kan me niet lang genoeg duren dit jaar. Al vind ik de herfst met al zijn kleuren een mooi jaargetijde, van mij mag hij dit jaar wegblijven. Slaan we de winter gewoon een keer over. Een jarenlange eindeloze lente waarin ze blijvend blijft stralen. Mijn droombeeld is slecht een utopie. En langzaam maar zeker zal de herfst zijn intrede doen. Het pijnlijke besef van een niet te stoppen tijd.

Dus wat is nou een dag op een mensenleven? Elke dag is kostbaar. Elke dag is een juweel. Zelfs de slechtste dagen zijn gelukkig ook 24 uur. Want ook die dag is je gegeven! Dus hoe moeilijk het soms ook is, geniet van elke dag want het is er weer één uit het “leven”