Ik heb net mijn laatste uurtjes gewerkt voor de Kerst en zit nu heerlijk rustig thuis op de bank. Langzaam tikken de laatste uren weg tot Kerstavond. Voor mij waren de laatste weken weer een periode waarin mijn gedachten geen moment stil lijken te staan. Want wanneer de Kerst en het einde van het jaar naderen gaan bij mij de raderen draaien.
Zo sluit ik het afgelopen jaar stukje bij beetje af om fris het nieuwe jaar in te gaan en ga ik op zoek naar het Kerstgevoel. Want Kerst is voor mij niet 2 dagen op bezoek bij of bezoek krijgen van. Niet de overvolle tafels en de luxere hapjes en drankjes. Nee, Kerst is voor mij veel meer dan dat, het is een gevoel. Wanneer ik kijk naar de problemen in de wereld, de tegenstellingen in de maatschappij maar ook het onrecht welke je dicht bij huis ziet gebeuren.
En dit jaar was ik niet van plan om mijn gedachten kronkels om te zetten in een blog. Kronkels die ontstaan uit ergernissen. Verpakt in een vergelijking van mooie woorden probeer ik enige nuance aan te brengen in de hoop dat ook anderen tot een besef komen en zo bewuster zijn van een mooie Kerst.
Want wie zit er nog te wachten op mijn klaagzang wanneer deze niet veel verschilt van de voorgaande jaren. Het laatste wat ik wil is dat lezers van een blog denken: daar heb je hem weer! Iets wat ik me voor kan stellen aangezien mijn ergernissen dit jaar weinig verschillen van voorgaande jaren. Laat het los Frank! Je kan er toch niks aan veranderen!
Moet ik er dan inderdaad maar eens mee stoppen? De wereld is nou eenmaal aan het veranderen. En niet altijd ten goede als je het mij vraagt. En nee, niet alles was vroeger beter.
Maar de wereld is gewoon een stuk sneller geworden. Het nieuws raast overal om je heen. Het gaat niet altijd meer om de inhoud van het nieuws maar eerder om wie het nieuws als eerste brengt. Halve waarheden en leugens gaan boven de waarheid en oprechtheid. En nog sneller dan het nieuws waait er een orkaan aan reacties over de sociale media. Ondoordacht schreeuwen ze over de beeldschermen van smartphone’s en tablets. Nieuws wordt gedeeld met teksten als: dat zeg ik al maanden en wijzende naar Den Haag geven ze de schuld aan een ander. En de geen die de meest makkelijke weg kiest en de simpelste oplossing uitschreeuwt krijgt ook het meeste gevolg.
Ikzelf heb ook de oplossing niet, maar ik weet wel dat die oplossing een stuk complexer is dan wat ons soms wordt voorgehouden. In Berlijn reed slechts kort geleden een vrachtwagen in op een Kerstmarkt. Een terroristische daad die niet mag gebeuren en welke ik ook zeker niet goed wil praten. Maar in hoeverre zijn wij zelf niet de oorzaak van dit gebeuren? Anders gezegd: wanneer je voor iemand gaat staan, hem een tirade aan verwensingen om de oren slingert, op zijn tenen gaat staan stampen en dan zegt dat hij op moet rotten…. Denk je dan echt dat hij rustig vertrekt? Ik denk het niet…
Met dit in gedachten kijk ik met enige bezorgdheid uit naar 2017. We razen nou eenmaal door over een snelweg. We kijken voor ons op de weg wat er gebeurd en dan vergeten we soms om af te remmen en om ons heen te kijken. Met de focus op de weg zien we de rijke natuur niet meer om ons heen.
In de razende wereld die we zelf hebben gecreëerd vraag ik me dan af hoe je nog door kan dringen tot de mensen. Heeft zo’n Kerstblog dan nog wel enige waarde. En dat Kerstgevoel waar ik naar zocht leek even verder weg dan ooit tevoren.
Ik staar voor me uit en zie naast de Kerstboom een stalletje staan. Een eeuwenoud tafereel, een verhaal dat al meer dan 2000 jaar wordt doorverteld. De geboorte van een kind. Een kind die een man mocht worden. Een man die al vrij snel wist dat hem een gruwelijk lot te wachten stond. Maar met al zijn krachten droeg hij zijn kruis en leerde ons wijze lessen.
In de huidige tijd vergeten we die lessen nog wel eens. Maar rond Kerst en Pasen herbeleven we zijn weg. Maar het lijkt of we die wijze lessen naast ons neer leggen.
Jaren later ontstond het verhaal “a christmas carol”. Een verhaal over de wrekkerige Scrooge. Maar was het niet de zieke Tiny Tim die ieders hart heeft gestolen met zijn woorden “and God bless us all”?
Dan is het bijna Kerst. Op tv staat serious request aan. Een vader staat met zijn zoontje bij de microfoon. Het verhaal wat ze vertellen is er niet één die over rozen gaat. Een jongen van 6 die ongeneeslijk ziek is. Zijn lot is al bekend en het gezin staat een lijdensweg te wachten die ik niemand gun. Maar ondanks dit vooruitzicht rechten ze de rug. Zonder enig eigenbelang zijn ze een actie gestart om te proberen €100,- op te halen. Voor €1,- lakken we nagels.
Maar dit kleine gebaar werd ineens heel groot. Een kind die ongeneeslijk ziek is hier in Nederland zet zich in voor kinderen in landen hier ver vandaan waar zoiets simpels als een longontsteking al een ongeneeslijke ziekte lijkt. Hij gaf de actie een gezicht. Hij staat daar niet meer als gewone jongen maar als het symbool voor alles wat er nog goed is in deze wereld.
Ook ik heb meegedaan aan de actie en heb mijn nagels gelakt. De afgelopen 2 dagen heb ik gewerkt met rood en groen gekleurde nagels. Waar je anders gek wordt aangekeken waren de reacties van klanten nu anders. Er heerst een gevoel van herkenning en begrip, van respect. Een simpele kleur op de nagels zorgt ineens voor verbroedering.
In het jaar waar ik bang was dat mijn verhalen er niet meer toe zouden doen, waar ik twijfelde of je iemand nog kan raken in het diepste van de ziel. Waar het kerstgevoel niet wilde komen bij mij. In dat jaar was daar TIJN!!!!
Lieve Tijn. Mag ik je bedanken? Jij hebt me weer even laten zien dat er altijd hoop is. Dat zelfs in donkere tijden slechts één heldere ster genoeg licht kan laten schijnen om alle harten te verlichten. En ergens hoop ik dat ook jouw verhaal over 2016 jaar nog verteld wordt. In jouw nog korte leven heb jij iets bereikt wat met geen geld of woorden beschreven kan worden.
Lieve Tijn, bedankt voor het Kerstgevoel!!!!!
En voor iedereen die het weer gelukt is om dit stuk tot het einde te lezen:
Prettige Kerstdagen en alvast een gelukkig nieuwjaar.
Frank de Jong.
24-12-2016
08-09-2016
08-09-2016 De eerste stap
“Life is what happens to you while you’re busy making other plans” (John Lennon)
Een regel die ik al honderden keren heb geschreven, gehoord of gezegd. Het is zo’n beetje mijn motto geworden, een kompas welke me telkens de juiste richting aan mijn gedachten geeft.
Dingen gebeuren nou eenmaal. Het maakt niet uit hoe je alles onder controle wilt houden, hoe je dingen plannen wilt of hoe je het liefste wilt dat ze gebeuren. Er is zoveel wat we niet in de hand hebben, wat niet gestuurd kan worden. En dat is niet erg, de vraag is hoe we dan verder gaan. De keuze om niet te blijven hangen in hoe het had kunnen zijn maar doorgaan met wat is. Het lijkt zo’n makkelijke keuze. Helaas is de praktijk niet zo zwart wit.
Maar die ene zin, die houdt me scherp. Die verteld me om door te gaan, me aan te passen en er telkens weer het beste van te maken.
Dit alles is slechts een inleiding op een keuze die ik moet maken. Eén die in het niets valt bij de grote problemen en de grote veranderingen die je in een leven tegen kan komen. Waarschijnlijk ook iets waar velen van denken: waar maak je je druk om?
Het is nu een paar weken terug dat ik samen met Monica en Bram een wandeling ben gaan maken in het bos. Een druilerige dag midden in de week. Nadat we eerst hadden gekeken bij “de Eik van Bram” reden we door naar mijn vertrouwde stukje bos.
Wanneer ik de auto parkeer bekruipt mij al zo’n heerlijk gevoel. Want hier kan niks en niemand mij raken. Hier ben ik op mijn best. Het lijkt of alle ellende van de wereld hier niet bestaat. En gedachten en kwellingen die nog spoken door mijn hoofd krijgen hier een plek. Op nog geen tien minuten lopen vanaf de parkeerplaats ben ik op de plek die mij tot rust kan brengen. Waar de haastige tijd geen grip op mij heeft en waar de natuur mij helpt om de ergste dingen te relativeren. Ik ben er bijna…
Alleen al dat idee zorgt ervoor dat ik de regen van die druilerige dag niet voel. We lopen over een smal pad tussen de bomen door, heuveltje over en komen bij het ven. Hier is door de jaren veel veranderd. Het ven ligt er nog steeds en de route langs de linkerkant is slechts veranderd doordat de natuur niet stil staat in de jaren. Bomen zijn gegroeid en de takken hangen wat verder over het pad dan voorheen.
Hoe anders is dat wanneer je het pad volgt langs de andere zijde. De ooit zo grote bomen wiens takken het oppervlak van het water aaide. Die bomen zijn er niet meer. In plaats daarvan is er jonge aanplant. Bomen zo jong dat de meeste mensen er nog overheen kunnen kijken. Een verandering waar ik even aan moest wennen, maar welke wel een mooi open beeld geeft op het ven. De zon heeft er nu vrij spel en zorgt voor een magische aanblik. Van de frisse lente kleuren tot de veelkleurige herfst.
Voorbij het ven is het pad weer wat breder. De jonge aanplant maakt weer plaats voor de bomen die mij als kind al voorbij zagen komen. De stille getuigen die al mijn bezoekjes hier hebben meegemaakt. Ze zagen hoe ik hier in de kinderwagen lag terwijl mijn ouders me duwden. Hoe ik met de crossfiets de paden onveilig maakte. Wanneer ik samen met mijn vrienden de verse bramen afschoot door een blaaspijp. En nu zien ze me lopen met mijn gezin. En ik hoop dat ze de liefde voelen die ik in mijn hart koester. De liefde voor mijn vrouw, mijn zoon en voor hun, voor deze plek. De oude bomen van het bos, die mij op zagen groeien tot wie ik nu ben. Ze kennen mijn leven, ze voelden mijn pijn. Mijn god, wat hou ik van deze plek.
Even verder loopt er weer een smal pad. Een stukje de heuvel op. Al lijkt het voor Bram de zwaarste beklimming ooit. En dan weer naar beneden. Naar de plek waar ik het meeste geniet. “De heide”
Ook deze plek is door de jaren heen veranderd. De mooiste veranderingen zijn die van een levende natuur. Hoe alles groeit en bloeit. Maar ook hier hebben mensenhanden hun sporen achtergelaten. De grootste verandering was bijna 4 jaar geleden. Die dag was ik ook niet alleen. Samen met Monica, onze ouders en de beste vrienden die een mens zich kan wensen liepen we hetzelfde pad. De bomen zagen een gelukkige man. Trots op zijn gezelschap en met zijn hoofd in de wolken. De getuigen van mijn leven waren tevens getuigen op mijn trouwdag.
Maar eenmaal over de laatste heuvel strekte een kale vlakte zich voor ons uit. Om deze plek te verjongen was de heide verwijderd door mensenhanden. Wat rest is een zanderige kale vlakte. Her en der waren er wat jonge bomen geplaatst. Een kleine rilling liep er door mijn lichaam bij de aanblik van dit alles. Maar zo magisch deze plek, welke mij steeds laat relativeren. Die me de in de natuur laat zien wat parallel loopt in mijn leven. Die magie greep me en zag het nieuwe begin. Het begin van het huwelijk, van een ongeboren kind en van de heide.
Zoals ik erop vertrouwde dat alles goed zou gaan met mijn gezin, zo vertrouwde ik dat het ook met de heide goed zou komen.
Midden op de heide staat een groepje bomen. Voldoende om beschutting te bieden aan hen die stilte en geborgenheid zoeken. Een plek voor een denker die ongestoord zijn gedachten wil ordenen. Voor het ouder wordende kind die hoog in een boom wil dromen. “DE PLEK” voor mij.
Hier heb ik uren doorgebracht. De plek waar je me kan vinden wanneer alles me teveel wordt maar waar ik niet gevonden wil worden. Waar een uur voelt als een minuut en andersom. Vanwaar ik een boom zag staan die in al haar kracht stormen doorstond. Die beschadigd raakte en vervolgens verdween uit mijn levende schilderij. Vanwaar ik kinderen zie spelen die hier niet meer zijn. Waar mijn opa waakt. Dit is voor mij de hemel en ik alleen kan deze taferelen zien. Dit is “MIJN PLEKKIE”
En dan ben ik weer terug op een druilerige donderdagmiddag. Samen met Rex, de buurhond, loop ik vooruit. Monica en Bram kort achter mij aan. Een eerste glimp stemt mij vrolijker dan de voorgaande jaren. Ik zie een paarse gloed die ontstaat wanneer de waterige zon de jonge heide streelt. Het heeft bijna 4 jaren geduurd voor ik weer mocht genieten van dit beeld. Met frisse zin stap ik verder. Ik stap uit de bosrand de heide op.
Maar nog maar amper 3 stappen verder sta ik als aan de grond genageld. Mijn maag draait zich om en even lijkt het of al het bloed uit mijn hoofd wegzakt. Een rilling, -stilte- Het duurt even voor ik besef wat mijn ogen zien. Of moet ik zeggen wat ze niet zien? Niet bewust van mijn ontdekking lopen Bram en Monica langs me heen. En op dat moment mompel ik: “MIJN PLEKKIE!!!”
Het groepje bomen is verdwenen, weggevaagd, gerooid. Mijn toevluchtsoord, veilige haven, mijn denkbeeldige arm om me heen. Weg…. De plaats waar alles in mijn hoofd de juiste plek vond creëert ineens chaos. Die ene plek die zoveel waarde heeft dat een miljardair nog tekort zou komen. Verdwenen….
Waar de natuur mij telkens hielp te relativeren, die mij beelden liet zien waardoor alles begrijpelijk werd heeft een rommel achter gelaten. En even weet ik niet meer hoe ik dit moet plaatsen. Ik wil nog niet geloven dat de natuur mij hier iets wil laten zien. Dwingt ze mij om anders te kijken? Om een andere invalshoek te zoeken? Ik leef niet in het verleden, ik laat los wat is geweest en ga verder. Maar ik wil weten waar ik vandaan kom, wie mij hebben geholpen om te zijn wie ik nu ben! Ik zoek de schimmen uit mijn jeugd, ik heb ze nodig en ze waren hier. Waar is mijn houvast, mijn gids, waar?
Sinds mijn laatste bezoekje voel ik een leegte. Meer en meer besef ik hoeveel die plek voor mij betekende. Het knaagt aan me. Ik ben verdwaald in mijn gedachten. Of ik stuurloos door moet gaan. Ik zoek de weg terug maar wie helpt me? Niemand kan me helpen. Chaos. Ik zoek een kompas, een kompas,
Een kompas!!!!!
“life is what happens to you while you’re busy making other plans”
En dus moet ik door. Ik moet op zoek. Maar wat moet ik zoeken? Zoek ik gewoon een ander plekje op mijn geliefde heide? Zoek ik opnieuw naar beschutting, bescherming en rust? Of moet ik opnieuw op zoek naar mezelf?
Ik weet dat ik het ga vinden ook al weet ik nog niet wat ik zoek. De magie van dit speciale bos heeft me nog nooit in de steek gelaten. Al duurt het een uur, een week, een maand of langer. Ik weet dat het weer komt. Maar voor het eerst in mijn leven heb ik geen idee waar ik moet beginnen.
En dus begin ik zoals alles in beweging komt. Parkeer ik straks mijn auto op die ene plek. En dan zet ik, in gezelschap van Rex, gewoon de eerste stap.
Een regel die ik al honderden keren heb geschreven, gehoord of gezegd. Het is zo’n beetje mijn motto geworden, een kompas welke me telkens de juiste richting aan mijn gedachten geeft.
Dingen gebeuren nou eenmaal. Het maakt niet uit hoe je alles onder controle wilt houden, hoe je dingen plannen wilt of hoe je het liefste wilt dat ze gebeuren. Er is zoveel wat we niet in de hand hebben, wat niet gestuurd kan worden. En dat is niet erg, de vraag is hoe we dan verder gaan. De keuze om niet te blijven hangen in hoe het had kunnen zijn maar doorgaan met wat is. Het lijkt zo’n makkelijke keuze. Helaas is de praktijk niet zo zwart wit.
Maar die ene zin, die houdt me scherp. Die verteld me om door te gaan, me aan te passen en er telkens weer het beste van te maken.
Dit alles is slechts een inleiding op een keuze die ik moet maken. Eén die in het niets valt bij de grote problemen en de grote veranderingen die je in een leven tegen kan komen. Waarschijnlijk ook iets waar velen van denken: waar maak je je druk om?
Het is nu een paar weken terug dat ik samen met Monica en Bram een wandeling ben gaan maken in het bos. Een druilerige dag midden in de week. Nadat we eerst hadden gekeken bij “de Eik van Bram” reden we door naar mijn vertrouwde stukje bos.
Wanneer ik de auto parkeer bekruipt mij al zo’n heerlijk gevoel. Want hier kan niks en niemand mij raken. Hier ben ik op mijn best. Het lijkt of alle ellende van de wereld hier niet bestaat. En gedachten en kwellingen die nog spoken door mijn hoofd krijgen hier een plek. Op nog geen tien minuten lopen vanaf de parkeerplaats ben ik op de plek die mij tot rust kan brengen. Waar de haastige tijd geen grip op mij heeft en waar de natuur mij helpt om de ergste dingen te relativeren. Ik ben er bijna…
Alleen al dat idee zorgt ervoor dat ik de regen van die druilerige dag niet voel. We lopen over een smal pad tussen de bomen door, heuveltje over en komen bij het ven. Hier is door de jaren veel veranderd. Het ven ligt er nog steeds en de route langs de linkerkant is slechts veranderd doordat de natuur niet stil staat in de jaren. Bomen zijn gegroeid en de takken hangen wat verder over het pad dan voorheen.
Hoe anders is dat wanneer je het pad volgt langs de andere zijde. De ooit zo grote bomen wiens takken het oppervlak van het water aaide. Die bomen zijn er niet meer. In plaats daarvan is er jonge aanplant. Bomen zo jong dat de meeste mensen er nog overheen kunnen kijken. Een verandering waar ik even aan moest wennen, maar welke wel een mooi open beeld geeft op het ven. De zon heeft er nu vrij spel en zorgt voor een magische aanblik. Van de frisse lente kleuren tot de veelkleurige herfst.
Voorbij het ven is het pad weer wat breder. De jonge aanplant maakt weer plaats voor de bomen die mij als kind al voorbij zagen komen. De stille getuigen die al mijn bezoekjes hier hebben meegemaakt. Ze zagen hoe ik hier in de kinderwagen lag terwijl mijn ouders me duwden. Hoe ik met de crossfiets de paden onveilig maakte. Wanneer ik samen met mijn vrienden de verse bramen afschoot door een blaaspijp. En nu zien ze me lopen met mijn gezin. En ik hoop dat ze de liefde voelen die ik in mijn hart koester. De liefde voor mijn vrouw, mijn zoon en voor hun, voor deze plek. De oude bomen van het bos, die mij op zagen groeien tot wie ik nu ben. Ze kennen mijn leven, ze voelden mijn pijn. Mijn god, wat hou ik van deze plek.
Even verder loopt er weer een smal pad. Een stukje de heuvel op. Al lijkt het voor Bram de zwaarste beklimming ooit. En dan weer naar beneden. Naar de plek waar ik het meeste geniet. “De heide”
Ook deze plek is door de jaren heen veranderd. De mooiste veranderingen zijn die van een levende natuur. Hoe alles groeit en bloeit. Maar ook hier hebben mensenhanden hun sporen achtergelaten. De grootste verandering was bijna 4 jaar geleden. Die dag was ik ook niet alleen. Samen met Monica, onze ouders en de beste vrienden die een mens zich kan wensen liepen we hetzelfde pad. De bomen zagen een gelukkige man. Trots op zijn gezelschap en met zijn hoofd in de wolken. De getuigen van mijn leven waren tevens getuigen op mijn trouwdag.
Maar eenmaal over de laatste heuvel strekte een kale vlakte zich voor ons uit. Om deze plek te verjongen was de heide verwijderd door mensenhanden. Wat rest is een zanderige kale vlakte. Her en der waren er wat jonge bomen geplaatst. Een kleine rilling liep er door mijn lichaam bij de aanblik van dit alles. Maar zo magisch deze plek, welke mij steeds laat relativeren. Die me de in de natuur laat zien wat parallel loopt in mijn leven. Die magie greep me en zag het nieuwe begin. Het begin van het huwelijk, van een ongeboren kind en van de heide.
Zoals ik erop vertrouwde dat alles goed zou gaan met mijn gezin, zo vertrouwde ik dat het ook met de heide goed zou komen.
Midden op de heide staat een groepje bomen. Voldoende om beschutting te bieden aan hen die stilte en geborgenheid zoeken. Een plek voor een denker die ongestoord zijn gedachten wil ordenen. Voor het ouder wordende kind die hoog in een boom wil dromen. “DE PLEK” voor mij.
Hier heb ik uren doorgebracht. De plek waar je me kan vinden wanneer alles me teveel wordt maar waar ik niet gevonden wil worden. Waar een uur voelt als een minuut en andersom. Vanwaar ik een boom zag staan die in al haar kracht stormen doorstond. Die beschadigd raakte en vervolgens verdween uit mijn levende schilderij. Vanwaar ik kinderen zie spelen die hier niet meer zijn. Waar mijn opa waakt. Dit is voor mij de hemel en ik alleen kan deze taferelen zien. Dit is “MIJN PLEKKIE”
En dan ben ik weer terug op een druilerige donderdagmiddag. Samen met Rex, de buurhond, loop ik vooruit. Monica en Bram kort achter mij aan. Een eerste glimp stemt mij vrolijker dan de voorgaande jaren. Ik zie een paarse gloed die ontstaat wanneer de waterige zon de jonge heide streelt. Het heeft bijna 4 jaren geduurd voor ik weer mocht genieten van dit beeld. Met frisse zin stap ik verder. Ik stap uit de bosrand de heide op.
Maar nog maar amper 3 stappen verder sta ik als aan de grond genageld. Mijn maag draait zich om en even lijkt het of al het bloed uit mijn hoofd wegzakt. Een rilling, -stilte- Het duurt even voor ik besef wat mijn ogen zien. Of moet ik zeggen wat ze niet zien? Niet bewust van mijn ontdekking lopen Bram en Monica langs me heen. En op dat moment mompel ik: “MIJN PLEKKIE!!!”
Het groepje bomen is verdwenen, weggevaagd, gerooid. Mijn toevluchtsoord, veilige haven, mijn denkbeeldige arm om me heen. Weg…. De plaats waar alles in mijn hoofd de juiste plek vond creëert ineens chaos. Die ene plek die zoveel waarde heeft dat een miljardair nog tekort zou komen. Verdwenen….
Waar de natuur mij telkens hielp te relativeren, die mij beelden liet zien waardoor alles begrijpelijk werd heeft een rommel achter gelaten. En even weet ik niet meer hoe ik dit moet plaatsen. Ik wil nog niet geloven dat de natuur mij hier iets wil laten zien. Dwingt ze mij om anders te kijken? Om een andere invalshoek te zoeken? Ik leef niet in het verleden, ik laat los wat is geweest en ga verder. Maar ik wil weten waar ik vandaan kom, wie mij hebben geholpen om te zijn wie ik nu ben! Ik zoek de schimmen uit mijn jeugd, ik heb ze nodig en ze waren hier. Waar is mijn houvast, mijn gids, waar?
Sinds mijn laatste bezoekje voel ik een leegte. Meer en meer besef ik hoeveel die plek voor mij betekende. Het knaagt aan me. Ik ben verdwaald in mijn gedachten. Of ik stuurloos door moet gaan. Ik zoek de weg terug maar wie helpt me? Niemand kan me helpen. Chaos. Ik zoek een kompas, een kompas,
Een kompas!!!!!
“life is what happens to you while you’re busy making other plans”
En dus moet ik door. Ik moet op zoek. Maar wat moet ik zoeken? Zoek ik gewoon een ander plekje op mijn geliefde heide? Zoek ik opnieuw naar beschutting, bescherming en rust? Of moet ik opnieuw op zoek naar mezelf?
Ik weet dat ik het ga vinden ook al weet ik nog niet wat ik zoek. De magie van dit speciale bos heeft me nog nooit in de steek gelaten. Al duurt het een uur, een week, een maand of langer. Ik weet dat het weer komt. Maar voor het eerst in mijn leven heb ik geen idee waar ik moet beginnen.
En dus begin ik zoals alles in beweging komt. Parkeer ik straks mijn auto op die ene plek. En dan zet ik, in gezelschap van Rex, gewoon de eerste stap.
Abonneren op:
Posts (Atom)
