Kerstblog 2016: dankjewel Tijn

Ik heb net mijn laatste uurtjes gewerkt voor de Kerst en zit nu heerlijk rustig thuis op de bank. Langzaam tikken de laatste uren weg tot Kerstavond. Voor mij waren de laatste weken weer een periode waarin mijn gedachten geen moment stil lijken te staan. Want wanneer de Kerst en het einde van het jaar naderen gaan bij mij de raderen draaien.

Zo sluit ik het afgelopen jaar stukje bij beetje af om fris het nieuwe jaar in te gaan en ga ik op zoek naar het Kerstgevoel. Want Kerst is voor mij niet 2 dagen op bezoek bij of bezoek krijgen van. Niet de overvolle tafels en de luxere hapjes en drankjes. Nee, Kerst is voor mij veel meer dan dat, het is een gevoel. Wanneer ik kijk naar de problemen in de wereld, de tegenstellingen in de maatschappij maar ook het onrecht welke je dicht bij huis ziet gebeuren.

En dit jaar was ik niet van plan om mijn gedachten kronkels om te zetten in een blog. Kronkels die ontstaan uit ergernissen. Verpakt in een vergelijking van mooie woorden probeer ik enige nuance aan te brengen in de hoop dat ook anderen tot een besef komen en zo bewuster zijn van een mooie Kerst.

Want wie zit er nog te wachten op mijn klaagzang wanneer deze niet veel verschilt van de voorgaande jaren. Het laatste wat ik wil is dat lezers van een blog denken: daar heb je hem weer! Iets wat ik me voor kan stellen aangezien mijn ergernissen dit jaar weinig verschillen van voorgaande jaren. Laat het los Frank! Je kan er toch niks aan veranderen!

Moet ik er dan inderdaad maar eens mee stoppen? De wereld is nou eenmaal aan het veranderen. En niet altijd ten goede als je het mij vraagt. En nee, niet alles was vroeger beter.

Maar de wereld is gewoon een stuk sneller geworden. Het nieuws raast overal om je heen. Het gaat niet altijd meer om de inhoud van het nieuws maar eerder om wie het nieuws als eerste brengt. Halve waarheden en leugens gaan boven de waarheid en oprechtheid. En nog sneller dan het nieuws waait er een orkaan aan reacties over de sociale media. Ondoordacht schreeuwen ze over de beeldschermen van smartphone’s en tablets. Nieuws wordt gedeeld met teksten als: dat zeg ik al maanden en wijzende naar Den Haag geven ze de schuld aan een ander. En de geen die de meest makkelijke weg kiest en de simpelste oplossing uitschreeuwt krijgt ook het meeste gevolg.

Ikzelf heb ook de oplossing niet, maar ik weet wel dat die oplossing een stuk complexer is dan wat ons soms wordt voorgehouden. In Berlijn reed slechts kort geleden een vrachtwagen in op een Kerstmarkt. Een terroristische daad die niet mag gebeuren en welke ik ook zeker niet goed wil praten. Maar in hoeverre zijn wij zelf niet de oorzaak van dit gebeuren? Anders gezegd: wanneer je voor iemand gaat staan, hem een tirade aan verwensingen om de oren slingert, op zijn tenen gaat staan stampen en dan zegt dat hij op moet rotten…. Denk je dan echt dat hij rustig vertrekt? Ik denk het niet…

Met dit in gedachten kijk ik met enige bezorgdheid uit naar 2017. We razen nou eenmaal door over een snelweg. We kijken voor ons op de weg wat er gebeurd en dan vergeten we soms om af te remmen en om ons heen te kijken. Met de focus op de weg zien we de rijke natuur niet meer om ons heen.

In de razende wereld die we zelf hebben gecreëerd vraag ik me dan af hoe je nog door kan dringen tot de mensen. Heeft zo’n Kerstblog dan nog wel enige waarde. En dat Kerstgevoel waar ik naar zocht leek even verder weg dan ooit tevoren.

Ik staar voor me uit en zie naast de Kerstboom een stalletje staan. Een eeuwenoud tafereel, een verhaal dat al meer dan 2000 jaar wordt doorverteld. De geboorte van een kind. Een kind die een man mocht worden. Een man die al vrij snel wist dat hem een gruwelijk lot te wachten stond. Maar met al zijn krachten droeg hij zijn kruis en leerde ons wijze lessen.

In de huidige tijd vergeten we die lessen nog wel eens. Maar rond Kerst en Pasen herbeleven we zijn weg. Maar het lijkt of we die wijze lessen naast ons neer leggen.

Jaren later ontstond het verhaal “a christmas carol”. Een verhaal over de wrekkerige Scrooge. Maar was het niet de zieke Tiny Tim die ieders hart heeft gestolen met zijn woorden “and God bless us all”?

Dan is het bijna Kerst. Op tv staat serious request aan. Een vader staat met zijn zoontje bij de microfoon. Het verhaal wat ze vertellen is er niet één die over rozen gaat. Een jongen van 6 die ongeneeslijk ziek is. Zijn lot is al bekend en het gezin staat een lijdensweg te wachten die ik niemand gun. Maar ondanks dit vooruitzicht rechten ze de rug. Zonder enig eigenbelang zijn ze een actie gestart om te proberen €100,- op te halen. Voor €1,- lakken we nagels.

Maar dit kleine gebaar werd ineens heel groot. Een kind die ongeneeslijk ziek is hier in Nederland zet zich in voor kinderen in landen hier ver vandaan waar zoiets simpels als een longontsteking al een ongeneeslijke ziekte lijkt. Hij gaf de actie een gezicht. Hij staat daar niet meer als gewone jongen maar als het symbool voor alles wat er nog goed is in deze wereld.

Ook ik heb meegedaan aan de actie en heb mijn nagels gelakt. De afgelopen 2 dagen heb ik gewerkt met rood en groen gekleurde nagels. Waar je anders gek wordt aangekeken waren de reacties van klanten nu anders. Er heerst een gevoel van herkenning en begrip, van respect. Een simpele kleur op de nagels zorgt ineens voor verbroedering.

In het jaar waar ik bang was dat mijn verhalen er niet meer toe zouden doen, waar ik twijfelde of je iemand nog kan raken in het diepste van de ziel. Waar het kerstgevoel niet wilde komen bij mij. In dat jaar was daar TIJN!!!!

Lieve Tijn. Mag ik je bedanken? Jij hebt me weer even laten zien dat er altijd hoop is. Dat zelfs in donkere tijden slechts één heldere ster genoeg licht kan laten schijnen om alle harten te verlichten. En ergens hoop ik dat ook jouw verhaal over 2016 jaar nog verteld wordt. In jouw nog korte leven heb jij iets bereikt wat met geen geld of woorden beschreven kan worden.
Lieve Tijn, bedankt voor het Kerstgevoel!!!!!

En voor iedereen die het weer gelukt is om dit stuk tot het einde te lezen:
Prettige Kerstdagen en alvast een gelukkig nieuwjaar.
Frank de Jong.