2020, het jaar dat...

2021, we zijn begonnen. Een nieuw jaar, een nieuwe start, een nieuwe kans.

Aan het einde van een jaar blik ik altijd even terug en al meerdere keren heb ik mijn gedachten gedeeld in een blog. En ook dit jaar kijk ik over mijn schouder, zie wat achter me ligt, probeer ik te begrijpen wat er is gebeurd en, als het goed voelt, deel ik dit alles met jullie.

Al een aantal weken spoken de beelden van het afgelopen jaar door mijn hoofd. Het is druk in mijn bovenkamer en het wegtikken helpt mij om de rust te laten wederkeren. 

Maar wat moet ik tikken? Want de drukte is chaotisch, gedachten spreken elkaar tegen. Rusteloosheid lijkt het te gaan winnen van mijn vermogen om het van me af te schrijven.

Uiteindelijk weet ik dat de oplossing voor mij begint bij een wit scherm en een toetsenbord. Gaan zitten en mijn vingers op de toetsen te laten spelen. Maar al twee weken staar ik regelmatig naar het scherm en komt er niks.

Nu is het net anderhalf uur in het nieuwe jaar en doe ik nog een poging. Bedenk ik nogmaals wat ik heb ervaren in 2020 en kom tot de conclusie dat we het ergens zijn kwijtgeraakt. We gingen van “normaal” naar het “nieuwe normaal” waar niks normaal meer was. Gewoon bestaat nu even niet. Niet gewoon op vakantie, niet gewoon naar een evenement of stadion.  Gewoon even niet.

Ik zag saamhorigheid ontstaan waar we ondanks alles elkaar konden vinden en helpen. Saamhorigheid die deels weer opging in de rook toen de zomer begon. En uit die rook kwam de onenigheid. Want is dit wel allemaal nodig? Is de kuur niet erger dan de kwaal? Kan je zeggen dat de maatregelen niet de oplossing zijn wanneer de zorg overbelast raakt? Waar de ene ziekte in de wacht moet worden gezet vanwege een andere? En wie kan en mag bepalen welke van de ziektes voorrang hoort te krijgen?

Door het jaar heen blijkt dat deze vragen op meerdere manieren beantwoord worden. Verschillende meningen die verschillende oplossingen met zich meebrengen. Meningen en oplossingen die stuk voor stuk onderbouwd worden door medische studies, reacties van huisartsen en wetenschappers die ook iets hebben onderzocht of uit ervaring weten te vertellen. 

Ik denk dat de oplossing het dragen van een feesthoedje is terwijl ik mijn voeten week in kokosolie van 27,8 graden celcius en tegelijkertijd een operanummer fluit. En er zal vast wel ergens een studie te vinden zijn op internet die deze absurde theorie onderbouwd.

En wanneer iemand zijn of haar waarheid heeft gevonden, dan delen we dit massaal op de socials. En daar reageren we dan ook even fel wanneer die waarheid niet overeenkomt met je eigen.

Op zoek naar de waarheid zijn we elkaar kwijtgeraakt!

Ik zie hoe het eigen gelijk de overhand heeft gekregen. Rekening houden met is ondergeschikt geworden. Op mijn werk is het dragen van een mondkapje verplicht. En ondanks dat het, in mijn ogen, een kleine moeite is. Of je het er mee eens bent of niet, zijn er altijd mensen die het weigeren om te doen. Wanneer ik slechts vraag of ze een kapje wel of niet kunnen verdragen krijg ik een preek. “Ik” verplicht ze niks, maar ik moet wel aanhoren wat ze ervan vinden, dat het allemaal onzin is en dat de wet niet klopt of wat dan ook. 

Ik weet niet wat de oplossing is. Ik weet wel waar ik me het prettigste bij voel en ik zit niet te wachten op elke mening van een ander. Ik heb genoeg, ongevraagde, theorien gehoord die ergens op een internetsite onderbouwd zijn. 

“Patch Adams” is een van de beste films die ik ken. Richting het slot van de film staat Patch terecht voor het uitvoeren van zorg zonder licentie. Eén zin die hij in dat pleidooi gebruikt is als volgt:

If we’re gonna fight a disease, let’s fight one of the most terrible diseases of all: indifference!

Onverschilligheid. De waarheid verloren. Uit elkaar gegroeid. Onbegrip. 

Zomaar een paar woorden die onderdeel zijn van 2020. 

Ik weet dat dit wel een erg donker beeld geeft van mijn gedachten. Gelukkig zie ik ook de mensen die nog steeds voor een ander klaar staan. Zie ik de vriendschappen die juist dit jaar zijn ontstaan en voel ik de liefde en warmte die vele harten uitstralen en, gelukkig, aanstekelijk werken. Ook dat is 2020 maar sneeuwt onder in de lawine van het nieuws en het geschreeuw op de socials.

Ik sluit een jaar af, laat hem achter en leer mijn lessen. 

Ik kijk voorruit naar het komende jaar waarin ik hoop dat we elkaar weer vinden. Waar we begrip hebben voor elkaars mening. Waar we beseffen dat we vrijheid van meningsuiting hebben. Maar ook weten dat die mening wordt gevormd door naar iedereen te luisteren en niet door te schreeuwen.

Mijn vrouw vroeg net na middernacht aan Bram (8jr) wat hij wenste voor het nieuwe jaar. Zijn antwoord was heel simpel maar misschien wel de enige juiste wens.

HET BESTE

En dat wens ik jullie dan ook voor het komende jaar.

Op naar een beter 2021.  

Heimwee naar de toekomst

Ik verlang naar het verleden. Toen normaal niet nieuw was maar gewoon.

Die tijd dat ik het verstand even op nul kon zetten. Alle gedachten kon laten varen om even aan niks te denken.

Waar onbelangrijke dingen in het leven nog heel belangrijk leken.

Maar die dagen liggen alweer even achter ons. 

Want al ben ik nog gezond, er zit een virus in mijn hoofd. Soms bewust vaak onbewust. Bij alles wat ik doe of zie is het aanwezig. Ik zou zo graag gewoon mijn werk doen. Niet steeds over mijn schouder willen kijken of ook een ander zich aan de regels houdt. Het gaat nu even niet, het kan nu even niet, het mag nog even niet. 

En het virus zit niet alleen in mijn hoofd. Je merkt dat bijna iedereen eraan denkt. Het virus zit ook op TV. In vele programma’s komt het naar voren. Maar je hoeft er niet naar te kijken, hoor ik mezelf zeggen. Maar wanneer ik dan wat anders aanzet of wanneer ik de beeldbuis helemaal uitzet. Zelfs dan zegt een virusje in mijn hoofd: “Dat doe je alleen maar vanwege mij” 

En dat noemen ze dan “het nieuwe normaal” ? Hoezo normaal? Of anderhalve meter samenleving. Want mijn haar is nog niet lang genoeg.

Maar ik weiger om een pessimist te worden. Na alles wat ik nu niet kan en mag. Al verlies ik alles maar nooit mezelf. 

Ik blijf vooruit kijken. Want ooit wordt het nieuwe normaal weer het echte normaal. Het normaal waar duizenden in oranje gehulde mensen op het Museumplein staan te dansen en mensen slenteren langs kleedjes met speelgoed. Wanneer een peleton fietsers de kuiten laat branden op de kasseien tussen Parijs en Roubaix. De eerste zondag dat ik Max Verstappen weer in actie zie bij een race waar de uitslag nog niet van bekend is. Die zomerse dag op het terrasje met vrienden waar we proosten op het leven. En de eerste knuffel.

 

Een simpele knuffel. Er hoeft niet eens aanleiding voor te zijn. Niet om troost te bieden. Niet om uitbundig iets te vieren. Niet uit mededogen of wat dan ook. 

Die eerste knuffel, als het weer mag. Die ga ik de rest van mijn leven herinneren. 

Die dag, al is hij misschien nog heel ver weg, die dag, die komt.

Ik heb nu al heimwee naar de toekomst.

19-03-2020: Hoe groots de wereld is.

Liep je ooit, gehaast op weg, naar iets waarvan je dacht dat het echt belangrijk was?

Zag je toen, om je heen, of was je met je gedachten bij iets anders?

Nam je alles, de wereld om je heen, de natuur, het leven, nam je het voor lief?

Dacht je dat je sterker was, je alles kon beheersen, je was het middelpunt van jouw bestaan.

Werd je leven ingehaald, in 2020, toen er ineens heel veel veranderde?

Toen je niet meer gehaast op weg mocht, en ooit belangrijke dingen in het niets vielen met?

Toen je gedachten werden gevuld met iets waar je eerder nog nooit aan had gedacht?

Leek de wereld te stoppen, sloeg de lang genegeerde natuur terug en was het leven ineens niet meer vanzelfsprekend?

Voelde je de onmacht, viel het even uit je handen en was het middelpunt je ontglipt?

Zag je ooit hoe een vogeltje zijn nestje bouwt? Druk vliegend om takje voor takje een warm plekje te maken.

Zag je ooit een bloem ontstaan? Van het sprietje wat net boven de grond uitkomt tot aan de bloem in al haar kleurenpracht.

Had je ooit de rust? De tijd om zo stil in het bos te gaan zitten dat een ree je niet vermoed en onbedreigd het open veld op loopt.

Nam je ooit de tijd? Om gras te zien groeien.

En daar zit je dan, gedwongen door de omstandigheden, in je zelfgemaakte kantoortje in je huis. Starende naar een laptop met je smartphone binnen handbereik. 

Tegenover je zit niet je collega waarmee je na werktijd nog een drankje zou gaan drinken. Naast je staat niet de chef te kijken hoe je werk vordert. En om 10:00 uur slinger je de Senseo aan in de keuken en mis je de gesprekken met je collega’s.

En op het moment dat je beseft hoe klein je wereld ineens nog maar is zak je achteruit in je stoel en staar je uit het raam. Had je die boom al eens zien staan? En zie je hoe de lente gewoon begint? Hoe een vogel daar zijn nestje maakt? Zie je hoe langzaam de bloemen boven de grond uitkomen en er de mooiste kleuren ontstaan? Neem gewoon eens de tijd om het gras te zien groeien.

In deze tijden besef ik me weer eens hoe nietig we zijn. Dat de krachten om ons heen zoveel sterker zijn dan we soms denken of willen weten. Waar we de invulling van de dag moeten aanpassen of soms zelfs stil moeten leggen. Daar gaat de natuur gewoon door. Die heeft ons niet nodig om te overleven. En waar de natuur het zwaar heeft zijn vaak de mensenhanden de oorzaak. 

In deze periode van onrust, onzekerheid en angst. Geniet dan even van de natuur. Voel haar kracht en recht je rug. Zie waar je nooit de tijd voor nam. Zie de mensen om je heen en help elkaar als het kan. Zie wat we door de jaren zijn verloren en hou het vast om nooit meer te vergeten.

De wereld om ons heen is groter dan je denkt.

18

09:00 uur op zondagochtend. Ze had de wekker nog wel uitgezet. Maar van uitslapen is vandaag geen sprake. Al stond er niks te doen op de agenda toch wordt ze eerder wakker dan ze zou willen.

Haar slaapkamerdeur gaat langzaam open. Eerst op een kier terwijl nieuwsgierige oogjes om het hoekje gluren. Dan zwaait de deur open en rent haar kleine zusje op het bed af. Met een sprongetje belandt ze op het bed en geeft haar grote zus een dikke knuffel. Een “lang zal ze leven” wordt ingezet door de enthousiaste kleine meid. De kleine was als eerste wakker vandaag en ze wilde niks liever dan haar zus feliciteren. Papa en mama hebben het zo lang mogelijk gerekt, maar nu was ze toch echt niet meer te houden.

Blij als ze is met de felicitaties, de knuffels en het lied van haar zusje, had ze toch liever nog even blijven slapen. Het was gisteren een lange dag en het was ook lekker laat geworden. Of misschien was het wel vroeg in de morgen geworden? Het is maar net hoe je het bekijkt.

Zaterdag had ze in het winkelcentrum afgesproken met haar beste vriendinnen. Er stond een gezellige dag van shoppen, eten en feesten op het programma. Eerst een lekker warm drankje. Het is droog dus ze besluiten op een terrasje neer te strijken. Het aanwezige personeel kijkt verbaasd naar het stel meiden. Wie gaat er nu buiten zitten met dit frisse weer? De meiden roepen ze lachend toe of ze wat mogen bestellen en een beetje geïrriteerd omdat hij de warme zaak moet verlaten komt de ober naar hun toe. Warme chocolademelk met heel veel slagroom. “Dat past wel bij dit heerlijke herfstweer” roept ze de ober nog na.

Lachende staan ze op. Klaar om de diverse winkels te bestormen. Het doel voor vandaag? Een mooie nieuwe outfit. In de winkels rennen ze de stellingen met de nieuwste mode voorbij. Meelopen met de menigte is niet haar ding. Ze kiest haar eigen stijl. Het moet haast ondeugend zijn, rebels. En zeker niet zoals al die standaard meisjes uit haar klas. Zoals altijd kiest ze haar eigen pad. Het pad wat haar al zoveel mooie momenten heeft opgeleverd. Het pad waardoor ze zo geliefd is bij de mensen uit haar omgeving.

Uren later lijkt het wel alsof ze elk pashokje in de stad van binnen heeft gezien. Maar de sfeer is er niet minder op geworden. Lachend lopen de vriendinnen met volle tassen de winkelstraat door. Menig verkoopster hebben ze haast tot waanzin gedreven met hun oneindige enthousiasme, flauwe humor en rare vragen.

Nu ze allemaal zijn geslaagd en de dag al aardig is gevorderd komt ze even thuis. Ze doet de voordeur open en gooit de tassen in de gang. Ze steekt haar hoofd om de hoek en kijkt de kamer in. “Hallo, ik ga weer” roept ze door het huis. Haar moeder kan nog net terugroepen of het gezellig was. In de verte hoort ze nog net een “JA” en een deur die in het slot valt.

Voordat de avond echt gaat beginnen moet er eerst nog wat gegeten worden. Samen met haar vriendinnen besluiten ze om de plaatselijke McDonald’s onveilig te maken. In de rij voor de toonbank slaat de meligheid weer toe en zo komt het dat ze tien minuten later met een speeltje in de hand hun Happy Meal zitten te nuttigen. De blikken die de overige gasten het luidruchtige groepje toe werpen worden lachend genegeerd. Vandaag is er niks wat hun vrolijkheid kan breken.

Wanneer de avond goed op gang is gekomen besluiten de dames de kroeg in te gaan. Het is hier altijd weer gezellig. De muziek schalt uit de speakers en menig nummer wordt uit volle borst meegezongen. Een groepje jongens aan de andere kant van de bar staart het vrolijke gezelschap aan. Wanneer ze de moed hebben verzameld stappen ze op de vriendinnen af. Wat ze nog niet weten is dat vanavond niet hun avond is. Stilzwijgend hebben de dames besloten dat ze vanavond met elkaar vieren en dus niet met de jongens die met moeite tussen de tafels naar hun toe komen waggelen. Ingespeeld op elkaar weten de meiden de jongens te negeren of ter plekke voor schut te zetten. Het gelach wordt harder en de jongens weten niet meer waar ze kijken moeten. Met de staart tussen de benen druipen ze af om teleurgesteld hun volgende drankje te bestellen.

Dan slaat de klok middernacht. Binnen een fractie van een seconde staat ze op de tafel terwijl er hard, vals en met een hoop gegiechel een verjaardag lied is ingezet. En na de vele felicitaties en knuffels stapt ze zelfverzekerd als ze is op de bar af. Trots pakt ze haar ID-kaart en besteld voor het eerst een biertje voor haarzelf. Ze heft het glas naar haar vriendinnen en ze proosten op het leven. Tot in de vroege uurtjes gaat het feest nog even door. Totdat de kroegbaas hun vriendelijk verzoekt om naar huis te gaan zodat hij de tent kan sluiten.

En dat wordt ze dus, veel te vroeg, gewekt door haar jongste zusje die springend op haar bed een lach op haar vermoeide gezicht tovert. Eenmaal beneden schuift ze aan bij het ontbijt. De geur van versgebakken croissantjes en broodjes vult de kamer. Dan vraagt haar moeder naar de belevenissen van de vorige dag. Behendig als ze is met woorden verteld en verzwijgt ze wat er allemaal is gebeurd. Haar oudste zusje zwijgt knikkend mee. Als zus is ze ook een beste vriendin. De band tussen de twee is zo sterk dat ze elkaar nooit zullen verlinken. De enige man in het gezelschap zwijgt trots terwijl de dames kletsen. Hij weet wel beter, hij kent zijn dochters beter dan ze denken.

De uren tikken door en gedurende de dag stroomt de visite binnen. Het is een drukke en gezellige dag die grootser dan groots gevierd wordt. En rond een uur of 15:00, wanneer de flauwe opmerkingen over “volwassen zijn” hun hoogtepunt bereiken, gaat de voordeurbel. Nietsvermoedend doet ze de deur open en een vreemde man kijkt haar aan. Een beetje van haar stuk gebracht hoort ze de man vragen of zij de jarige is. Na een twijfelachtig “ja” steekt hij een hand naar voren en houdt een autosleutel voor haar ogen. “Ga je mee? Dan beginnen we vandaag aan je eerste rijles!”

Terwijl de laatste zenuwen van haar eerste rijles langzaam uit haar lichaam verdwijnen stapt haar vader naar buiten. Weer of geen weer, bij een verjaardag als vandaag hoort een grote BBQ. Het eten en de drank gaan rijkelijk over de tafel. En wanneer de zon achter de horizon is verdwenen en de avond langzaam ten einde loopt. Dan is er maar 1 manier om deze dag af te sluiten. Het vuurwerk komt tevoorschijn en binnen enkele minuten kleurt de donkere nacht op door de flitsende kleuren die de lucht in worden geschoten.

Lieve Fleur. Vandaag zou jij je 18e verjaardag vieren. Zo had het kunnen zijn, zo had het mogen zijn van mij. En misschien zit ik er wel helemaal naast. Misschien verbeeld een ander die je lief heeft het op zijn of haar eigen manier. En stuk voor stuk zullen het mooie verhalen zijn.

Het ware verhaal zullen we helaas nooit kennen. En misschien was het wel mooier en grootser geworden dan wij ons allemaal kunnen indenken. Na al die jaren leef je nog steeds voort in vele harten. En ik weet zeker dat een ieder die jou heeft mogen kennen vandaag weer even aan je denkt. Laat dat het feest zijn voor vandaag. Dat we zwijgend allemaal aan je denken, je feliciteren en herinneringen ophalen. Dat we onbewust verbonden zijn in die ene gedachten aan jouw. Dan gaat deze dag en jouw verjaardagsfeest over grenzen. Van noord naar zuid en van west naar oost. Grootser kan ons gebaar aan jou niet zijn.

Proost lieve Fleur, op de jouwe!!!! En morgen? Dan is er weer een dag…..

11-05-2017 Lights and Shadows

11 mei 2017.

Vandaag is het de vraag: Halen ze de finale of niet? En of je nu liever voetbal kijkt of naar het songfestival, de vraag blijft hetzelfde. Ongetwijfeld zullen er genoeg mensen zijn die om beide niks geven en zich nu al afvragen waar dit verhaal naartoe gaat.

Ik denk dat ik tot hier de enige ben die al weet waar dit verhaal heen gaat. En zoals zo vaak wanneer ik iets kwijt wil begin ik maar gewoon wat woorden in te toetsen. Want wanneer de chaos in mijn hoofd weer op orde gebracht moet worden, dan zijn de eerste zinnen net zo chaotisch als mijn gedachten.

Langzaam zal deze tekst duidelijker worden. Staan alle woorden weer op de juiste plek in de zin van dit alles. En zo keert dan de rust weer terug in mijn koppie.

Want hoe leuk ik het soms ook vind om een spannende voetbalwedstrijd te kijken, en hoe graag ik de stemmen van O'G3NE in zuivere harmonie hoor galmen. Vandaag ben ik bang dat beide langs me heen gaan.

Het moet ergens in juni 2003 zijn geweest dat ik je voor het eerst zag. Rood met wit en al meteen dat ontdeugende koppie. En meteen was ik verkocht. Nu bijna 14 jaar later weet ik dat ik toen geen betere keuze had kunnen maken. Jij en ik, een duo, een match die klopt en een band die niet te evenaren is. En als Disney fan kon het niet anders dat jij vernoemd werd naar Thomas O'Malley uit de Aristokatten.

Inmiddels weten jullie dus dat ik het niet ga hebben over voetbal of het songfestival. Nee, dit blog gaat over mijn liefste viervoetige vriendje Thomas. En de reden dat er een chaos is onstaan in mijn hoofd is vanwege het besluit dat ik vandaag moest nemen.

Thomas is die rooie die al op de trap zit te mauwen voordat de wekker gaat. Want mijnheer O'Malley wil eten! De deugniet die mijn huis als territorium zag want jij bepaalde wanneer +Paula+ beneden mocht zijn of weer naar boven mocht vertrekken. De knuffelkater die me volgt naar bed om lekker warm onder de dekens tegen me aan te kruipen. De luilak die urenlang op de bank bij me ligt omdat je mijn aandacht zo graag wil hebben.
Maar de beste eigenschap die jij hebt is je gevoel voor mijn gevoel. Want wanneer ik het even niet zie zitten, de chaos in mijn hoofd te groot wordt, ik verdriet heb of gewoon een keer niet lekker in mijn vel zit, dan ben jij er! Altijd opnieuw! Onvoorwaardelijk! Dan kruip je bij me en rekt met je voorpoten tot mijn nek. En languit liggend om mijn buik en borst kijk je me aan en laat me weten dat je er altijd voor me bent als ik het moeilijk heb.

Maar Thomas, waar ben je vandaag? Waar was je de afgelopen dagen? Mijn gedachten draaien overuren en ik ben verloren en verdwaald in de chaos en ik heb je nu meer nodig dan ooit. Al een week eet je niet meer, drink je nauwelijks en de medicijnen die de dierendokter voor je heeft blijken niks te helpen.

Ik kijk naar je en zie de pijn in je ogen. Elke dag verzwak je meer en meer. Eerst zocht je de rust op onder de tafel op een stoel. Maar naarmate de dagen verstrijken heb je zelfs de kracht niet meer om op de stoel te springen. Ik mis je miauw om eten in de vroege morgen als ik uit wil slapen. Jouw territorium bestaat niet meer want je wil alleen maar rust. Wanneer ik thuis kom zit je niet meer te wachten op de bank tot ik ga zitten.

Ik lig languit op de grond en kijk naar je. Wanneer onze blikken elkaar kruisen dan zie ik je pijn. Kon je maar een keer praten, zeggen wat er is, wat je voelt en waar ik goed aan doe. Ik weet dat jij mijn pijn ook ziet en voelt. Daarvoor zijn we al zo lang samen. Ik weet dat je mijn zou willen troosten net zoals ik dat bij jou wil doen. Nog een keer languit op mijn borst liggen met je pootjes in mijn nek. Maar zelfs voor die ene keer ben je te zwak. Ik neem het je niet kwalijk lieve Thomas al is er op dit moment niks liever wat ik wil.

Het hart en het hoofd hebben na dagen van ruzie een besluit genomen. Het besluit dat ik liever nooit had willen maken maar welke ik na al die jaren verplicht ben tegenover jou. Mijn hart wil je nooit laten gaan, en je zal daar ook voor altijd een hele speciale plek houden. Maar mijn hoofd zegt dat het genoeg is. Dat ik je niet langer deze pijn mag laten lijden. Ik mag niet egoistisch zijn en je hier houden omdat ik je domweg niet wil missen.

Vanavond zal ik je de rust geven die je zoekt. Ik zal je nog even aaien en als je wil een knuffel geven. Morgen ga je nog een keer slapen, voor altijd. En, mijn god, wat zal ik je gaan missen. Vanaf de eerste minuut wanneer ik hoop dat je mij komt troosten zoals je altijd hebt gedaan. Ik zal echter de troost ergens anders moeten zoeken.

Cry no more, feeling all alone and insecure.
You have been going through these stages.
Now it's time to turn the pages.

Misschien kon O'G3NE geen betere tekst zingen vanavond dan deze.

Of ze de finale gaan halen? Geen idee, en eigenlijk is het ook niet belangrijk.
Onze wedstrijd, onze samenzang strandt morgen. En zonder twijfel was het een bijna 14 jaar durende finale waarin we samen de meeste punten en doelpunten hebben gemaakt.

Lieve Thomas, wij zijn kampioen "beste Maatjes"

Kerstblog 2016: dankjewel Tijn

Ik heb net mijn laatste uurtjes gewerkt voor de Kerst en zit nu heerlijk rustig thuis op de bank. Langzaam tikken de laatste uren weg tot Kerstavond. Voor mij waren de laatste weken weer een periode waarin mijn gedachten geen moment stil lijken te staan. Want wanneer de Kerst en het einde van het jaar naderen gaan bij mij de raderen draaien.

Zo sluit ik het afgelopen jaar stukje bij beetje af om fris het nieuwe jaar in te gaan en ga ik op zoek naar het Kerstgevoel. Want Kerst is voor mij niet 2 dagen op bezoek bij of bezoek krijgen van. Niet de overvolle tafels en de luxere hapjes en drankjes. Nee, Kerst is voor mij veel meer dan dat, het is een gevoel. Wanneer ik kijk naar de problemen in de wereld, de tegenstellingen in de maatschappij maar ook het onrecht welke je dicht bij huis ziet gebeuren.

En dit jaar was ik niet van plan om mijn gedachten kronkels om te zetten in een blog. Kronkels die ontstaan uit ergernissen. Verpakt in een vergelijking van mooie woorden probeer ik enige nuance aan te brengen in de hoop dat ook anderen tot een besef komen en zo bewuster zijn van een mooie Kerst.

Want wie zit er nog te wachten op mijn klaagzang wanneer deze niet veel verschilt van de voorgaande jaren. Het laatste wat ik wil is dat lezers van een blog denken: daar heb je hem weer! Iets wat ik me voor kan stellen aangezien mijn ergernissen dit jaar weinig verschillen van voorgaande jaren. Laat het los Frank! Je kan er toch niks aan veranderen!

Moet ik er dan inderdaad maar eens mee stoppen? De wereld is nou eenmaal aan het veranderen. En niet altijd ten goede als je het mij vraagt. En nee, niet alles was vroeger beter.

Maar de wereld is gewoon een stuk sneller geworden. Het nieuws raast overal om je heen. Het gaat niet altijd meer om de inhoud van het nieuws maar eerder om wie het nieuws als eerste brengt. Halve waarheden en leugens gaan boven de waarheid en oprechtheid. En nog sneller dan het nieuws waait er een orkaan aan reacties over de sociale media. Ondoordacht schreeuwen ze over de beeldschermen van smartphone’s en tablets. Nieuws wordt gedeeld met teksten als: dat zeg ik al maanden en wijzende naar Den Haag geven ze de schuld aan een ander. En de geen die de meest makkelijke weg kiest en de simpelste oplossing uitschreeuwt krijgt ook het meeste gevolg.

Ikzelf heb ook de oplossing niet, maar ik weet wel dat die oplossing een stuk complexer is dan wat ons soms wordt voorgehouden. In Berlijn reed slechts kort geleden een vrachtwagen in op een Kerstmarkt. Een terroristische daad die niet mag gebeuren en welke ik ook zeker niet goed wil praten. Maar in hoeverre zijn wij zelf niet de oorzaak van dit gebeuren? Anders gezegd: wanneer je voor iemand gaat staan, hem een tirade aan verwensingen om de oren slingert, op zijn tenen gaat staan stampen en dan zegt dat hij op moet rotten…. Denk je dan echt dat hij rustig vertrekt? Ik denk het niet…

Met dit in gedachten kijk ik met enige bezorgdheid uit naar 2017. We razen nou eenmaal door over een snelweg. We kijken voor ons op de weg wat er gebeurd en dan vergeten we soms om af te remmen en om ons heen te kijken. Met de focus op de weg zien we de rijke natuur niet meer om ons heen.

In de razende wereld die we zelf hebben gecreëerd vraag ik me dan af hoe je nog door kan dringen tot de mensen. Heeft zo’n Kerstblog dan nog wel enige waarde. En dat Kerstgevoel waar ik naar zocht leek even verder weg dan ooit tevoren.

Ik staar voor me uit en zie naast de Kerstboom een stalletje staan. Een eeuwenoud tafereel, een verhaal dat al meer dan 2000 jaar wordt doorverteld. De geboorte van een kind. Een kind die een man mocht worden. Een man die al vrij snel wist dat hem een gruwelijk lot te wachten stond. Maar met al zijn krachten droeg hij zijn kruis en leerde ons wijze lessen.

In de huidige tijd vergeten we die lessen nog wel eens. Maar rond Kerst en Pasen herbeleven we zijn weg. Maar het lijkt of we die wijze lessen naast ons neer leggen.

Jaren later ontstond het verhaal “a christmas carol”. Een verhaal over de wrekkerige Scrooge. Maar was het niet de zieke Tiny Tim die ieders hart heeft gestolen met zijn woorden “and God bless us all”?

Dan is het bijna Kerst. Op tv staat serious request aan. Een vader staat met zijn zoontje bij de microfoon. Het verhaal wat ze vertellen is er niet één die over rozen gaat. Een jongen van 6 die ongeneeslijk ziek is. Zijn lot is al bekend en het gezin staat een lijdensweg te wachten die ik niemand gun. Maar ondanks dit vooruitzicht rechten ze de rug. Zonder enig eigenbelang zijn ze een actie gestart om te proberen €100,- op te halen. Voor €1,- lakken we nagels.

Maar dit kleine gebaar werd ineens heel groot. Een kind die ongeneeslijk ziek is hier in Nederland zet zich in voor kinderen in landen hier ver vandaan waar zoiets simpels als een longontsteking al een ongeneeslijke ziekte lijkt. Hij gaf de actie een gezicht. Hij staat daar niet meer als gewone jongen maar als het symbool voor alles wat er nog goed is in deze wereld.

Ook ik heb meegedaan aan de actie en heb mijn nagels gelakt. De afgelopen 2 dagen heb ik gewerkt met rood en groen gekleurde nagels. Waar je anders gek wordt aangekeken waren de reacties van klanten nu anders. Er heerst een gevoel van herkenning en begrip, van respect. Een simpele kleur op de nagels zorgt ineens voor verbroedering.

In het jaar waar ik bang was dat mijn verhalen er niet meer toe zouden doen, waar ik twijfelde of je iemand nog kan raken in het diepste van de ziel. Waar het kerstgevoel niet wilde komen bij mij. In dat jaar was daar TIJN!!!!

Lieve Tijn. Mag ik je bedanken? Jij hebt me weer even laten zien dat er altijd hoop is. Dat zelfs in donkere tijden slechts één heldere ster genoeg licht kan laten schijnen om alle harten te verlichten. En ergens hoop ik dat ook jouw verhaal over 2016 jaar nog verteld wordt. In jouw nog korte leven heb jij iets bereikt wat met geen geld of woorden beschreven kan worden.
Lieve Tijn, bedankt voor het Kerstgevoel!!!!!

En voor iedereen die het weer gelukt is om dit stuk tot het einde te lezen:
Prettige Kerstdagen en alvast een gelukkig nieuwjaar.
Frank de Jong.

08-09-2016 De eerste stap

“Life is what happens to you while you’re busy making other plans” (John Lennon)

Een regel die ik al honderden keren heb geschreven, gehoord of gezegd. Het is zo’n beetje mijn motto geworden, een kompas welke me telkens de juiste richting aan mijn gedachten geeft.

Dingen gebeuren nou eenmaal. Het maakt niet uit hoe je alles onder controle wilt houden, hoe je dingen plannen wilt of hoe je het liefste wilt dat ze gebeuren. Er is zoveel wat we niet in de hand hebben, wat niet gestuurd kan worden. En dat is niet erg, de vraag is hoe we dan verder gaan. De keuze om niet te blijven hangen in hoe het had kunnen zijn maar doorgaan met wat is. Het lijkt zo’n makkelijke keuze. Helaas is de praktijk niet zo zwart wit.

Maar die ene zin, die houdt me scherp. Die verteld me om door te gaan, me aan te passen en er telkens weer het beste van te maken.

Dit alles is slechts een inleiding op een keuze die ik moet maken. Eén die in het niets valt bij de grote problemen en de grote veranderingen die je in een leven tegen kan komen. Waarschijnlijk ook iets waar velen van denken: waar maak je je druk om?

Het is nu een paar weken terug dat ik samen met Monica en Bram een wandeling ben gaan maken in het bos. Een druilerige dag midden in de week. Nadat we eerst hadden gekeken bij “de Eik van Bram” reden we door naar mijn vertrouwde stukje bos.
Wanneer ik de auto parkeer bekruipt mij al zo’n heerlijk gevoel. Want hier kan niks en niemand mij raken. Hier ben ik op mijn best. Het lijkt of alle ellende van de wereld hier niet bestaat. En gedachten en kwellingen die nog spoken door mijn hoofd krijgen hier een plek. Op nog geen tien minuten lopen vanaf de parkeerplaats ben ik op de plek die mij tot rust kan brengen. Waar de haastige tijd geen grip op mij heeft en waar de natuur mij helpt om de ergste dingen te relativeren. Ik ben er bijna…

Alleen al dat idee zorgt ervoor dat ik de regen van die druilerige dag niet voel. We lopen over een smal pad tussen de bomen door, heuveltje over en komen bij het ven. Hier is door de jaren veel veranderd. Het ven ligt er nog steeds en de route langs de linkerkant is slechts veranderd doordat de natuur niet stil staat in de jaren. Bomen zijn gegroeid en de takken hangen wat verder over het pad dan voorheen.
Hoe anders is dat wanneer je het pad volgt langs de andere zijde. De ooit zo grote bomen wiens takken het oppervlak van het water aaide. Die bomen zijn er niet meer. In plaats daarvan is er jonge aanplant. Bomen zo jong dat de meeste mensen er nog overheen kunnen kijken. Een verandering waar ik even aan moest wennen, maar welke wel een mooi open beeld geeft op het ven. De zon heeft er nu vrij spel en zorgt voor een magische aanblik. Van de frisse lente kleuren tot de veelkleurige herfst.

Voorbij het ven is het pad weer wat breder. De jonge aanplant maakt weer plaats voor de bomen die mij als kind al voorbij zagen komen. De stille getuigen die al mijn bezoekjes hier hebben meegemaakt. Ze zagen hoe ik hier in de kinderwagen lag terwijl mijn ouders me duwden. Hoe ik met de crossfiets de paden onveilig maakte. Wanneer ik samen met mijn vrienden de verse bramen afschoot door een blaaspijp. En nu zien ze me lopen met mijn gezin. En ik hoop dat ze de liefde voelen die ik in mijn hart koester. De liefde voor mijn vrouw, mijn zoon en voor hun, voor deze plek. De oude bomen van het bos, die mij op zagen groeien tot wie ik nu ben. Ze kennen mijn leven, ze voelden mijn pijn. Mijn god, wat hou ik van deze plek.

Even verder loopt er weer een smal pad. Een stukje de heuvel op. Al lijkt het voor Bram de zwaarste beklimming ooit. En dan weer naar beneden. Naar de plek waar ik het meeste geniet. “De heide”

Ook deze plek is door de jaren heen veranderd. De mooiste veranderingen zijn die van een levende natuur. Hoe alles groeit en bloeit. Maar ook hier hebben mensenhanden hun sporen achtergelaten. De grootste verandering was bijna 4 jaar geleden. Die dag was ik ook niet alleen. Samen met Monica, onze ouders en de beste vrienden die een mens zich kan wensen liepen we hetzelfde pad. De bomen zagen een gelukkige man. Trots op zijn gezelschap en met zijn hoofd in de wolken. De getuigen van mijn leven waren tevens getuigen op mijn trouwdag.

Maar eenmaal over de laatste heuvel strekte een kale vlakte zich voor ons uit. Om deze plek te verjongen was de heide verwijderd door mensenhanden. Wat rest is een zanderige kale vlakte. Her en der waren er wat jonge bomen geplaatst. Een kleine rilling liep er door mijn lichaam bij de aanblik van dit alles. Maar zo magisch deze plek, welke mij steeds laat relativeren. Die me de in de natuur laat zien wat parallel loopt in mijn leven. Die magie greep me en zag het nieuwe begin. Het begin van het huwelijk, van een ongeboren kind en van de heide.
Zoals ik erop vertrouwde dat alles goed zou gaan met mijn gezin, zo vertrouwde ik dat het ook met de heide goed zou komen.

Midden op de heide staat een groepje bomen. Voldoende om beschutting te bieden aan hen die stilte en geborgenheid zoeken. Een plek voor een denker die ongestoord zijn gedachten wil ordenen. Voor het ouder wordende kind die hoog in een boom wil dromen. “DE PLEK” voor mij.

Hier heb ik uren doorgebracht. De plek waar je me kan vinden wanneer alles me teveel wordt maar waar ik niet gevonden wil worden. Waar een uur voelt als een minuut en andersom. Vanwaar ik een boom zag staan die in al haar kracht stormen doorstond. Die beschadigd raakte en vervolgens verdween uit mijn levende schilderij. Vanwaar ik kinderen zie spelen die hier niet meer zijn. Waar mijn opa waakt. Dit is voor mij de hemel en ik alleen kan deze taferelen zien. Dit is “MIJN PLEKKIE”

En dan ben ik weer terug op een druilerige donderdagmiddag. Samen met Rex, de buurhond, loop ik vooruit. Monica en Bram kort achter mij aan. Een eerste glimp stemt mij vrolijker dan de voorgaande jaren. Ik zie een paarse gloed die ontstaat wanneer de waterige zon de jonge heide streelt. Het heeft bijna 4 jaren geduurd voor ik weer mocht genieten van dit beeld. Met frisse zin stap ik verder. Ik stap uit de bosrand de heide op.

Maar nog maar amper 3 stappen verder sta ik als aan de grond genageld. Mijn maag draait zich om en even lijkt het of al het bloed uit mijn hoofd wegzakt. Een rilling, -stilte- Het duurt even voor ik besef wat mijn ogen zien. Of moet ik zeggen wat ze niet zien? Niet bewust van mijn ontdekking lopen Bram en Monica langs me heen. En op dat moment mompel ik: “MIJN PLEKKIE!!!”

Het groepje bomen is verdwenen, weggevaagd, gerooid. Mijn toevluchtsoord, veilige haven, mijn denkbeeldige arm om me heen. Weg…. De plaats waar alles in mijn hoofd de juiste plek vond creëert ineens chaos. Die ene plek die zoveel waarde heeft dat een miljardair nog tekort zou komen. Verdwenen….

Waar de natuur mij telkens hielp te relativeren, die mij beelden liet zien waardoor alles begrijpelijk werd heeft een rommel achter gelaten. En even weet ik niet meer hoe ik dit moet plaatsen. Ik wil nog niet geloven dat de natuur mij hier iets wil laten zien. Dwingt ze mij om anders te kijken? Om een andere invalshoek te zoeken? Ik leef niet in het verleden, ik laat los wat is geweest en ga verder. Maar ik wil weten waar ik vandaan kom, wie mij hebben geholpen om te zijn wie ik nu ben! Ik zoek de schimmen uit mijn jeugd, ik heb ze nodig en ze waren hier. Waar is mijn houvast, mijn gids, waar?

Sinds mijn laatste bezoekje voel ik een leegte. Meer en meer besef ik hoeveel die plek voor mij betekende. Het knaagt aan me. Ik ben verdwaald in mijn gedachten. Of ik stuurloos door moet gaan. Ik zoek de weg terug maar wie helpt me? Niemand kan me helpen. Chaos. Ik zoek een kompas, een kompas,

Een kompas!!!!!

“life is what happens to you while you’re busy making other plans”

En dus moet ik door. Ik moet op zoek. Maar wat moet ik zoeken? Zoek ik gewoon een ander plekje op mijn geliefde heide? Zoek ik opnieuw naar beschutting, bescherming en rust? Of moet ik opnieuw op zoek naar mezelf?
Ik weet dat ik het ga vinden ook al weet ik nog niet wat ik zoek. De magie van dit speciale bos heeft me nog nooit in de steek gelaten. Al duurt het een uur, een week, een maand of langer. Ik weet dat het weer komt. Maar voor het eerst in mijn leven heb ik geen idee waar ik moet beginnen.

En dus begin ik zoals alles in beweging komt. Parkeer ik straks mijn auto op die ene plek. En dan zet ik, in gezelschap van Rex, gewoon de eerste stap.