Duel

Het voelt koud vandaag, nog steeds als winter. Al zegt het zonnetje mij dat de lente in aantocht is.
De hemel is smetteloos blauw en een zwak zonnetje verschijnt langzaam aan de horizon.
Een winterse nacht heeft een dun laagje ijs op de sloten gelegd en de velden geven een frisse gloed door de aangevroren rijp.
De gouden zonnestralen en de pareltjes op de velden steken nog af tegen de kale bomen.

Het is net of de seizoenen een duel aan het uitvechten zijn. Een winter die nog niet wil toegeven dat zijn einde nadert en een lente die langzaam maar zeker aan kracht begint te winnen.

Uiteindelijk zal de winter het weer verliezen van de lente. Zal er weer een frisse groene gloed ontstaan aan de bomen. Zullen de bloemen weer boven de grond uitkomen om de velden te laten kleuren. En zal de zon voldoende kracht krijgen om de koude te verdrijven.

Met een warme jas om mijn schouders geniet ik van deze strijd. Zie ik hoe de laatste sneeuw begint te smelten. En droom ik weer even weg in mijn levendig schilderij.

En vanaf vandaag weet ik het zeker. Weet ik zeker dat de lente weer gaat komen. Dat het schilderij weer de mooiste kleuren zal gaan krijgen. En dat de zon, de bomen, de bloemen en de vogels weer hun streken achter zullen laten.

Want vanaf vandaag begint JOUW seizoen. Neem je me weer mee op reis. Laat je me zweven en laat je me dromen. Je laat me weer even zien wat er zo mooi is aan dit leven en hoe rijk ik ben. Zie ik weer wat echt belangrijk is.

In gedachte zie ik hoe het zou zijn als jij er bij zou zijn. Zie ik je rennen door de velden. Om ineens te stoppen en de zon je gelaat te laten verwarmen. Hoe je jezelf verstopt zodat wij je moeten zoeken. Ik hoor je lachen en ondertussen klets je de oren van mijn hoofd.
Of de werkelijkheid ook echt zo zou zijn geweest zal ik nooit weten. Maar het beeld welke zich in mijn fantasie heeft gevormd bevalt me wel.

Aan de werkelijkheid ontsnapt besef ik het weer. Jij zal er altijd zijn. Je bent er om mijn wereld kleur te geven. Om even te kunnen ontsnappen aan de soms harde werkelijkheid.
Met mijn ogen gesloten droom ik hier weer even weg. Zweef ik naar je toe. Ik kan niet zeggen dat ik je mis. Want ik weet je steeds te vinden. En je bent er als ik je nodig heb. En terwijl we samen nog weer even doorzweven rest mij slechts 1 ding. Een paar simpele woorden die ik meerdere malen per jaar gebruik. Maar vandaag hebben ze voor mij net dat beetje meer waarde.

Van harte gefeliciteerd lieve Gemma.