I Still Cry.....

Hey meissie,

Daar zitten we dan weer. Op de rand van mijn dromen. Alweer een jaar verder. En weer eens een jaar die me meer vragen heeft gebracht dan antwoorden. Inmiddels ben ik er wel achter dat het leven altijd zo zal zijn. Een groot mysterie waar we allemaal onze rol in spelen.

Ook op deze regenachtige dag neem je me weer even mee. En dat begon vanmiddag al. Ik heb zeker een half uur staan genieten van de regen. Het had maar weinig gescheeld of ik was buiten gaan staan in die enorme plensbui. Maar ik heb het bij pootje baden gehouden. Even flink staan springen in de plassen in de tuin.

En daar zitten we dan weer. Starende over de velden welke jij me steeds weer laat zien. Hoe je me laat zoeken naar het mooie op de wereld. Hoe je me steeds weer weet te verrassen als je met de kleuren speelt. En hoe je dan opeens wegbent. Mij achterlatende met het gevoel dat het goed is.

In mijn hoofd weerklinken de woorden van een lied. Dit lied speelt altijd door mijn hoofd als jij weer eens komt buurten.

“I still cry, sometimes when I remember you.
I still cry, sometimes when I hear your name.
I’ve said goodbye, and I know you’re alright now.
But when the leaves start falling down, I still cry.”

De tranen die volgen zijn niet alleen van verdriet en van gemis. De tranen zijn ook van bewondering, geluk en al het mooie om ons heen.

Terwijl ik kijk hoe jij mijn leven nog wat extra kleuren geeft stel ik je één van de vragen die me op dit moment zo bezighoudt. Waarom niet ik, of iemand die er al aan toe is? Waarom de ogenschijnlijke willekeur die mensen zo diep in het hart treft? Waarom mocht jij niet zo lang bij ons zijn? En waarom moeten er mensen vechten die in plaats daarvan zouden moeten leven?

Met een laatste streek geef je een laatste accent aan de dag en verdwijn je weer in het niets. In de verte hoor ik je nog even lachen, en lach ik met je mee. Nee, ook jij geeft me de antwoorden niet. Jij bent er voor mij om het dragelijk te maken. Maar je zal nooit de geheimen van dit mysterieuze leven prijsgeven. “I may not have all the answers, I wouldn’t have it any other way” klinkt er nog even door mijn hoofd. En zo is het, en zo zal het altijd blijven.

Morgen is er weer een dag, een gewone dag voor de meeste. Maar niet voor ons. Nee, morgen zullen we weer even aan je denken. En het zal niet lang meer duren en dan kom je weer even langs. Op de rand van mijn dromen om me even uit de werkelijkheid weg te halen. En me weer even te laten zien dat er genoeg is om voor te leven.

Dag lieve Gemma, het was me weer een mooie ervaring.

Dikke knuffel,
Oom Frank…..!!