De leegte....

De nacht valt over Borculo. Als ik naar buiten kijk zie ik slecht de donkere nacht. Starende in het duister probeer ik mijn gedachten te ordenen. In mijn hoofd zweven de woorden, beelden en vragen door elkaar heen.

Hoe kan ik beschrijven welke leegte ik nu voel. Terwijl mijn hoofd zo vol zit voel ik me leeg. Mijn ogen zitten vol met tranen en toch voel ik me leeg.

Het liefste wil ik schrijven hoe mooi de wereld is. Maar vandaag lukt dat me even niet. Er is zoveel moois te zien. Ook vandaag. Hoe de zon langzaam ondergaat aan de horizon. En de kleuren die daardoor verschijnen. Hoe een boom midden in het bos zich staande houdt in al haar schoonheid. En hoe een vogel zweeft op het zomerbriesje die koel langs mijn wangen aait.

De zon gaat ook vandaag weer onder, maar de kleuren lijken vaag. De boom is niet verdwenen, maar haar schoonheid dringt niet tot me door. En de vogel zweeft door maar ik voel het lentebriesje niet.

Normaal is er niks mooiers dan kijken, voelen en genieten van al deze kleine wonderen der natuur. En ik weet dat ik hier binnenkort ook zeker weer van zal genieten. Maar vandaag lukt me dat even niet. En ik denk dat ik hiermee het beste kan omschrijven wat de leegte met mij doet.

Starende in het duister dwalen mijn gedachten af. Ik denk aan een kleine kanjer die vecht tegen de kanker. Aan haar ouders die ondanks alles mee blijven vechten en aan haar zusje die minstens net zo’n grote kanjer is. Vandaag kregen ze te horen dat de kuren van de afgelopen weken niet hebben gedaan wat ze moesten doen.

Natuurlijk wist ik dat er een mogelijkheid was dat deze uitkomst zou komen. Maar positief als je wilt zijn hoop je toch op ander nieuws. En ook nu blijf ik geloven dat het goed zal komen. Maar nadat ik dit nieuws vandaag te horen kreeg was alles even weg. En de leegte die bleef over. Zo rot als ik me nu voel kan ik me alleen maar verbeelden hoe hard deze klap aan is gekomen bij het zojuist beschreven gezin. Hoe zal het hun lukken om ook nu weer positief te blijven? Het idee alleen al knaagt aan me. Ik wil iets doen maar wat? De ziekte wegnemen dat kan ik niet. En toch wil ik wat doen, wat betekenen. Als ik maar eens wist waar ik beginnen kon.

In mijn vorige blog heb ik een start gemaakt om mijn neef te helpen bij de verkoop van de blauwe “JUST BEAT IT” bandjes. Dat moet het dan dus worden. Dat is iets wat ik wel kan. Het is niet veel, maar ik moet toch iets doen? Ik kan toch niet stil blijven zitten? Van het weekend haal ik de eerste bandjes op. En ik weet ook dat deze inmiddels al verkocht zijn. Dus de tweede lading komt er ook aan.

Aan wie dit leest wil ik graag de volgende vragen stellen. Kan je tijdens het uitgaan 1 drankje minder drinken? Denk je dat je in staat bent om 1 keer een zak snoep in de winkel te laten liggen? Denk je dat je 1 keer de fiets kan nemen naar het werk in plaats van de auto? Zo ja, dan hou je ergens wel 2 euro over. Dat kost het blauwe “JUST BEAT IT” bandje. 1 biertje, zakje snoep of beetje benzine. Slechts 2 euro om de strijd aan te gaan tegen kinderkanker. 2 euro om andere in de toekomst deze leegte en verhalen te besparen.

De nacht is begonnen en zal nog even duren. Maar ik weet dat morgen de zon weer opkomt. De nieuwe dag weer gaat beginnen en de wereld niet stil zal blijven staan. John Lennon heeft ooit de volgende tekst in de wereld gebracht, en ik kan niet anders zeggen dan dat hij gelijk heeft.

“Life is what happens to you while you’re busy making other plans…..”
En daar moeten we ons dan ook maar gewoon op aanpassen.