Kerstgevoel

Het is 25 december 2011. 1ste Kerstdag.

De afgelopen weken waren weer druk, chaotisch en hectisch. Het standaard recept als je in een winkel werkt. Lange boodschappenlijstjes en volle karren staan in file voor de kassa.
Onderweg naar huis zie ik een zee van lichtjes door de ramen schijnen. De kerstbomen zijn in alle pracht opgetogen en complete tuinen zijn versierd. Eenmaal thuis pak ik de volgende lading kaarten van de mat en plof, na een lange dag werken, uitgeput op de bank.

Tot zover gaat alles hetzelfde als andere jaren. Maar op de één of andere manier voel ik het niet. En het gevoel lijkt zover weg dat zelfs de kerstspullen nog boven op zolder staan. Eigenlijk hebben we gewoon de tijd niet genomen om het erbij te pakken. En als we al even de tijd hadden, dan was de behoefte niet om eraan te beginnen.

Dan wordt het langzaam Kerstavond. Traditioneel ga ik dan naar de Kerstmis in de kerk. Het klinkt altijd schijnheilig. Ik kom alleen nog in de kerk voor de rouw- en trouwtjes. En, zoals gezegd, op Kerstavond. Als ik op Kerstavond niet naar de kerk ga, dan heb ik daarna 2 vrije dagen. Ga ik wel, dan heb ik Kerst. Maar ook dit jaar is dat gevoel anders. Meer beladen lijkt het wel. Hopende om dat speciale kerstgevoel te vinden. Eenmaal in de kerk spelen gedachten door mijn hoofd. Wat is het dan wat dit jaar zo anders is? Er is wel het besef van Kerst maar wat is het dan waardoor ik er zo anders naar toeleef als normaal?

Dan komt het eerste pijnlijke momentje. Op een A4-tje waar de liederen op staan, staat een lied welke me kort een rilling geeft. “Dona nobis pacem” Ik spreek geen latijn en heb het ook nooit gestudeerd. Maar van deze woorden weet ik dat het “Geef ons vrede” betekend. Het is nu zo’n 25 jaar geleden dat ik deze tekst heb geleerd. Robert Long zong deze tekst indertijd. En ditzelfde nummer is gespeeld op de uitvaart van een veel te vroeg overleden vriend uit die tijd.

En nu zit ik thuis op de bank. Laptopje op schoot en tik ik deze teksten. Op de televisie heb ik de kerstspecial van “All you need is love” aangezet. De tranentrekker van kerstavond. Gedurende enkele uren zien hoe mensen van over de hele wereld naar Nederland komen om de kerst door te brengen met hun familie en geliefden.

En dan valt alles weer eens op z’n plek. Er is het afgelopen jaar gewoon teveel gebeurd. Teveel om luchtig de Kerst in te stappen en alles maar voor lief te nemen. Gisteren heb ik de avond door kunnen brengen met mijn ouders. Zit ik nu met mijn eee lief op de bank en liggen Thomas en Paula lekker lui in hun mandje of op de bank. Gaan we straks naar mijn schoonouders. Omdat het kan.

Maar mijn gedachten zijn deze dagen meer bij hen die dit niet “gewoon” meer kunnen doen. In iets meer dan een half jaar heeft Monica haar oma, haar nichtje en haar oom verloren. De laatste nog maar 2 weken geleden. Haar tante zit nu thuis, zonder man, zonder dochter.

Mijn neeffie uit Maarssen heeft in dezelfde periode afscheid genomen van zijn schoonvader. Een man die ik heb leren kennen toen ik ceremoniemeester was op mijn neeffie’s huwelijk. Die ik heb leren kennen als een geweldige man, vader, opa en vriend.

Nadat we afscheid hebben genomen van de oom van Monica, kwam diezelfde avond het nieuws dat een oud collega van mij verongelukt was. De beste vriend van Ferry. Ferry, de man van een zeer dierbare vriendin van mij. Een man die ook veel te jong is heengegaan.

En dan Fleur. Een naam die ik nooit voluit genoemd heb in mijn blogjes. Maar die me de afgelopen jaren heeft geïnspireerd. In mijn blogjes van de afgelopen 2 jaar komt steeds een boom terug. De boom van het leven. Zij heeft me opnieuw leren genieten. Opnieuw leren kijken en laten zien wat het is om door te gaan. Doorgaan ondanks alles. En ook zij zal gemist worden deze kerst.

Misschien is dat wel het gevoel, het besef waar ik dit jaar naar op zoek ben geweest. Ik vier de kerst dit jaar met die mensen die het afgelopen jaar heel dicht bij me hebben gestaan. Ik kan dat. En jij? Zit jij deze dagen aan de tafel met hen die je het dierbaarste zijn? Met die mensen met wie je de rest van je leven zou willen delen? Zo ja, kijk ze dan eens diep in de ogen en laat ze weten hoeveel je van ze houdt. Maak van deze kerst dat ene bijzondere momentje waar je beseft dat je het niet voor lief kan en mag nemen. Dat elke kerst die je “compleet” mag vieren speciaal is.

Mijn gedachten zijn bij hen die missen en gemist worden.

Zalig Kerstfeest.

Nog een weekje......

Het is alweer bijna 3 maanden geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven. Het blogje wat al tijden in mijn hoofd zat. Welke langzaam vorm kreeg. Een vervolg op de blogjes daarvoor en welke ik het liefste nooit had willen schrijven.

Uiteindelijk is het slot geschreven en geplaatst. En na dat blogje had ik er ook even genoeg van. Het schrijven helpt me vaak om mijn hoofd even leeg te maken, maar deze keer was ik echt helemaal op. En bleef er juist een leeg gevoel over. En hoe verwoord je de leegte?

Nu, bijna 3 maanden later stroomt mijn hoofd weer langzaam vol met herinneringen en gedachten en is de tijd gekomen om de draad weer op te pakken en mijn hoofd weer even leeg te tikken.

3 maanden geleden scheen de zon maar was het nog steeds niet echt zomer. 3 maanden geleden waren de bomen nog groen en fris. Nu is het 18 graden en dus eigenlijk nog steeds geen herfst, maar nu zijn de bomen bruin, rood en geel en op een enkel blad na al weer bijna kaal. Het besef dat de tijd niet stil heeft gestaan dringt langzaam tot me door. In gedachten loop ik door het bos, mijn bos, en zie hoe de kleuren van de herfst vorm krijgen in de bomen om me heen. Voor mijn gevoel zit ik in de achtbaan van het leven en raas ik van de ene gekte in de volgende drukte. Het is de hoogste tijd om weer even uit te stappen. Niet in gedachten door het bos te lopen maar de wandelschoenen aan en alles van me af te laten vallen.

Nog een goede week en dan ben ik weer jarig. De 13e van de 11e. Al jaren een excuus voor wie ik ben. Want als je verjaardag bestaat uit het ongeluks- en het gekkengetal, tja, wat kan je dan verwachten. Het is dit jaar weer net als andere jaren. Je nodigt het liefste iedereen uit maar het is altijd maar weer afwachten wie er komen. Jarenlang was er 1 zekerheid. En dat was het telefoontje van tante Jeanne. Het duurde misschien maar 2 minuten, maar elk jaar belde ze weer even op.

Toen ik op de middelbare school zat woonde tante Jeanne op de weg tussen school en huis. Heel soms ging ik in de pauze of na school even een kopje thee drinken. Later toen ik op me zelf ging wonen belde ik haar altijd even op als ze jarig was. Wel zo leuk omdat ik wist dat ze de dag daarna weer naar mij belde om mij te feliciteren. 12 november, dat was de verjaardag van tante Jeanne. 12 november de verjaardag van….. zucht, auw, traan.

Ja lieve Fleur, ik ben nooit op je feestje geweest. En je hebt mij nooit zo gekend zoals we jou hebben leren kennen. De blog van je vader en de strijd die je hebt gestreden hebben ervoor gezorgd dat we jou hebben leren kennen als een geweldige kanjer. Vele vragen zullen nooit beantwoord worden. Maar jij hebt laten zien wat strijden is. Dat het belangrijk is om te genieten. Een schilderij in de huiskamer laat me dat elke dag weer even beseffen.

Volgend weekend mag ik dan weer vieren dat ik jarig ben. Zondag ben ik echt jarig en zal het huis gevuld worden met vrienden en familie. Wie er komen weet ik niet, maar ik koester wie me lief is. Wie komt wil ik omhelzen, wie niet kan omhels ik in gedachten. En zo koester ik het leven en mijn vrienden.

Voor wie zondag niet kan komen vier ik ook zaterdagavond mijn verjaardag.Die dag hoef ik niet meer te bellen naar tante Jeanne. Dat is een aantal jaren geleden al weggevallen uit de standaard rituelen. Dan vier ik het feestje wat jij had moeten vieren Fleur.
Wie er dan ook komen en hoe druk ik dan ook ben, er komt een moment dat ik aan je zal denken. Of een ander het door heeft of niet. Dan hef ik het glas naar jouw schilderij. Dat moment is voor jou. Die minuten stoort niks of niemand mij. Dit jaar en alle volgende. Wie dit weet en ziet doet met me mee, daar ben ik zeker van. Ik had je zoveel meer gegund, en dit is wel het minste wat ik je kan geven.

De sprookjesboom….. (vervolg op alleen, maar mooi…..)

En daar zit ik dan. Leeg, verloren, verzonken in gedachten en alleen.
Ik heb mijn plekje op de heide weer opgezocht. Met mijn rug tegen een boomstam staar ik in de leegte. Probeer ik mijn gedachten te ordenen en rust te vinden.

In mijn hoofd spelen de beelden van de afgelopen 2 jaar. Het slechte nieuws, de blogjes, de hoop, de klappen en nu……

Hoe orden je zulke gedachten? Een totale onbegrijpelijke chaos uitzoeken. De vragen die ontstaan maar geen antwoorden kennen. Meestal neemt een briesje wind deze vragen met zich mee en berust ik in het feit dat niet alles een antwoord kent.
Maar vandaag kan het waaien, stormen of kan er een orkaan woeden. De vragen blijven komen en de antwoorden blijven uit.

Kijkende over de vlakte mis ik haar aanwezigheid. Een gehavende boom die zoveel kracht uitstraalde. Die stormen doorstond en bleef vechten tegen de elementen. Ondanks alles bleef ze van een ongekende schoonheid en bood ze me rust. Haar schoonheid en kracht zijn nooit onopgemerkt gebleven. Konijnen vonden hun holletjes tussen haar stevige wortels, vogels bouwde er hun nestjes en herten vonden beschutting bij haar. Ondanks dat ze alleen stond in haar gevecht was ze nooit eenzaam. Ze werd omringd door vrienden.

En nu is de vlakte leeg. De boom die mij zo vaak rust bracht en me inspireerde om mijn gedachten te verwoorden is niet meer. Een lege plek op de heide wordt nu slechts beschenen door een gouden zonnestraal. De kleuren die ontstaan zijn van een ongekende schoonheid. Even lijkt het of de lege plek langzaam tot leven komt. Is het slechts de hoop? Of spelen mijn gedachten met mij en is het alleen het feit dat ik niet kan accepteren dat ze er niet meer is?

Droom of werkelijkheid, het maakt niet uit. Het helpt me nu nog niet.

Wanneer ik om me heen kijk naar de bosrand begint er het mooiste wat ik ooit heb gezien. Langzaam komt het bos tot leven. Stappen de herten weg uit de beschutting van het bos. Van alle kanten lopen ze het open veld op. Ook de andere bosbewoners wagen zich op de heide en verlaten de veiligheid die het bos ze biedt. Langzaam en stil vormen ze een cirkel om de plek waar ze ooit haar kracht en schoonheid uitstraalde.

Ook ik voeg me in de cirkel. En zonder woorden weten we allemaal waarom we hier zijn en wat we doen. We sluiten een hoofdstuk af. Slaan de bladzijde om en moeten verder. Wat we voor ons hebben is een lege pagina. Met een pen in de hand moeten we gaan schrijven. Het volgende hoofdstuk moet ontstaan maar de woorden zijn er nog niet.

Uiteindelijk hoop ik dat het vervolg een sprookje zal zijn. Dat de laatste woorden van dit boek zullen zijn: En ze leefde nog lang en gelukkig…..
Maar voor dat einde geschreven wordt zullen er nog vele woorden geschreven worden. Nog talloze hoofdstukken begonnen en weer afgesloten. Het is nu nog ondenkbaar dat die laatste regel ooit geschreven zal worden. Maar ik koester dat ene stukje hoop dat die regel er ooit eens komt.

Bedenkelijk zet ik mijn pen op het lege vel in het boek. Dan aarzel ik even voor ik begin. Mijn hand begint te bewegen en zonder verder na te denken ontstaat er een eerste zin. De zin waar bijna elk sprookje mee begint. En dan dringt nogmaals het pijnlijke besef tot me door en stromen de tranen rijkelijk over mijn wangen.

Door mijn tranen heen kijk ik naar het vel papier en lees ik de zin nog eens terug…….

ER WAS EENS……..

Alleen, maar mooi...... (deel 3)

Vandaag is de langste dag van het jaar. Althans, dat zegt men als de zon heel vroeg opkomt en pas heel laat weer ondergaat. Uiteindelijk duurt ook deze dag gewoon 24 uur. En wat is nou een dag op een mensenleven?

Ik denk dat deze vraag niet beantwoord kan worden. Er zijn nou eenmaal dagen die je het liefste snel vergeet. Waar 24 uur te lang is. En dan heb je dus ook de dagen die je het liefste vast wilt houden. Waar je uit alle macht probeert om de tijd stil te zetten om eindeloos te kunnen genieten van wat die dag je brengt.

Dan dwalen mijn gedachten af naar mijn plekje op de heide. In mijn verbeelding staar ik naar haar. Aangetast door de tijd staat ze in al haar kracht te stralen. Het mooie voorjaar heeft ervoor gezorgd dat ze nog groter, voller en krachtiger is dan ooit te voren. Leunende tegen een boomstronk zit ik me te verbazen over de kracht die ze uitstraalt.

Maar wie beter kijkt die ziet de pijn. Een flinke herfststorm heeft haar al aangetast en één van haar takken doen breken. Maar door haar totale plaatje vergeet je soms dat die tak er niet meer zit. Verborgen tussen de blaadjes en de andere takken is de wond te zien. Maar je kijkt er liever niet naar. Het is beter genieten van wat een schoonheid er nog staat dan te kijken naar wat er verloren ging.

Bleef het maar bij een zware storm. Bij een afgebroken tak. Konden we de tijd maar stilzetten. Genieten van de schoonheid en negeren wat er verder is. Als negeren de remedie was tegen alles wat er verder is, dan begon ik nu direct. Helaas.

Op een afstand lijkt alles zo mooi, de takken, de bladeren en de dieren eromheen. Maar heel dichtbij zie je dat het mis is. Onder de bast kraakt ze. Rot ze langzaam weg. Het is niet de grond waarop ze staat, die is stevig en goed gevoed. Waar het dan door komt weet niemand. Het zit er en is niet te stoppen.

Wetende dat er ooit een einde komt aan haar bestaan kan ik voor mijn gevoel niet meer stoppen met kijken. Wil ik de tijd stopzetten en eindeloos genieten. De zomer kan me niet lang genoeg duren dit jaar. Al vind ik de herfst met al zijn kleuren een mooi jaargetijde, van mij mag hij dit jaar wegblijven. Slaan we de winter gewoon een keer over. Een jarenlange eindeloze lente waarin ze blijvend blijft stralen. Mijn droombeeld is slecht een utopie. En langzaam maar zeker zal de herfst zijn intrede doen. Het pijnlijke besef van een niet te stoppen tijd.

Dus wat is nou een dag op een mensenleven? Elke dag is kostbaar. Elke dag is een juweel. Zelfs de slechtste dagen zijn gelukkig ook 24 uur. Want ook die dag is je gegeven! Dus hoe moeilijk het soms ook is, geniet van elke dag want het is er weer één uit het “leven”

De regenboogvlinder

Daar zit ik weer eens. In die oude versleten stoel. Een stoel die soms een klein wonder verricht. Die me rust geeft en waar verhalen ontstaan.

Al een week weet ik mijn draai niet te vinden. Ben ik niet mezelf. En vandaag kwam de genadeslag. Het zwaard wat al een tijdje boven ze hing is gevallen. Het oordeel is geveild. En wie verliest van het zwaard voelt zich verslagen. Zo was het in de middeleeuwen al, en zo is het nu ook.

Normaal gesproken weet ik mijn gevoelens wel uit te drukken. Niet direct maar op mijn eigen manier. De natuur is mijn steun. Elk blaadje, elke sneeuwvlok en elke zonnestraal geven mij de kracht en de mogelijkheid om elke tegenslag te relativeren.

Maar deze week was anders. Alles in de natuur sprak mijn gevoelens tegen. Waar in de natuur alles weer begint te leven viel in de realiteit langzaam alles uit elkaar. Al deed ze nog zo haar best, ik kon de schoonheid domweg niet zien.

De dagen werden langer en mijn gevoel steeds donkerder. En vandaag schoof het laatste stukje grond onder mijn voeten vandaan. Totale leegte werd mijn deel.

Een grote witte enveloppe bleek uiteindelijk het antwoord. Alsof het zo moest zijn werd deze mij via via overhandigd. De inhoud was in eerste instantie niks meer dan het pijnlijke besef dat ik niet droomde. Dat alles zich afspeelde in de keiharde realiteit. Maar nadat ik meerdere malen heb zitten staren naar de inhoud werd het me langzaam dragelijker gemaakt.

Wie mijn eerdere blogjes heeft gelezen weet wat ik bedoel met “mijn schilderij”. Het is de telkens veranderende natuur. Een natuur die niet veranderd omdat de natuur dat nou eenmaal doet. Nee, mijn natuur wordt geschilderd door een kleine meid. Eén die me telkens de schoonheid laat zien door met haar penselen de mooiste kleuren in te tekenen. Van het felste groen van een jonggeboren blad tot het diepste zwart van een oplichtende sterrenhemel.

Uit de enveloppe kwam eerst een kort briefje: “Zoals beloofd” en werd gevolgd door een schilderij. Niet een spreekwoordelijke maar gewoon één voor aan de muur. En waar ik dit nooit zo heb beleefd bracht dit schilderij mij dezelfde rust. De rust om na te denken. Om te beginnen met relativeren. Om deze harde realiteit ooit een plek te kunnen geven.

Het schilderij kwam zonder beschrijving. Geen A4-tje waarop de kunstenaar zet wat ze ermee heeft bedoeld of wat haar inspiratie was. En in de uren dat ik naar het schilderij heb kunnen staren ging mijn eigen fantasie weer met me op de loop. De kleuren hebben hun weg gevonden in de vormen. De vormen beschrijven een simpel tafereel. Een blauwe lucht, een witte wolk. Een felle zon. Een regenboog en een vlinder. Ineens zie ik hoe achter de wolken de zon weer schijnt. Hoe ik de regenboog kan bewandelen naar mijn dromen. En hoe een vlinder haar weg heeft gevonden in de blauwe lucht.

Het schilderij kwam zonder een naam.
Maar vanaf vandaag zijn zowel de maakster als het schilderij mijn “REGENBOOGVLINDER”

En de Fleurige kleuren geven weer wat warmte in mijn hart. En wanneer ik nu naar buiten kijk besef ik dat de natuur me nooit tegen wilde spreken. Ik wilde het alleen niet zien.

De tijd gaat door

Wanneer de nacht is gevallen en de wereld lijkt te slapen kruip ik in mijn oude vertrouwde en versleten stoel. Met de ene kat op schoot en de andere naast me in haar hangende mandje is de rust compleet. Mijn lief is al vertrokken naar droomland en ik, ik laat mijn gedachten weer eens de vrije loop.

Woorden en beelden spelen door mijn hoofd en langzaam vormen de beelden de mooiste plaatjes en de woorden zoeken hun plaats in de zin van dit alles.

Ik bedenk me hoe de nacht is begonnen om morgen weer plaats te maken voor een nieuwe dag. Het zwart zal weer verdwijnen als de zon weer opkomt aan de horizon. En al wordt het weer licht, niemand kan je garanderen dat de hemel blauw zal zijn en de zon non-stop zal schijnen. Regen, wind en koude kunnen de lichte dag vergrauwen. Maar toch is het nog steeds licht. En zo gaat de tijd steeds door.

Zo maakt ook nu de lente weer haar opwachting. Nadat de bomen hun bladeren hebben losgelaten en de sneeuw de wereld heeft bedekt onder een smetteloze witte deken komen de eerste knoppen weer aan de bomen. Snijdende gure wind en ijzige vrieskou maken hun plaats weer voor zonnige warme dagen. Waar ik het hele jaar door kan genieten van elk detail welke de natuur me laat zien weet ik ook dat menig mens weer verlangt naar de komende zomer. En is de lente voor hun het eerste teken om weer te ontwaken uit hun somberheid. En zo gaat de tijd steeds door.

Hoe zeer ik kan genieten van een flinke storm in de herfst, en van besneeuwde koude dagen in de winter, ook ik voel hoe de lente mij een ongekende kracht geeft. Hoe wonderlijk is het om te zien hoe de wereld langzaam opnieuw lijkt te gaan leven. Hoe het na een lange koude en gure tijd de kracht weer heeft gevonden en ontwaakt. En zelfs al regent het in de lente en onweert het soms in de zomer, toch laat de natuur mij zien dat ze weer krachtiger en mooier is dan het voorgaande jaar. En zo gaat de tijd steeds door.

En eens te meer leert de natuur mij te relatieveren wat er om me heen gebeurt. Zie ik hoe iemand die alles tegen lijkt te hebben ook steeds weer de kracht vindt om verder te gaan. En na elke donkere, koude periode komt voor haar de lente. Vindt ze weer de kracht om zoveel mogelijk te doen. Ook al is de dag niet altijd even zonnig en de zomer niet altijd even warm. En zoals mijn “schilderij van de natuur” steeds weer wordt ingekleurd, zo pakt ook zij haar kwasten weer in de hand en gaat de tijd steeds door.

Het zijn die krachten die ik niet kan en ook niet wil begrijpen. Ze bestaan en dat is voor mij genoeg. Genoeg om van te leren en genoeg om van te leven.

Achterover geleund zit ik hier. In de rust die niet alleen om me heen is. Nee, soms geeft het besef van tijd en kracht een ongekende rust welke diep in mij is genesteld. Als ik dan eventjes mijn ogen sluit draait de wereld langzaam door. Maar toch lijkt de tijd nu even stil te staan.