2012 De Balans

Dat was het dan: 2012.

Als ik de social media vandaag een beetje doorblader zijn de gevoelens gemengd. Tussen alle beste wensen voor 2013 door lees je hoe mensen het afgelopen jaar hebben beleefd. Van: "geef mij nog zo'n jaar" tot "blij dat we het jaar af kunnen sluiten"

En natuurlijk wens ook ik iedereen het beste voor het komende jaar. Maar ik besef ook dat een jaar lang is. En dat de balans pas aan het einde wordt opgemaakt. Het zijn de pieken en de dalen die de balans doen bewegen. En uiteindelijk laten doorslaan naar het definitieve oordeel over het jaar.

Voor mij was het afgelopen jaar een goede. En ook wij hebben onze tegenslagen wel gehad. Maar de zwangerschap, onze kleine trouwerij die we hebben mogen delen met de mensen die een vaste plek in ons hart hebben tot aan de geboorte van Bram. Mijn Knabbeltje die gevoelens bij me los heeft gemaakt waarvan ik het bestaan niet eens wist. Deze dingen laten mijn balans ruimschoots doorslaan naar de positieve kant. En daarmee was 2012 dus een zeer goed jaar.

Maar of 2012 nu goed was of niet. Na vandaag bestaan alleen de herinneringen. Het "gelukkig hebben we de foto's nog" idee. 2013 is begonnen en het zal nog even duren voor we de balans hiervan gaan opmaken. Hoe mooi je voornemens ook zijn en hoe mooi je doelen ook mogen zijn. De balans wordt ook bepaald door dingen die we helaas niet in de hand hebben. Hoe goed je ook op weg bent, de balans kan zomaar de verkeerde kant opslaan. En helaas ken ik genoeg mensen die daar over mee kunnen praten.

Dus dan gaan we maar genieten van elke dag. Genieten.... Het is zo makkelijk gezegd. En als je er goed over nadenkt is het ook heel makkelijk. Wie leert te kijken naar de kleine dingen, de korte momenten van geluk bij jezelf of bij een ander, die heeft iets om van te genieten.

Genieten.... Een woord dat je minimaal 100 keer per dag hoort wanneer je vader wordt. Elk gesprek eindigt met de zin: geniet er van!!! Goed bedoeld maar nu weet ik het wel. En dat ik van alles wil genieten is mij allang niet meer vreemd.

Mijn motto voor het komende jaar is: BELEVEN. Beleef elk moment. Laat geen moment aan je voorbijgaan om gelukkig te zijn.

Mijn wens voor jullie: Kijk even om je heen naar wat je hebt. Zoek het geluk hierin en hou het vast met heel je hart. En bouw het uit, deel het met anderen en beleef ook het geluk van die ander. Elk moment, elke dag en steeds opnieuw.
Stel je doelen en leef je droom. Zonder te vergeten waar je vandaan bent gekomen of waar je zou kunnen eindigen.

Mijn droom ligt nu boven te slapen en het zal even duren om deze droom te evenaren. Maar mijn doel is simpel. En elke keer als Bram me in mijn ogen kijkt stelt het me scherp en motiveert hij me dat doel te bereiken. Het doel is om elke dag met hem en mijn eee lief te beleven en de beste vader te zijn die ik kan!!

En of 2013 het afgelopen jaar kan overtreffen??? Die balans zal eind van het jaar worden opgemaakt en daar wil ik nu nog niet mee bezig zijn. Ik leef vandaag!!!!

Dus voor iedereen wens ik een goed begin van het jaar. We spreken elkaar in 2013.

Kerst-blog 2012

Ook dit jaar kan ik het niet nalaten om een Kerstblogje te plaatsen. Even onderuit in mijn oude versleten luie stoel, laptop op schoot en even stilstaan in een razende wereld.

Voor mezelf kan ik alleen maar zeggen dat 2012 een geweldig jaar is. Niet dat alles even goed is gegaan maar ik mag zeker niet klagen. Op 8 oktober ben ik getrouwd met de (voor mij) liefste vrouw van de wereld en 2 weken geleden is ons gezinnetje uitgebreid met onze zoon Bram. En ondanks dat de nachten korter zijn in een toch al drukke decembermaand kan ik mijn geluk niet op. Wat hou ik onvoorwaardelijk van mijn lieve kleine Knabbeltje.

De afgelopen dagen staat hier in huis de televisie op 101TV. 24 uur per dag wordt de actie van 3fm serious request uitgezonden. En dit jaar halen ze geld op om de baby-sterfte in de wereld tegen te gaan. En gezien de recente ontwikkelingen bij ons thuis is dit wel een erg aansprekend doel.

Voor de meeste mensen in Nederland is de Kerst iets om uitgebreid te vieren. De dagen worden gevuld met familie bezoek, lekker eten, cadeautjes en vooral gezelligheid. Op zo'n moment denk je niet aan het feit dat er elke 6 seconden ergens op de wereld een baby sterft. En dat hoeft ook niet. Tijdens de uitzendingen hoor je hartverscheurende verhalen van moeders hier uit Nederland die dankzij de goede zorgen een kind hebben gekregen. Een kind dat in vele andere uithoeken van de wereld geen kans zou hebben gehad.

Maar ook hoor je verhalen dat het helaas niet zo heeft mogen zijn. En dat zelfs onze gezondheidszorg tekort schoot. En wanneer het over kinderen gaat dan breekt er iets bij mij. Dat is altijd al zo geweest maar sinds 2 weken breekt het sneller en harder.

En hoe dicht staan deze verhalen bij jou?

Bij mij staat dit heel dicht bij me. Al op jonge leeftijd heb ik afscheid moeten nemen van een goede vriend. Ik was 10 en hij was 11. Jaren later heb ik moeten zien hoe mijn eigen zus haar dochter maar een paar maanden bij zich mocht houden. Een verlies welke je als moeder nooit te boven komt.

Tijd heelt alle wonden niet,
het scheelt misschien in tranen of wat een ander aan je ziet
maar tijd heelt alle wonden niet.

Bij Bram op de kamer hangt een schilderij. Een echte "Fleur"!!!!
Ik hoop dat ze zal waken over mijn kleine Knabbel. Tenminste als ze even tijd heeft. Want als ze al over iemand waken zal, dan natuurlijk haar zussen waarvan er één in 2013 wordt verwacht.

Nog geen half uur geleden lees ik op Facebook de zin: All I want for christmas is...... mijn gezinnetje weer compleet. Het keiharde besef dat de kerstdagen ook een keerzijde hebben.

Ik kan met dit blog de wereld niet verbeteren. Ik verricht geen wonderen door deze gezinnen het cadeau te geven waar ze zo innig naar verlangen.
Maar wat ik wel hoop is het volgende. Dat iedereen die dit leest, voordat ze aan het kerstdiner beginnen, eventjes de ogen sluit. Even een minuutje beseft dat een "complete" Kerst het echte wonder is. Even denkt aan die gezinnen die een lege stoel aan tafel hebben staan.

Geef daarna je kinderen, ouders, familie of vrienden die aan tafel zitten een welgemeende en liefdevolle knuffel. Voel en beleef de ware betekenis van Kerst. En vier daarna de dagen zoals je wilt. En GENIET!!!

Vanuit Borculo wens ik iedereen een paar mooie dagen toe.

Verloren tijd, gewonnen kracht.

De nacht is gevallen. Alles slaapt. Alles is stil.

De nacht volgt de dag die op haar beurt de vorige nacht heeft verdreven.
En zo gaan de dagen steeds voorbij.

Er zijn momenten dat de tijd voorbij lijkt te vliegen. Momenten van geluk lijken maar even te duren. Je probeert ze vast te houden maar dan ineens besef je dat ze uit je handen zijn gegleden. Alsof het een eeuwigheid geleden is gebeurt.

Vannacht probeer ik het te winnen van de tijd. Mijn gedachten dwalen af naar het moment. Ik hou haar vast en de tijd staat stil. Ik denk aan alles wat er de afgelopen tijd is gebeurt. Ik haal de eeuwigheid terug en geniet van de momenten die voorbij zijn gevlogen. Ik sta op de bergen en geniet van het uitzicht. Ik loop door de diepe dalen en zie hoe ook hier de bloemen kunnen bloeien.

Ik sluit mijn ogen en luister naar de stilte. Alles slaapt.
Dan hoor ik zachtjes hoe de klok de seconden weg tikt.
Eerst zachtjes, tik - tak. Dan steeds harder, TIK - TAK.

Hoe graag ik soms zou willen, de tijd wint het steeds maar weer.
Een seconde gaat voorbij, een minuut, een uur, een dag, een maand.
En dan is er vannacht alweer een jaar voorbij. En morgen weer een jaar erbij.

Al wil ik soms in het moment blijven, het gaat zo snel. Voor je het weet heeft de tijd je ingehaald dus geniet. Van elke seconde. Van alles om je heen. Er is zoveel moois om ons heen maar we vergeten soms om daar bij stil te staan. De tijd is niet te stoppen. Maar door intens te leven in het moment lukt het soms om de tijd te rekken voordat die verdwijnt in de eeuwigheid die achter ons ligt.

Verloren in de tijd die achter me ligt hebben ze me geleerd hoe ik vooruit kom. De lessen nemen mijn gemis niet weg. Maar ze maken me sterker dan ik was.

Een nieuw begin

Het is donker in Borculo. Met de laptop op schoot zit ik languit op de bank. Mijn lief is al vertrokken naar droomland. Thomas, de kat, heeft net een kwartier naast me gezeten in de hoop dat ik de laptop weg zou zetten zodat hij op schoot kon liggen. Uiteindelijk heeft hij de moed opgegeven en is naast me op de bank tegen mijn been aan gaan liggen.

Mijn gedachten dwalen af. Er is geen rede of oorzaak voor maar ineens begeef ik mij op een vertrouwde plek. De vlakte geeft mijn gedachten de ruimte om te spelen. De bomen aan de rand geven me het gevoel dat ik de top bereiken kan. De wind neemt mijn zorgen mee en de zon of de regen maken het plaatje compleet.

Het is nog geen jaar geleden dat de mooiste boom uit dit landschap verdween. Een boom die me hielp om gedachten te ordenen. Om het soms oneerlijke in het leven een plek te kunnen geven. Helaas won de oneerlijkheid en daarmee is de boom verdwenen. Ze was niet meer nodig in mijn beleving. Ze had haar werk gedaan en verdween uit het landschap welk mij zo lief is.

Maar ondanks dat haar werk is gedaan, het gemis is er niet minder om. Regelmatig dwaal ik af naar de tijd dat ik die boom zo nodig had. Met pijn in mijn hart nam ik afscheid op een dag die ik nooit meer zal vergeten. Die dag werd de bladzijde omgeslagen en begon er een nieuw hoofdstuk. Ik zie de gouden zonnestraal nog steeds stralen op de plek waar ze ooit in volle bloei haar kracht had laten zien.

Nu ben ik dus terug op deze magische plek. Ik hoor de vogels en blijf zo stil mogelijk staan. Over het veld rent een konijn om snel beschutting te zoeken. Hetgeen mij duidelijk maakt dat ik al teveel geluid heb gemaakt en het geen zin heeft om te hopen om meer dieren te zien.

Wanneer ik wandel over het veld kom ik bij de plek waar de gouden zonnestraal de aarde raakte. De plek waar zij nog geen jaar geleden stond. Ik hou stil en kijk om me heen. Deze plek verrast me telkens door mijn gevoel te versterken of te temperen. En dan valt plots mij oog op weer zo’n magisch moment. Op slechts een paar passen van de plek waar ooit zo’n krachtige boom stond steekt een klein stammetje de grond uit. Nog geen 10 cm hoog en met slechts een paar blaadjes groeit een nieuwe boom. Een nieuw hoofdstuk dient zich aan bij het besef van dit nieuwe leven.

Nadat ik enige tijd heb staan genieten van 3 groene blaadjes op een stokje loop ik verder. Ik bedenk me dat de lege plek die nog geen jaar geleden ontstond niet gevuld kan worden. Maar dat er genoeg nieuws in de buurt is om van te genieten. Dit nieuwe wondertje dat ontstaat zal ik koesteren. Ik zal het verzorgen met alles wat ik heb. Ik zal het beschermen zolang het mijn bescherming nodig heeft. En ik zal het laten groeien tot een boom die in alle kracht de schoonheid van dit leven laat zien.

Genoeg gezien, genoeg te zien...

Het is alweer even geleden dat ik besloot om de laptop op schoot te nemen en een leeg word documentje opende. Om vervolgens mijn vingers over de toetsen te laten gaan om mijn gedachten weer even te ordenen.

Of het nodig is? Nee, niet zo nodig als dat het in het verleden wel eens is geweest. Dat mijn hoofd op klappen leek te staan en ik niet meer wist waar ik het zoeken moest. Maar de tijd staat niet stil. En dat betekend dat er weer genoeg dingen om me heen gebeurd zijn. Leuke dingen zoals het weerzien van oude vrienden. 22 jaar bijpraten alsof je elkaar de week ervoor nog hebt gezien.

Maar door de maanden heen lees je hoe mensen worstelen met zichzelf en de wereld. Die ooit zo vertrouwd was maar nu zo anders is. Hoor je dat iemand, die een onbezorgd leventje zou moeten hebben, zoveel zorgen heeft. Gebeuren er weer eens dingen die je zo anders had gepland. En nu is dan even het moment dat ik dat witte scherm vol tik. Even stil sta, denk en daarmee orde schep in mijn hoofd. Ik heb gewoon weer even “genoeg gezien”

“Second star to the right and straight on till morning”
Een simpele zin uit Disney’s Peter Pan. Een zin die altijd in mijn hoofd zit. Een simpele routebeschrijving naar “Neverland” waar alles bestaat uit fantasie. Waar je niet volwassen hoeft te worden. Leven in een land van kinderlijke onschuld. Volgens de film zijn er maar 3 dingen nodig om daar te komen. Ik ken de weg, heb aan “happy thoughts” geen gebrek, maar waar vind ik toch die “Fairy Dust”???

Gelukkig heb ik zo mijn eigen manier om te ontsnappen uit deze wereld en te verdwalen in een droom. Eén waar alles goed is. Mijn eigen “Neverland”
Wie wil mag met me meedromen, dan wacht ik even op het randje van mijn dromen en dan neem ik je mee. Maar vannacht droom ik even alleen.

De mist hangt boven de velden. Gevangen door de bomen die eromheen staan wordt ze langzaam verdrongen door de nog zwakke ochtendzon. Ik wandel langs de velden en geniet van dit schilderachtige tafereel.
Dan hoor ik plots een vrolijk gegiechel achter me. Zonder om te kijken weet ik wie daar aankomt. Die lach herken ik uit duizenden. Het is de lach van een jong meisje die vaker in mijn dromen verschijnt. Een meisje die de antwoorden kent op al mijn vragen maar die ze me nooit prijs geeft. Zonder om te kijken stop ik en sluit mijn ogen. Ik voel hoe haar hand in de mijne glijd en een gevoel van verlichting stroomt door mijn lichaam. Het zware gevoel wat ik met me meedroeg verdwijnt net zo langzaam als de mist verdwijnt wanneer ze wordt aangeraakt door de zonnestralen.

Wanneer het zware gevoel compleet verdwenen is open ik mijn ogen. Aan de hand van het meisje zweef ik nu boven de velden. Ik zie hoe het eerste vee, na een lange winter op stal, weer rondloopt en geniet van het jonge voorjaarsgras. Boven de bomen kijk ik naar beneden. Ik kan door de takken heen de grond nog zien. Zo anders is dat wanneer de bladeren volgroeit zijn. Dan is de grond niet meer te zien en kijk je uit over een groene deken die over het bos heen valt. Maar ondanks dat de lente nog maar net begonnen is zie je al hoe een lichte groene gloed op de takken verschijnt. Afgewisseld met roze bloesem krijgt mijn schilderij weer langzaam een vrolijke uitstraling.

Langzaam zweven we verder omhoog. De zon lijkt warmer te worden naarmate we stijgen. Of is het slechts het warme gevoel welke ik krijg bij het aanblik van zoveel moois. Hoger en hoger. De wereld, waar zoveel is gebeurd, lijkt hier zo klein en onbelangrijk. Hoger. Nog even en dan moeten we wel zo hoog zijn dat ik de hemel aan kan raken. Maar dan dalen we weer langzaam. Zo hoog neemt het meisje mij niet mee. Want ik krijg de antwoorden nog niet. Zo is het nou eenmaal en dat accepteer ik dan ook. Al zou je toch eens een keer….. Maar nee, dat hoort niet.

Langs een heldere regenboog dalen we weer af naar een plek die ik uit duizenden ken. Het is mijn plekkie. Mijn open heideveld in het midden van het bos. Als met het fijnste penseel zijn de kleuren van het voorjaar ingeschilderd. Dan landen we naast een boom die in het open veld staat. Ik heb de boom al duizenden keren bekeken maar zelden zag de bloesem er zo perfect uit. Een ware kunstenares is hier bezig geweest. Ik weet wie het was en ik kijk ademloos naar de perfectie. En dan lijkt de bloesem ineens tot leven te komen. Uit de bloesem komt plots een vlinder die, meegevoerd door de wind, langzaam uit mijn zicht verdwijnt.

Door al het moois om me heen is het me niet opgevallen dat mijn hand weer is losgelaten. Vluchtig kijk ik om me heen, maar het meisje is uit het zicht verdwenen. Nog even hoor ik een lief en zacht gegiechel tussen de bomen vandaan komen. En vlak voordat de vlinder helemaal is verdwenen zet ze nog een laatste roze veeg op mijn levend schilderij.

Ik sluit mijn ogen en besef dat mijn droom ten einde loopt. Dat het weer tijd is om te ontwaken en de wereld weer vol goede moed in te stappen. Slechts één gedachte vult nu nog mijn hoofd.
Er is nog steeds genoeg te zien……..