Voor het derde jaar op rij zit ik hier weer. De afgelopen 2 jaar heb ik een op mijn hyves een kerstblog geplaatst en alsof het voor mij bij de traditie gaat horen, hier is hij dan weer:
EN TOEN KWAM DE KERST deel III
En ja, daar zit ik dan weer. Op die oude versleten stoel in de hoek van de kamer. Voeten omhoog, laptop op schoot. De kamer wordt rond deze tijd weer verlicht door de diverse kerstlampjes. Een kleine kerstboom siert het midden van de kamer. En omdat het boompje klein is zijn ook de slingers en de ballen van een wat kleiner formaat. Op één bal na dan, want wat is een kerstboom in dit huis zonder mijn “Knabbel en Babbel kerstbal”?
En naast al deze versiering staat het belangrijkste dit jaar opgesteld in de nieuwe kast. De kerststal!
Niet een supermoderne stal. Geen onbeschadigde beeldjes. Nee, bij mij staat een stuk gevoel in de kast. Een stal die al jaren in de familie zit. Een stal die menigeen allang vervangen zou hebben. Maar ik niet. Ik zet hem elk jaar weer neer. Elk beeldje zorgvuldig geplaatst op zijn eigen plek. En met elk beeldje zet ik een stukje kerstgevoel neer. Een stukje besef. Een stukje waarde.
En dan staan ze allemaal, op één na. Het laatste beeldje zet ik eigenlijk nooit zelf neer. Ook dit is een traditie die door de jaren is ontstaan. Want het kindje Jezus laat ik altijd neerzetten door iemand die me lief is. En daarom mocht mijn lief ook dit jaar weer het laatste en het mooiste stukje gevoel neerzetten in de stal.
De kamer is er klaar voor, en ook ik kom langzaam in de stemming. Al weet ik dat de komende dagen me nog niet de rust zullen bieden die ik graag zal hebben. Werken in een supermarkt op de dagen voor kerst zullen alles behalve rustig zijn. Nog 4 dagen omgeven door gestreste mensen die alles perfect willen regelen voor de kerstdiners. Mensen die niet tegen de drukte kunnen en toch aansluiten in de lange rijen bij de kassa. Klagende over van alles en nog wat. Mensen, waar hebben we het over. Kerstverlichting, een duur stukje vlees liggende op je mooiste servies en proberen niet te morsen op dat dure tafelkleed. BIJZAKEN.
Uiteindelijk moet kerst toch gaan om delen? Het delen van de liefde, delen van gezelschap, van vreugde en verdriet. Delen van eten, of dat nou een ossenhaastournedos is of een simpele gehaktbal.
Misschien denk ik wel teveel na over sommige dingen om simpel met vrienden en familie aan een tafel te gaan zitten omdat het gewoon kerst is. Denk ik in de dagen voor en tijdens de kerst aan de mensen die niet het geluk hebben wat ik heb.
Want hoe viert iemand de kerst die in het afgelopen jaar de meest dierbare in haar leven is verloren? Onverwacht alleen, en dan komt de kerst. Natuurlijk zal ze de kerst wel doorkomen, alleen of opgevangen door de mensen die al het hele jaar voor haar klaarstaan. Maar toch, in je hart weet en voel je dat dit niet de kerst is die ze zichzelf had toegewenst.
Het houdt me bezig en ik weet dat ik ergens voor of tijdens de kerst stilletjes een traan zal laten. Ondanks dat ik mijn geloof vooral in mijn hoofd en op mijn eigen manier beleef zit ik, traditiegetrouw, op kerstavond weer in de kerk. In een moment van stilte sluit ik dan mijn ogen en gaan mijn gebeden naar hen uit die het afgelopen jaar hebben verloren. Naar hen waarvan ik weet dat ze nog een zware tijd voor de boeg hebben. En deze gebeden, dit besef op kerstavond geeft voor mij het enige kerstgevoel waarvan ik weet dat het puur en onvervalst is. Dan kan de kerst voor mij echt beginnen.
Vandaag heb ik nog even de rust gezocht. Glijdende over besneeuwde wegen ben ik samen met een vriendin en Monica naar het bos gegaan. Mijn bos op zoek naar mijn plekje. Gehuld onder een witte deken met een mysterieuze mist tussen de bomen heb ik weer genoten van hoe mooi de wereld is. Ineens versnel ik mijn pas, loop even weg bij de twee dames die mij vergezellen. Even snel om een paar tellen alleen te kunnen staan op mijn plekje. Eenmaal daar kijk ik naar de boom die al enige tijd een belangrijk verhaal met zich meedraagt. En zelfs nu haar takken alle kracht nodig hebben om de sneeuw te kunnen dragen blijft ze van een ongekende schoonheid. Langzaam voel ik hoe een enkele traan over mijn wang stroomt en ik weet weer dat dit echt mijn paradijs is. Hier komen alle verhalen op zijn plaats, hier maak ik mijn keuzes en denk ik na, hier vind ik mijn rust. Hier hangt iets magisch wat me telkens weer weet te ontroeren.
Opgeladen en klaar voor de komende drukke dagen tik ik nu dit blogje. Wens ik iedereen alvast de mooiste kerst die ze zich kunnen wensen. En vraag ik aan iedereen om even na te denken. Wanneer je in de winkel staat in de drukte, blijf dan lachen. Erger je niet aan de kleine dingen in deze tijd, maar denk eens aan hen die echt wat verloren hebben, die rede hebben tot klagen. Luister naar ze en verlicht hun pijn. Want dat is waar het deze dagen om zou moeten gaan. Mijn kerstwens is dan ook dat niemand dit vergeet. Een wens die helaas nooit helemaal werkelijkheid zal worden. Maar ik begin bij mezelf………
21-12-2010
03-12-2010
Dromen, durven, delen
Langzaam zet ik mijn ene voet voor de andere en komt mijn bestemming dichterbij. Voor me loopt een kronkelend pad tussen bomen en bosjes door. Een lichte sneeuwval heeft alles bedekt met een zachte witte deken. Een rode gloed geeft het hele tafereel een mooie mysterieuze sfeer. En met de ondergaande zon in mijn rug loop ik door. Ik geniet, ik denk, ik neurie en ik loop.
Stukje bij beetje klimt het pad omhoog en terwijl ik meeklim met het pad hoor ik geritsel in de bosjes naast mij. Even stop ik en kijk aandachtig naar de plaats waar het geluid vandaan kwam. Nog net zie ik hoe een eekhoorntje tussen de takjes doorspringt en verdwijnt in een holte van een stevige boom. Hij heeft zijn plekje voor de nacht gevonden en ik besluit hetzelfde te doen.
Op een steenworp afstand bevindt zich mijn bestemming. Een blokhut die zich een kleine honderd meter onder de top van de berg bevindt. Eenmaal aangekomen ontsteek ik de haard en schenk me wat te drinken in. Met de warme beker thee in mijn handen kijk ik door het raam en zie hoe de zon nu echt verdwijnt achter de bergen aan de horizon.
Dan nestel ik mij op een heerlijke luie stoel vlak bij de haard. Ik sluit mijn ogen voor een ogenblik en luister. De warme vlammen in de haard laten het hout knetteren. En verder is het stil. Een golf van rust valt over me heen en ik weet dat ik daar ben waar ik mij het beste voel.
Uiteindelijk stap ik op uit de stoel en loop weer naar het raam. Hoe laat het is weet ik niet. Elk besef van tijd is verdwenen. Even niet leven op de klok. Geen haast, geen moeten en geen sleur. Ik staar naar de miljoenen sterren die zich aan de hemel bevinden. Elk heeft zijn eigen plaats in de eindeloze leegte en hebben ze zich georganiseerd in de ogenschijnlijke chaos. Het is een koude nacht.
Ik pak een deken en besluit om te gaan slapen. Om de nacht goed door te komen leg ik nog een extra groot stuk hout in de haard zodat deze nog een paar uurtjes warmte zal geven.
Wanneer ik ontwaak is de ochtend al weer in volle gang. De zon staat alweer hoog in de lucht op de plek waar eerst de sterren stonden. De wolken hangen tussen de bergen in het dal. Ik pak een kop koffie en maak een ontbijtje klaar. De haard smeult nog een beetje na en geeft zijn laatste beetje warmte.
Nadat ik mijn spullen weer heb gepakt bedenk ik me nog even hoe gelukkig ik ben. Met de wolken in het dal en de rust en stilte om me heen waan ik me veilig. Voor mijn gevoel kan de hemel niet dichterbij me zijn dan hier.
Ik stap naar buiten en trek de deur achter me dicht. Ik volg het kronkelende pad door de bossen weer naar beneden. Waar het pad heen gaat en waar ik de volgende avond terecht kom weet ik nog niet. Want op het moment dat het pad de wolken in gaat en ik niet meer kan zien of de volgende bocht naar links of rechts gaat. Op dat moment ontwaak ik uit mijn droom en gaat de dag beginnen.
Wat kan ik nog zeggen na een dergelijk verhaal? Ik ben nou eenmaal een dromer. Elke nacht een nieuwe reis. Een andere bestemming maar altijd met hetzelfde doel. Het vinden van de rust en de vrede. Op een plek waar je weet dat alles goed is.
En nee, ik leef niet in mijn dromen. Ook ik leef, net als iedereen in een wereld die hard is. Waar geweld het nieuws beheerst. Waar tijd een essentieel onderdeel is van je dag. Plannen hoe laat en hoe lang. Hoe snel en het moet af. Een wereld waar je zo gezond mogelijk moet leven omdat er anders allerlei ziektes op je loeren. Ziektes die uiteindelijk met een onterechte willekeur om zich heen slaan. En zo hard dat je alle kracht nodig zal hebben om terug te slaan.
Ik ben me bewust van de wereld waar ik op leef en zal hem nooit ontkennen. Maar ’s avonds, wanneer ik op het randje van mij dromen balanceer verheug ik me er weer op om de wereld te ontvluchten en een pad te bewandelen naar mijn onbezorgde wereldje.
Enige tijd geleden werd bekend dat het nieuwe album van Marco Borsato er aankwam. De titel: DROMEN, DURVEN, DELEN. Een titel die me al aansprak nog voor ik ook maar één nummer had gehoord. Het stukje dromen heb ik al gehad. Dan is er het stukje durven. Iets wat ik wel eens meer mag doen. Durven nee te zeggen. Durven om even voor mezelf te kiezen. Niet uit egoïsme maar om me op te laden. Durven om me op zijn tijd los te rukken uit de dagelijkse sleur waar ik, zoals menigeen wel weet, zo’n hekel aan heb. Ja, durven doe ik wel. Maar het mag wel eens wat vaker.
En tot slot het stukje delen. Iets waarvan ik niet weet of ik het genoeg doe. Het delen van liefde, geluk en verdriet. Het wordt altijd makkelijk gezegd en ook het belang ervan is meer dan eens beschreven. Of ik genoeg deel is niet aan mij om te zeggen. Ik kan alleen mijn best maar doen en het is aan een ander om te voelen of dat genoeg is. En bij iedereen zal de conclusie anders zijn.
Wat ik wel kan delen zijn mijn dromen. In woord staat er hierboven één beschreven. Maar als je wilt, wacht dan op het randje van je dromen. In mijn droom pik ik je wel op en neem ik je mee. Mee om mee te genieten van de plekjes waar ik mijn rust kan vinden. En wie weet deel jij je droom met mij en neem je me mee in jouw droom.
Stukje bij beetje klimt het pad omhoog en terwijl ik meeklim met het pad hoor ik geritsel in de bosjes naast mij. Even stop ik en kijk aandachtig naar de plaats waar het geluid vandaan kwam. Nog net zie ik hoe een eekhoorntje tussen de takjes doorspringt en verdwijnt in een holte van een stevige boom. Hij heeft zijn plekje voor de nacht gevonden en ik besluit hetzelfde te doen.
Op een steenworp afstand bevindt zich mijn bestemming. Een blokhut die zich een kleine honderd meter onder de top van de berg bevindt. Eenmaal aangekomen ontsteek ik de haard en schenk me wat te drinken in. Met de warme beker thee in mijn handen kijk ik door het raam en zie hoe de zon nu echt verdwijnt achter de bergen aan de horizon.
Dan nestel ik mij op een heerlijke luie stoel vlak bij de haard. Ik sluit mijn ogen voor een ogenblik en luister. De warme vlammen in de haard laten het hout knetteren. En verder is het stil. Een golf van rust valt over me heen en ik weet dat ik daar ben waar ik mij het beste voel.
Uiteindelijk stap ik op uit de stoel en loop weer naar het raam. Hoe laat het is weet ik niet. Elk besef van tijd is verdwenen. Even niet leven op de klok. Geen haast, geen moeten en geen sleur. Ik staar naar de miljoenen sterren die zich aan de hemel bevinden. Elk heeft zijn eigen plaats in de eindeloze leegte en hebben ze zich georganiseerd in de ogenschijnlijke chaos. Het is een koude nacht.
Ik pak een deken en besluit om te gaan slapen. Om de nacht goed door te komen leg ik nog een extra groot stuk hout in de haard zodat deze nog een paar uurtjes warmte zal geven.
Wanneer ik ontwaak is de ochtend al weer in volle gang. De zon staat alweer hoog in de lucht op de plek waar eerst de sterren stonden. De wolken hangen tussen de bergen in het dal. Ik pak een kop koffie en maak een ontbijtje klaar. De haard smeult nog een beetje na en geeft zijn laatste beetje warmte.
Nadat ik mijn spullen weer heb gepakt bedenk ik me nog even hoe gelukkig ik ben. Met de wolken in het dal en de rust en stilte om me heen waan ik me veilig. Voor mijn gevoel kan de hemel niet dichterbij me zijn dan hier.
Ik stap naar buiten en trek de deur achter me dicht. Ik volg het kronkelende pad door de bossen weer naar beneden. Waar het pad heen gaat en waar ik de volgende avond terecht kom weet ik nog niet. Want op het moment dat het pad de wolken in gaat en ik niet meer kan zien of de volgende bocht naar links of rechts gaat. Op dat moment ontwaak ik uit mijn droom en gaat de dag beginnen.
Wat kan ik nog zeggen na een dergelijk verhaal? Ik ben nou eenmaal een dromer. Elke nacht een nieuwe reis. Een andere bestemming maar altijd met hetzelfde doel. Het vinden van de rust en de vrede. Op een plek waar je weet dat alles goed is.
En nee, ik leef niet in mijn dromen. Ook ik leef, net als iedereen in een wereld die hard is. Waar geweld het nieuws beheerst. Waar tijd een essentieel onderdeel is van je dag. Plannen hoe laat en hoe lang. Hoe snel en het moet af. Een wereld waar je zo gezond mogelijk moet leven omdat er anders allerlei ziektes op je loeren. Ziektes die uiteindelijk met een onterechte willekeur om zich heen slaan. En zo hard dat je alle kracht nodig zal hebben om terug te slaan.
Ik ben me bewust van de wereld waar ik op leef en zal hem nooit ontkennen. Maar ’s avonds, wanneer ik op het randje van mij dromen balanceer verheug ik me er weer op om de wereld te ontvluchten en een pad te bewandelen naar mijn onbezorgde wereldje.
Enige tijd geleden werd bekend dat het nieuwe album van Marco Borsato er aankwam. De titel: DROMEN, DURVEN, DELEN. Een titel die me al aansprak nog voor ik ook maar één nummer had gehoord. Het stukje dromen heb ik al gehad. Dan is er het stukje durven. Iets wat ik wel eens meer mag doen. Durven nee te zeggen. Durven om even voor mezelf te kiezen. Niet uit egoïsme maar om me op te laden. Durven om me op zijn tijd los te rukken uit de dagelijkse sleur waar ik, zoals menigeen wel weet, zo’n hekel aan heb. Ja, durven doe ik wel. Maar het mag wel eens wat vaker.
En tot slot het stukje delen. Iets waarvan ik niet weet of ik het genoeg doe. Het delen van liefde, geluk en verdriet. Het wordt altijd makkelijk gezegd en ook het belang ervan is meer dan eens beschreven. Of ik genoeg deel is niet aan mij om te zeggen. Ik kan alleen mijn best maar doen en het is aan een ander om te voelen of dat genoeg is. En bij iedereen zal de conclusie anders zijn.
Wat ik wel kan delen zijn mijn dromen. In woord staat er hierboven één beschreven. Maar als je wilt, wacht dan op het randje van je dromen. In mijn droom pik ik je wel op en neem ik je mee. Mee om mee te genieten van de plekjes waar ik mijn rust kan vinden. En wie weet deel jij je droom met mij en neem je me mee in jouw droom.
30-10-2010
Slechts een gedachte.
Zie mij nou zitten. Middernacht. In die ene stoel die net echt meer past bij de rest van het meubilair. Maar het is mijn stoel. Een deken verbergt de slijtage in de zitting. Mijn voeten geparkeerd op het bijhorende voetbankje. Laptop op schoot en verzonken in gedachten.
Het is stil in en om het huis. Alles slaapt en alles lijkt zo vredig. Al ben ik graag onder de mensen en praat ik graag. Vind ik het heerlijk om samen met mijn lief op de bank te zitten. Toch is dit voor mij een heerlijk moment. Alle druk verdwenen en alle gekte is in rust. Tussen de lamellen door staar ik naar een eenzame ster in de lucht en ik laat mijn gedachten spelen.
Gedachten. Iedereen die heeft gedachten. En elke gedachten is een mysterie. Gedachten zijn voor jezelf. En alleen jij bepaald wat je van die gedachten vrij wilt geven aan een ander.
Lopend over straat kijk ik naar de mensen. Gezichten om me heen vertellen elk een ander verhaal. Een kind rent lachend tussen de mensen door. Een man staart in de leegte die er niet is en een dame glimlacht als de wind haar wangen aait. Ik probeer te raden wat ze denken. Waarom lacht het kind en waarom zit de man te staren? En hoe ontstaat een glimlach bij een vrouw die alleen over straat heen loopt? Hoe zeer ik ook mijn best doe, nooit zal ik het antwoord weten. Als je de kans zou krijgen kon je deze mensen eens goed in de ogen kijken. En zelfs dan geven ze slechts een tipje van de sluier.
Met een glimlach op mijn gezicht loop ik verder en vraag me af of er iemand op straat loopt die zich afvraagt wat ik op dat moment denk.
En zo verzink ik nog even in mijn gedachten. Zittend in mijn heerlijk foute stoel genietende van de stilte om me heen. Alleen met mijn gedachten.
Soms veroordelen we mensen op één uitspraak of een verwijtende blik. Doen we ze af als arrogant of chagrijnig. Maar mogen we dat wel doen als we de verhalen van deze mensen niet kennen? Als we slechts kunnen raden naar hun gedachten? Als we niet weten waar we over praten. Waarom maakt de onwetendheid het leven soms zo ingewikkeld?
Of dit blog de waarheid verteld? We kunnen er alleen maar naar raden, want dit hele blog berust slechts op een gedachten.
Het is stil in en om het huis. Alles slaapt en alles lijkt zo vredig. Al ben ik graag onder de mensen en praat ik graag. Vind ik het heerlijk om samen met mijn lief op de bank te zitten. Toch is dit voor mij een heerlijk moment. Alle druk verdwenen en alle gekte is in rust. Tussen de lamellen door staar ik naar een eenzame ster in de lucht en ik laat mijn gedachten spelen.
Gedachten. Iedereen die heeft gedachten. En elke gedachten is een mysterie. Gedachten zijn voor jezelf. En alleen jij bepaald wat je van die gedachten vrij wilt geven aan een ander.
Lopend over straat kijk ik naar de mensen. Gezichten om me heen vertellen elk een ander verhaal. Een kind rent lachend tussen de mensen door. Een man staart in de leegte die er niet is en een dame glimlacht als de wind haar wangen aait. Ik probeer te raden wat ze denken. Waarom lacht het kind en waarom zit de man te staren? En hoe ontstaat een glimlach bij een vrouw die alleen over straat heen loopt? Hoe zeer ik ook mijn best doe, nooit zal ik het antwoord weten. Als je de kans zou krijgen kon je deze mensen eens goed in de ogen kijken. En zelfs dan geven ze slechts een tipje van de sluier.
Met een glimlach op mijn gezicht loop ik verder en vraag me af of er iemand op straat loopt die zich afvraagt wat ik op dat moment denk.
En zo verzink ik nog even in mijn gedachten. Zittend in mijn heerlijk foute stoel genietende van de stilte om me heen. Alleen met mijn gedachten.
Soms veroordelen we mensen op één uitspraak of een verwijtende blik. Doen we ze af als arrogant of chagrijnig. Maar mogen we dat wel doen als we de verhalen van deze mensen niet kennen? Als we slechts kunnen raden naar hun gedachten? Als we niet weten waar we over praten. Waarom maakt de onwetendheid het leven soms zo ingewikkeld?
Of dit blog de waarheid verteld? We kunnen er alleen maar naar raden, want dit hele blog berust slechts op een gedachten.
11-09-2010
Over leven
Een kat sluipt door de weide. Nauwelijks zichtbaar tussen het hoge gras loert hij naar zijn prooi. Niks lijkt hem te kunnen storen. Maar de schijn bedriegt. Bij het minste of geringste spits hij zijn oren, kijkt op en verdwijnt. Zijn prooi ontspringt de dans en hij ook. Overleven.
Er staat een boom op de heide. Krachtig als ze is stelt ze haar bladeren tentoon. Het ene blad nog groener dan de andere. Onlangs heeft de storm genadeloos toegeslagen en een tak brak af. Maar dat zal haar niet stoppen. Haar wortels graven dieper en dieper. Zoekende naar de kracht om de wond te helen. En ondanks de wond zijn haar bladeren groener en mooier dan ooit tevoren. Overleven.
Een jongen speelt in het bos. Samen met zijn vrienden geniet hij van het leven. Ze hebben de grootste lol en je weet dat ze kattenkwaad uit gaan halen. Het is te lezen in hun ogen. Zijn petje staat ontdeugend op zijn hoofd maar dat is niet de rede dat hij hem draagt. Wie hem kent, die weet wel beter, maar hij laat het niet zien. Overleven.
Een man en een vrouw staan hand in hand langs de weg. Ze lijken gelukkig en je voelt de liefde. Maar wie lang genoeg naast ze staat voelt ook de angst en het verdriet. Ze geven niet toe aan zelfmedelijden. Samen kijken ze naar hun dochters. Eén is zichtbaar door het leven aangeraakt. Maar ook de ander heeft al lessen geleerd die menig persoon nooit zal hoeven leren. En toch wordt er gelachen en genoten. Ze fietsen rondjes en al is de weg nog zo lang, ze trappen door. Bij hun staat “winnen” voor in het woordenboek, en “opgeven” is in hun versie doorgekrast. Overleven.
Ik ken ze allemaal, de kat, de boom, de jongen en het gezin.
Ik was het minste of geringste en zag hoe de prooi uit de klauwen bleef van de kat. Ik gaf de kat te eten.
Ik ben die jongen die stil aan de rand van het bos zit en uitkijkt over de heide. Ik zie de boom en ben erbij als ze haar bladeren tentoonstelt. Opdat ze daar niet voor niks staat. Ik lees haar verhaal in mijn hoofd.
Ik was één van de vrienden. Ook ik had lol en zin in kattenkwaad. Ik kende de redenen maar liet me er nooit door leiden. Ik heb het wel gezien, maar niet zo kunnen ervaren. Dat besef ik nu.
En nu sta ik langs de weg. Ik voel de liefde en herken de angst en het verdriet. Ik voel niet wat de man en vrouw voelen en toch voel ik de pijn en onmacht. Kijkend naar de twee meiden komt een energie naar boven. Een onbekende kracht en een positieve uitstraling voeden de hoop.
Nu zie ik wat ik toen niet heb ervaren. En daar leer ik dan nu mijn lessen uit. Als ik mijn ogen sluit hoop ik even dat ik weer 10 ben. Om even zorgeloos naar de wereld te kunnen kijken. Maar die tijd is vervlogen en in mijn hoofd proberen de gebeurtenissen hun plek te vinden.
Dan tik ik mijn hoofd weer leeg en laat de koele wind de laatste vragen met zich meenemen. Want net als de kat, de boom, de jongen en het gezin kan ik overleven.
Er staat een boom op de heide. Krachtig als ze is stelt ze haar bladeren tentoon. Het ene blad nog groener dan de andere. Onlangs heeft de storm genadeloos toegeslagen en een tak brak af. Maar dat zal haar niet stoppen. Haar wortels graven dieper en dieper. Zoekende naar de kracht om de wond te helen. En ondanks de wond zijn haar bladeren groener en mooier dan ooit tevoren. Overleven.
Een jongen speelt in het bos. Samen met zijn vrienden geniet hij van het leven. Ze hebben de grootste lol en je weet dat ze kattenkwaad uit gaan halen. Het is te lezen in hun ogen. Zijn petje staat ontdeugend op zijn hoofd maar dat is niet de rede dat hij hem draagt. Wie hem kent, die weet wel beter, maar hij laat het niet zien. Overleven.
Een man en een vrouw staan hand in hand langs de weg. Ze lijken gelukkig en je voelt de liefde. Maar wie lang genoeg naast ze staat voelt ook de angst en het verdriet. Ze geven niet toe aan zelfmedelijden. Samen kijken ze naar hun dochters. Eén is zichtbaar door het leven aangeraakt. Maar ook de ander heeft al lessen geleerd die menig persoon nooit zal hoeven leren. En toch wordt er gelachen en genoten. Ze fietsen rondjes en al is de weg nog zo lang, ze trappen door. Bij hun staat “winnen” voor in het woordenboek, en “opgeven” is in hun versie doorgekrast. Overleven.
Ik ken ze allemaal, de kat, de boom, de jongen en het gezin.
Ik was het minste of geringste en zag hoe de prooi uit de klauwen bleef van de kat. Ik gaf de kat te eten.
Ik ben die jongen die stil aan de rand van het bos zit en uitkijkt over de heide. Ik zie de boom en ben erbij als ze haar bladeren tentoonstelt. Opdat ze daar niet voor niks staat. Ik lees haar verhaal in mijn hoofd.
Ik was één van de vrienden. Ook ik had lol en zin in kattenkwaad. Ik kende de redenen maar liet me er nooit door leiden. Ik heb het wel gezien, maar niet zo kunnen ervaren. Dat besef ik nu.
En nu sta ik langs de weg. Ik voel de liefde en herken de angst en het verdriet. Ik voel niet wat de man en vrouw voelen en toch voel ik de pijn en onmacht. Kijkend naar de twee meiden komt een energie naar boven. Een onbekende kracht en een positieve uitstraling voeden de hoop.
Nu zie ik wat ik toen niet heb ervaren. En daar leer ik dan nu mijn lessen uit. Als ik mijn ogen sluit hoop ik even dat ik weer 10 ben. Om even zorgeloos naar de wereld te kunnen kijken. Maar die tijd is vervlogen en in mijn hoofd proberen de gebeurtenissen hun plek te vinden.
Dan tik ik mijn hoofd weer leeg en laat de koele wind de laatste vragen met zich meenemen. Want net als de kat, de boom, de jongen en het gezin kan ik overleven.
26-08-2010
I Still Cry.....
Hey meissie,
Daar zitten we dan weer. Op de rand van mijn dromen. Alweer een jaar verder. En weer eens een jaar die me meer vragen heeft gebracht dan antwoorden. Inmiddels ben ik er wel achter dat het leven altijd zo zal zijn. Een groot mysterie waar we allemaal onze rol in spelen.
Ook op deze regenachtige dag neem je me weer even mee. En dat begon vanmiddag al. Ik heb zeker een half uur staan genieten van de regen. Het had maar weinig gescheeld of ik was buiten gaan staan in die enorme plensbui. Maar ik heb het bij pootje baden gehouden. Even flink staan springen in de plassen in de tuin.
En daar zitten we dan weer. Starende over de velden welke jij me steeds weer laat zien. Hoe je me laat zoeken naar het mooie op de wereld. Hoe je me steeds weer weet te verrassen als je met de kleuren speelt. En hoe je dan opeens wegbent. Mij achterlatende met het gevoel dat het goed is.
In mijn hoofd weerklinken de woorden van een lied. Dit lied speelt altijd door mijn hoofd als jij weer eens komt buurten.
“I still cry, sometimes when I remember you.
I still cry, sometimes when I hear your name.
I’ve said goodbye, and I know you’re alright now.
But when the leaves start falling down, I still cry.”
De tranen die volgen zijn niet alleen van verdriet en van gemis. De tranen zijn ook van bewondering, geluk en al het mooie om ons heen.
Terwijl ik kijk hoe jij mijn leven nog wat extra kleuren geeft stel ik je één van de vragen die me op dit moment zo bezighoudt. Waarom niet ik, of iemand die er al aan toe is? Waarom de ogenschijnlijke willekeur die mensen zo diep in het hart treft? Waarom mocht jij niet zo lang bij ons zijn? En waarom moeten er mensen vechten die in plaats daarvan zouden moeten leven?
Met een laatste streek geef je een laatste accent aan de dag en verdwijn je weer in het niets. In de verte hoor ik je nog even lachen, en lach ik met je mee. Nee, ook jij geeft me de antwoorden niet. Jij bent er voor mij om het dragelijk te maken. Maar je zal nooit de geheimen van dit mysterieuze leven prijsgeven. “I may not have all the answers, I wouldn’t have it any other way” klinkt er nog even door mijn hoofd. En zo is het, en zo zal het altijd blijven.
Morgen is er weer een dag, een gewone dag voor de meeste. Maar niet voor ons. Nee, morgen zullen we weer even aan je denken. En het zal niet lang meer duren en dan kom je weer even langs. Op de rand van mijn dromen om me even uit de werkelijkheid weg te halen. En me weer even te laten zien dat er genoeg is om voor te leven.
Dag lieve Gemma, het was me weer een mooie ervaring.
Dikke knuffel,
Oom Frank…..!!
Daar zitten we dan weer. Op de rand van mijn dromen. Alweer een jaar verder. En weer eens een jaar die me meer vragen heeft gebracht dan antwoorden. Inmiddels ben ik er wel achter dat het leven altijd zo zal zijn. Een groot mysterie waar we allemaal onze rol in spelen.
Ook op deze regenachtige dag neem je me weer even mee. En dat begon vanmiddag al. Ik heb zeker een half uur staan genieten van de regen. Het had maar weinig gescheeld of ik was buiten gaan staan in die enorme plensbui. Maar ik heb het bij pootje baden gehouden. Even flink staan springen in de plassen in de tuin.
En daar zitten we dan weer. Starende over de velden welke jij me steeds weer laat zien. Hoe je me laat zoeken naar het mooie op de wereld. Hoe je me steeds weer weet te verrassen als je met de kleuren speelt. En hoe je dan opeens wegbent. Mij achterlatende met het gevoel dat het goed is.
In mijn hoofd weerklinken de woorden van een lied. Dit lied speelt altijd door mijn hoofd als jij weer eens komt buurten.
“I still cry, sometimes when I remember you.
I still cry, sometimes when I hear your name.
I’ve said goodbye, and I know you’re alright now.
But when the leaves start falling down, I still cry.”
De tranen die volgen zijn niet alleen van verdriet en van gemis. De tranen zijn ook van bewondering, geluk en al het mooie om ons heen.
Terwijl ik kijk hoe jij mijn leven nog wat extra kleuren geeft stel ik je één van de vragen die me op dit moment zo bezighoudt. Waarom niet ik, of iemand die er al aan toe is? Waarom de ogenschijnlijke willekeur die mensen zo diep in het hart treft? Waarom mocht jij niet zo lang bij ons zijn? En waarom moeten er mensen vechten die in plaats daarvan zouden moeten leven?
Met een laatste streek geef je een laatste accent aan de dag en verdwijn je weer in het niets. In de verte hoor ik je nog even lachen, en lach ik met je mee. Nee, ook jij geeft me de antwoorden niet. Jij bent er voor mij om het dragelijk te maken. Maar je zal nooit de geheimen van dit mysterieuze leven prijsgeven. “I may not have all the answers, I wouldn’t have it any other way” klinkt er nog even door mijn hoofd. En zo is het, en zo zal het altijd blijven.
Morgen is er weer een dag, een gewone dag voor de meeste. Maar niet voor ons. Nee, morgen zullen we weer even aan je denken. En het zal niet lang meer duren en dan kom je weer even langs. Op de rand van mijn dromen om me even uit de werkelijkheid weg te halen. En me weer even te laten zien dat er genoeg is om voor te leven.
Dag lieve Gemma, het was me weer een mooie ervaring.
Dikke knuffel,
Oom Frank…..!!
11-08-2010
De leegte....
De nacht valt over Borculo. Als ik naar buiten kijk zie ik slecht de donkere nacht. Starende in het duister probeer ik mijn gedachten te ordenen. In mijn hoofd zweven de woorden, beelden en vragen door elkaar heen.
Hoe kan ik beschrijven welke leegte ik nu voel. Terwijl mijn hoofd zo vol zit voel ik me leeg. Mijn ogen zitten vol met tranen en toch voel ik me leeg.
Het liefste wil ik schrijven hoe mooi de wereld is. Maar vandaag lukt dat me even niet. Er is zoveel moois te zien. Ook vandaag. Hoe de zon langzaam ondergaat aan de horizon. En de kleuren die daardoor verschijnen. Hoe een boom midden in het bos zich staande houdt in al haar schoonheid. En hoe een vogel zweeft op het zomerbriesje die koel langs mijn wangen aait.
De zon gaat ook vandaag weer onder, maar de kleuren lijken vaag. De boom is niet verdwenen, maar haar schoonheid dringt niet tot me door. En de vogel zweeft door maar ik voel het lentebriesje niet.
Normaal is er niks mooiers dan kijken, voelen en genieten van al deze kleine wonderen der natuur. En ik weet dat ik hier binnenkort ook zeker weer van zal genieten. Maar vandaag lukt me dat even niet. En ik denk dat ik hiermee het beste kan omschrijven wat de leegte met mij doet.
Starende in het duister dwalen mijn gedachten af. Ik denk aan een kleine kanjer die vecht tegen de kanker. Aan haar ouders die ondanks alles mee blijven vechten en aan haar zusje die minstens net zo’n grote kanjer is. Vandaag kregen ze te horen dat de kuren van de afgelopen weken niet hebben gedaan wat ze moesten doen.
Natuurlijk wist ik dat er een mogelijkheid was dat deze uitkomst zou komen. Maar positief als je wilt zijn hoop je toch op ander nieuws. En ook nu blijf ik geloven dat het goed zal komen. Maar nadat ik dit nieuws vandaag te horen kreeg was alles even weg. En de leegte die bleef over. Zo rot als ik me nu voel kan ik me alleen maar verbeelden hoe hard deze klap aan is gekomen bij het zojuist beschreven gezin. Hoe zal het hun lukken om ook nu weer positief te blijven? Het idee alleen al knaagt aan me. Ik wil iets doen maar wat? De ziekte wegnemen dat kan ik niet. En toch wil ik wat doen, wat betekenen. Als ik maar eens wist waar ik beginnen kon.
In mijn vorige blog heb ik een start gemaakt om mijn neef te helpen bij de verkoop van de blauwe “JUST BEAT IT” bandjes. Dat moet het dan dus worden. Dat is iets wat ik wel kan. Het is niet veel, maar ik moet toch iets doen? Ik kan toch niet stil blijven zitten? Van het weekend haal ik de eerste bandjes op. En ik weet ook dat deze inmiddels al verkocht zijn. Dus de tweede lading komt er ook aan.
Aan wie dit leest wil ik graag de volgende vragen stellen. Kan je tijdens het uitgaan 1 drankje minder drinken? Denk je dat je in staat bent om 1 keer een zak snoep in de winkel te laten liggen? Denk je dat je 1 keer de fiets kan nemen naar het werk in plaats van de auto? Zo ja, dan hou je ergens wel 2 euro over. Dat kost het blauwe “JUST BEAT IT” bandje. 1 biertje, zakje snoep of beetje benzine. Slechts 2 euro om de strijd aan te gaan tegen kinderkanker. 2 euro om andere in de toekomst deze leegte en verhalen te besparen.
De nacht is begonnen en zal nog even duren. Maar ik weet dat morgen de zon weer opkomt. De nieuwe dag weer gaat beginnen en de wereld niet stil zal blijven staan. John Lennon heeft ooit de volgende tekst in de wereld gebracht, en ik kan niet anders zeggen dan dat hij gelijk heeft.
“Life is what happens to you while you’re busy making other plans…..”
En daar moeten we ons dan ook maar gewoon op aanpassen.
Hoe kan ik beschrijven welke leegte ik nu voel. Terwijl mijn hoofd zo vol zit voel ik me leeg. Mijn ogen zitten vol met tranen en toch voel ik me leeg.
Het liefste wil ik schrijven hoe mooi de wereld is. Maar vandaag lukt dat me even niet. Er is zoveel moois te zien. Ook vandaag. Hoe de zon langzaam ondergaat aan de horizon. En de kleuren die daardoor verschijnen. Hoe een boom midden in het bos zich staande houdt in al haar schoonheid. En hoe een vogel zweeft op het zomerbriesje die koel langs mijn wangen aait.
De zon gaat ook vandaag weer onder, maar de kleuren lijken vaag. De boom is niet verdwenen, maar haar schoonheid dringt niet tot me door. En de vogel zweeft door maar ik voel het lentebriesje niet.
Normaal is er niks mooiers dan kijken, voelen en genieten van al deze kleine wonderen der natuur. En ik weet dat ik hier binnenkort ook zeker weer van zal genieten. Maar vandaag lukt me dat even niet. En ik denk dat ik hiermee het beste kan omschrijven wat de leegte met mij doet.
Starende in het duister dwalen mijn gedachten af. Ik denk aan een kleine kanjer die vecht tegen de kanker. Aan haar ouders die ondanks alles mee blijven vechten en aan haar zusje die minstens net zo’n grote kanjer is. Vandaag kregen ze te horen dat de kuren van de afgelopen weken niet hebben gedaan wat ze moesten doen.
Natuurlijk wist ik dat er een mogelijkheid was dat deze uitkomst zou komen. Maar positief als je wilt zijn hoop je toch op ander nieuws. En ook nu blijf ik geloven dat het goed zal komen. Maar nadat ik dit nieuws vandaag te horen kreeg was alles even weg. En de leegte die bleef over. Zo rot als ik me nu voel kan ik me alleen maar verbeelden hoe hard deze klap aan is gekomen bij het zojuist beschreven gezin. Hoe zal het hun lukken om ook nu weer positief te blijven? Het idee alleen al knaagt aan me. Ik wil iets doen maar wat? De ziekte wegnemen dat kan ik niet. En toch wil ik wat doen, wat betekenen. Als ik maar eens wist waar ik beginnen kon.
In mijn vorige blog heb ik een start gemaakt om mijn neef te helpen bij de verkoop van de blauwe “JUST BEAT IT” bandjes. Dat moet het dan dus worden. Dat is iets wat ik wel kan. Het is niet veel, maar ik moet toch iets doen? Ik kan toch niet stil blijven zitten? Van het weekend haal ik de eerste bandjes op. En ik weet ook dat deze inmiddels al verkocht zijn. Dus de tweede lading komt er ook aan.
Aan wie dit leest wil ik graag de volgende vragen stellen. Kan je tijdens het uitgaan 1 drankje minder drinken? Denk je dat je in staat bent om 1 keer een zak snoep in de winkel te laten liggen? Denk je dat je 1 keer de fiets kan nemen naar het werk in plaats van de auto? Zo ja, dan hou je ergens wel 2 euro over. Dat kost het blauwe “JUST BEAT IT” bandje. 1 biertje, zakje snoep of beetje benzine. Slechts 2 euro om de strijd aan te gaan tegen kinderkanker. 2 euro om andere in de toekomst deze leegte en verhalen te besparen.
De nacht is begonnen en zal nog even duren. Maar ik weet dat morgen de zon weer opkomt. De nieuwe dag weer gaat beginnen en de wereld niet stil zal blijven staan. John Lennon heeft ooit de volgende tekst in de wereld gebracht, en ik kan niet anders zeggen dan dat hij gelijk heeft.
“Life is what happens to you while you’re busy making other plans…..”
En daar moeten we ons dan ook maar gewoon op aanpassen.
17-05-2010
Kort vervolg op "alleen, maar mooi...."
Op een open plek in het bos staat een boom. Een boom die ik eerder al heb beschreven.
De winter was hard en zonder mededogen.
Koud en verlaten stond ze daar. Kaal en onbeschut.
Wie daar met mij heeft gestaan zou willen dat we haar konden beschermen. Konden behoeden voor de kou.
Maar hoe streng de winter ook was. Vandaag heb ik het gehoord. De lente is weer aangebroken. Omringt door alles wat mooi is op de wereld staat ze daar. De bloesem is langzaam verdwenen en het blad dat ze tentoonstelt is dit jaar onbeschrijfelijk mooi. Groener bestaat er niet.
Opgelucht kan ik dan ook weer genieten van haar prachtige “schoon”heid.
De winter was hard en zonder mededogen.
Koud en verlaten stond ze daar. Kaal en onbeschut.
Wie daar met mij heeft gestaan zou willen dat we haar konden beschermen. Konden behoeden voor de kou.
Maar hoe streng de winter ook was. Vandaag heb ik het gehoord. De lente is weer aangebroken. Omringt door alles wat mooi is op de wereld staat ze daar. De bloesem is langzaam verdwenen en het blad dat ze tentoonstelt is dit jaar onbeschrijfelijk mooi. Groener bestaat er niet.
Opgelucht kan ik dan ook weer genieten van haar prachtige “schoon”heid.
10-03-2010
Duel
Het voelt koud vandaag, nog steeds als winter. Al zegt het zonnetje mij dat de lente in aantocht is.
De hemel is smetteloos blauw en een zwak zonnetje verschijnt langzaam aan de horizon.
Een winterse nacht heeft een dun laagje ijs op de sloten gelegd en de velden geven een frisse gloed door de aangevroren rijp.
De gouden zonnestralen en de pareltjes op de velden steken nog af tegen de kale bomen.
Het is net of de seizoenen een duel aan het uitvechten zijn. Een winter die nog niet wil toegeven dat zijn einde nadert en een lente die langzaam maar zeker aan kracht begint te winnen.
Uiteindelijk zal de winter het weer verliezen van de lente. Zal er weer een frisse groene gloed ontstaan aan de bomen. Zullen de bloemen weer boven de grond uitkomen om de velden te laten kleuren. En zal de zon voldoende kracht krijgen om de koude te verdrijven.
Met een warme jas om mijn schouders geniet ik van deze strijd. Zie ik hoe de laatste sneeuw begint te smelten. En droom ik weer even weg in mijn levendig schilderij.
En vanaf vandaag weet ik het zeker. Weet ik zeker dat de lente weer gaat komen. Dat het schilderij weer de mooiste kleuren zal gaan krijgen. En dat de zon, de bomen, de bloemen en de vogels weer hun streken achter zullen laten.
Want vanaf vandaag begint JOUW seizoen. Neem je me weer mee op reis. Laat je me zweven en laat je me dromen. Je laat me weer even zien wat er zo mooi is aan dit leven en hoe rijk ik ben. Zie ik weer wat echt belangrijk is.
In gedachte zie ik hoe het zou zijn als jij er bij zou zijn. Zie ik je rennen door de velden. Om ineens te stoppen en de zon je gelaat te laten verwarmen. Hoe je jezelf verstopt zodat wij je moeten zoeken. Ik hoor je lachen en ondertussen klets je de oren van mijn hoofd.
Of de werkelijkheid ook echt zo zou zijn geweest zal ik nooit weten. Maar het beeld welke zich in mijn fantasie heeft gevormd bevalt me wel.
Aan de werkelijkheid ontsnapt besef ik het weer. Jij zal er altijd zijn. Je bent er om mijn wereld kleur te geven. Om even te kunnen ontsnappen aan de soms harde werkelijkheid.
Met mijn ogen gesloten droom ik hier weer even weg. Zweef ik naar je toe. Ik kan niet zeggen dat ik je mis. Want ik weet je steeds te vinden. En je bent er als ik je nodig heb. En terwijl we samen nog weer even doorzweven rest mij slechts 1 ding. Een paar simpele woorden die ik meerdere malen per jaar gebruik. Maar vandaag hebben ze voor mij net dat beetje meer waarde.
Van harte gefeliciteerd lieve Gemma.
De hemel is smetteloos blauw en een zwak zonnetje verschijnt langzaam aan de horizon.
Een winterse nacht heeft een dun laagje ijs op de sloten gelegd en de velden geven een frisse gloed door de aangevroren rijp.
De gouden zonnestralen en de pareltjes op de velden steken nog af tegen de kale bomen.
Het is net of de seizoenen een duel aan het uitvechten zijn. Een winter die nog niet wil toegeven dat zijn einde nadert en een lente die langzaam maar zeker aan kracht begint te winnen.
Uiteindelijk zal de winter het weer verliezen van de lente. Zal er weer een frisse groene gloed ontstaan aan de bomen. Zullen de bloemen weer boven de grond uitkomen om de velden te laten kleuren. En zal de zon voldoende kracht krijgen om de koude te verdrijven.
Met een warme jas om mijn schouders geniet ik van deze strijd. Zie ik hoe de laatste sneeuw begint te smelten. En droom ik weer even weg in mijn levendig schilderij.
En vanaf vandaag weet ik het zeker. Weet ik zeker dat de lente weer gaat komen. Dat het schilderij weer de mooiste kleuren zal gaan krijgen. En dat de zon, de bomen, de bloemen en de vogels weer hun streken achter zullen laten.
Want vanaf vandaag begint JOUW seizoen. Neem je me weer mee op reis. Laat je me zweven en laat je me dromen. Je laat me weer even zien wat er zo mooi is aan dit leven en hoe rijk ik ben. Zie ik weer wat echt belangrijk is.
In gedachte zie ik hoe het zou zijn als jij er bij zou zijn. Zie ik je rennen door de velden. Om ineens te stoppen en de zon je gelaat te laten verwarmen. Hoe je jezelf verstopt zodat wij je moeten zoeken. Ik hoor je lachen en ondertussen klets je de oren van mijn hoofd.
Of de werkelijkheid ook echt zo zou zijn geweest zal ik nooit weten. Maar het beeld welke zich in mijn fantasie heeft gevormd bevalt me wel.
Aan de werkelijkheid ontsnapt besef ik het weer. Jij zal er altijd zijn. Je bent er om mijn wereld kleur te geven. Om even te kunnen ontsnappen aan de soms harde werkelijkheid.
Met mijn ogen gesloten droom ik hier weer even weg. Zweef ik naar je toe. Ik kan niet zeggen dat ik je mis. Want ik weet je steeds te vinden. En je bent er als ik je nodig heb. En terwijl we samen nog weer even doorzweven rest mij slechts 1 ding. Een paar simpele woorden die ik meerdere malen per jaar gebruik. Maar vandaag hebben ze voor mij net dat beetje meer waarde.
Van harte gefeliciteerd lieve Gemma.
27-01-2010
Leegte (rust zacht Ferry)
Het is koud vandaag.
Buiten vriest het nog een paar graden. Maar het is niet deze kou die mij de rillingen geeft. Deze kilte is niet te bestrijden met een warme jas, een dikke trui of een verwarming.
Nee, deze kou zit in mij. Deze kou zal langzaam weg moeten vloeien. Deze kou is alleen te bestrijden met een warm gevoel. Een gevoel welke er nu nog even niet is.
Een ruimte gevuld met liefde, geluk en het geluid van mensen is veranderd in een eindeloos kille leegte. Het is de leegte die jij onbedoeld hebt achtergelaten. De mensen die jou kennen zijn er nog wel maar de woorden zijn vervlogen.
In de leegte hangt slechts 1 vraag. Die ene vraag die iedereen stelt, die ene vraag waar niemand het antwoord op weet. Die ene vraag die nooit beantwoord zal worden. “WAAROM?”
De vraag blijft voorlopig nog wel even hangen en de leegte duurt nog een tijdje voort. Maar ik zal hopen, bidden en dromen dat de ruimte die jij achterlaat eens weer gevuld zal worden.
Langzaam zal de vraag vervagen en overgaan in herinneringen. Gesprekken over jou zullen ontstaan. Eerst voorzichtig want de wond is nog te vers. En het zal ook wel even duren voor de wond langzaam herstelt. Maar genezen zal hij nooit. Een litteken zal blijven bestaan. En zo langzaam het herstel zal gaan zullen ook langzaam de gedachten weer woorden krijgen. Word je herdacht met woorden van bewondering en liefde. En zal de kou weer verdwijnen.
Je kinderen zullen dan ooit horen hoe je van ons bent weggegaan. Maar belangrijker dan dat zullen ze horen hoe je hebt geleefd!
En als de leegte weer gevuld wordt met het rumoer waar wij mensen zo goed in zijn, dan vind je mij even terug in het midden. Ik sta daar dan met gesloten ogen. Ik luister naar alle mooie woorden die er over je gezegd worden. En dan zal mijn kou verdwijnen.
Iedereen zal je een plekje geven. De één noemt jou het engeltje op de schouder, een ander ziet je als een ster in de hemel. En ik, ik vind je in de natuur zodra je fluistert met de wind. Als zonnestraal van een mooie zonsopgang. We zullen je zeker weer vinden in ons hart.
En in dit alles heb ik slechts een beetje spijt. Dat ik je niet beter heb leren kennen dan dat ik nu doe.
Beste Ferry,
RUST ZACHT
Buiten vriest het nog een paar graden. Maar het is niet deze kou die mij de rillingen geeft. Deze kilte is niet te bestrijden met een warme jas, een dikke trui of een verwarming.
Nee, deze kou zit in mij. Deze kou zal langzaam weg moeten vloeien. Deze kou is alleen te bestrijden met een warm gevoel. Een gevoel welke er nu nog even niet is.
Een ruimte gevuld met liefde, geluk en het geluid van mensen is veranderd in een eindeloos kille leegte. Het is de leegte die jij onbedoeld hebt achtergelaten. De mensen die jou kennen zijn er nog wel maar de woorden zijn vervlogen.
In de leegte hangt slechts 1 vraag. Die ene vraag die iedereen stelt, die ene vraag waar niemand het antwoord op weet. Die ene vraag die nooit beantwoord zal worden. “WAAROM?”
De vraag blijft voorlopig nog wel even hangen en de leegte duurt nog een tijdje voort. Maar ik zal hopen, bidden en dromen dat de ruimte die jij achterlaat eens weer gevuld zal worden.
Langzaam zal de vraag vervagen en overgaan in herinneringen. Gesprekken over jou zullen ontstaan. Eerst voorzichtig want de wond is nog te vers. En het zal ook wel even duren voor de wond langzaam herstelt. Maar genezen zal hij nooit. Een litteken zal blijven bestaan. En zo langzaam het herstel zal gaan zullen ook langzaam de gedachten weer woorden krijgen. Word je herdacht met woorden van bewondering en liefde. En zal de kou weer verdwijnen.
Je kinderen zullen dan ooit horen hoe je van ons bent weggegaan. Maar belangrijker dan dat zullen ze horen hoe je hebt geleefd!
En als de leegte weer gevuld wordt met het rumoer waar wij mensen zo goed in zijn, dan vind je mij even terug in het midden. Ik sta daar dan met gesloten ogen. Ik luister naar alle mooie woorden die er over je gezegd worden. En dan zal mijn kou verdwijnen.
Iedereen zal je een plekje geven. De één noemt jou het engeltje op de schouder, een ander ziet je als een ster in de hemel. En ik, ik vind je in de natuur zodra je fluistert met de wind. Als zonnestraal van een mooie zonsopgang. We zullen je zeker weer vinden in ons hart.
En in dit alles heb ik slechts een beetje spijt. Dat ik je niet beter heb leren kennen dan dat ik nu doe.
Beste Ferry,
RUST ZACHT
Abonneren op:
Posts (Atom)
